Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
«Αν είχα καταλάβει νωρίτερα πως λειτουργούν τα πράγματα στη χώρα μας, θα είχα φροντίσει να περάσω 2-3 χρόνια από την ΚΝΕ. Η ζωή μου θα ήταν πολύ ευκολότερη σε κάθε επίπεδο». Η φράση αυτή, την οποία προσυπογράφουμε, ανήκει στον κ. Άδωνι Γεωργιάδη και την είχε πει σε μια ωραία ραδιοφωνική συνέντευξη που μας είχε δώσει πριν από δύο χρόνια. Ανήκουμε κι εμείς στους Έλληνες που ασχολούνται με την κοινά χωρίς να έχουν υπάρξει στη ζωή τους αριστεροί ούτε για ένα λεπτό κι αυτό γιατί αντιληφθήκαμε ότι ο κομμουνισμός είναι η ιδεολογία της ανελευθερίας.
Είναι απίστευτο ότι το ΚΚΕ, ένα σταλινικό κόμμα που εχθρεύεται την αστική δημοκρατία, χαίρει τόσο μεγάλου σεβασμού στην ελληνική κοινωνία. Ακόμα κι αν η ιδεολογία του δεν προκαλεί αποστροφή σε κάθε δημοκρατικό πολίτη, το γεγονός ότι έχουμε ένα κόμμα κανονικό παράσιτο του πολιτικού συστήματος που απομυζά την αστική δημοκρατία ενώ δηλώνει ότι θέλει να την καταλύσει, θα έπρεπε να προκαλεί την απόλυτη περιφρόνηση.
Κι όμως. Πρώην στελέχη του αντί να ντρέπονται να δηλώνουν ότι υπήρξαν μέλη του, αντί να το έχουν αποκηρύξει με κατηγορηματικό τρόπο, προβάλλουν στα βιογραφικά τους το γεγονός ως τεκμήριο στρατηγικής σκέψης και δεινότητας. Πώς γίνεται κάποιος να θέλει να τον αντιμετωπίζουμε ως «δαιμονικό» ή έστω στοιχειωδώς έξυπνο ενώ έχει περάσει από τις τάξεις του ΚΚΕ; Τι δεν είχε καταλάβει δηλαδή και ήταν στο ΚΚΕ;
Κάποιοι στη Νέα Δημοκρατία και δη στη μητσοτακική της πτέρυγα δεν έχουν αξιολογήσει σωστά τη στάση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη απέναντι στο ΚΚΕ. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν συμπαθούσε το ΚΚΕ. Τους συμπολεμιστές του στην Αντίσταση κατά των Γερμανών που ανήκαν και στο ΚΚΕ είναι που εκτιμούσε. Αυτό είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Δεν είναι ποτέ δυνατόν ένα φιλελεύθερος να επιδεικνύει ανοχή απέναντι σε μια αυταρχική και ανελεύθερη ιδεολογία. Και δεν χρειάζεται να πάμε πίσω στο χρόνο για να θυμηθούμε τα αίσχη του κομμουνισμού, μπορούμε να δούμε τι συμβαίνει σήμερα στην κομμουνιστική Κίνα. Μόλις προχθές, η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz, σε αποκλειστικό της ρεπορτάζ, καταγράφει καταγγελίες για την ύπαρξη ναζιστικού τύπου στρατοπέδων συγκέντρωσης όπου πάνω από 1.000.000 άνθρωποι που είναι φυλακισμένοι εκεί υφίστανται μεσαιωνικά βασανιστήρια (μέχρι που τους βγάζουν και τα νύχια) και γίνονται πειραματόζωα σε κλινικές δοκιμές. Υπαρκτός κομμουνισμός. Συνώνυμο της αποκτήνωσης του ανθρώπου. Κι αυτό στην Ελλάδα όχι μόνο δεν προκαλεί φρίκη αλλά οι εκφραστές του χαίρουν σεβασμού ως “ιδεολογικά συνεπείς” και παράγοντας σταθερότητας. Φυσικά και είναι παράγοντας σταθερότητας του πολιτικού συστήματος το ΚΚΕ. Αφού ζει παρασιτικά από αυτό είναι δυνατόν να επιζητά την ανατροπή του;
Ο Πρωθυπουργός αν και ακραιφνής φιλελεύθερος ο ίδιος δεν κρατάει από το ΚΚΕ τις αναμενόμενες αποστάσεις. Δεν πολέμησε κάποιον κατακτητή μαζί με κομμουνιστές ώστε να αισθάνεται οποιοδήποτε συναισθηματικό δέσιμο μαζί τους. Η στάση του είναι ακατανόητη. Το Κομμουνιστικό Κόμμα θα έπρεπε να του προκαλεί αποστροφή και αυτοί που έχουν περάσει από αυτό, χωρίς να το έχουν αποκηρύξει δημοσίως, μεγάλη καχυποψία. Η Νέα Δημοκρατία συνηθίζει και πολύ σωστά, να χλευάζει τον κ.Τσίπρα για το γεγονός ότι τη χρονιά που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου, εκείνος πήγε και γράφτηκε στην ΚΝΕ. Τι να πούμε δηλαδή γιαυτούς που ήταν στην ΚΝΕ το 1990-1991;
Η «κουκουεδολαγνεία και η «κομμουνιστολαγνεία» θα πρέπει, επιτέλους, να σταματήσουν. Ένας ολόκληρος κόσμος παλεύει εδώ και χρόνια με τις αριστερές δεισιδαιμονίες στην κοινωνία και την πολιτική για να αποκτήσει η χώρα τη φιλελεύθερη, προοδευτική κυβέρνηση που θα τη βγάλει από τα χρόνια αδιέξοδά της. Από τις 13 Οκτωβρίου 1993 μέχρι και τις 7 Ιουλίου 2019 κάποιοι αγωνίζονται ασταμάτητα κατά των ιδεολογιών της ανελευθερίας και της ήττας που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία. Το να συρθεί η κυβέρνηση πίσω από το ΚΚΕ για οποιονδήποτε λόγο, για τον φιλελεύθερο κόσμο της χώρας θα μείνει εσαεί ασυγχώρητο.
