Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Να συμφωνήσουμε πρώτα ότι δεν είμαστε μία κανονική χώρα. Ούτε κανονικό πολιτικό σύστημα έχουμε ούτε και κανονική κοινωνία. Κατά συνέπεια, η μετριοπάθεια και η σύγκλιση προς την νόρμα των συνθηκών δεν είναι κάτι που μας ικανοποιεί ως πολίτες, ως άτομα και ως ψηφοφόρους. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που καθοδηγούμαστε από μια ιδιότυπη αλλά κυρίαρχη «αντισυστημική» διάθεση. Eπειδή όλες οι δομές της συλλογικότητάς μας έχουν υποστεί έναν βαθύ κατακερματισμό. Επειδή χωριστήκαμε σε ομάδες συμφερόντων, έχοντας βεβαίως επίγνωση της ιδιαίτερης θέσης μας και αισθανόμενοι την ανασφάλεια που μας προκαλεί.
Σε ό τι αφορά την εξουσία, είναι απολύτως φυσικό να δυσκολεύεται να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις που η κοινωνία επιβάλλει δια του μακροχρόνιου εθισμού της. Για αυτό και συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε, μολονότι στις πρώτες 100 μέρες της νέας κυβέρνησης διακρίνουμε φιλότιμες προσπάθειες καλλιέργειας μιας κανονικότητας.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι από τους λίγους που γνωρίζουν τόσο καλά τις αδυναμίες της ελληνικής κοινωνίας. Και για αυτόν τον λόγο ξέρει που θα χτυπήσει για να προκαλέσει το χάος. Να ετοιμάζεστε λοιπόν, για μία περίοδο συγκρούσεων και πρωτοφανούς πολιτικού μένους. Και ίσως αυτή τη φορά οι επιθέσεις να είναι πολύ πιο ισχυρές από τις προεκλογικές περιόδους του 2015. Μπορεί τότε να ζήσαμε ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα με τον «ξεσηκωμό» της τζάμπα μαγκιάς αλλά τώρα η απώλεια της εξουσίας αποτελεί μεγαλύτερο δέλεαρ επιθετικότητας για αυτούς που έχασαν την εξουσία.
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι το νέο «Πολίτμπιρο» της αντιπολίτευσης έχει αποφασίσει τον δραστικό ρόλο του. Το Πολιτικό Γραφείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αποποιηθεί το δικαίωμα της συγκεντρωτικής παρέμβασης στην προπαγάνδα. Ξεκίνησαν ήδη οι διαχύσεις αόριστων πληροφοριών, οι στοχευμένες επιθέσεις, οι κατασκευασμένες ειδήσεις και άναψε τις μηχανές της η βιομηχανία των fake news. Θα ζήσουμε σίγουρα πρωτόγνωρες καταστάσεις για δύο λόγους: o πρώτος έχει να κάνει με την αδυναμία της σοβαρής αντιπολιτευτικής δράσης. Ο δεύτερος με την εισαγόμενη δυνατότητα που προσφέρει η τεχνολογία της πληροφορίας. Ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους πιο μεγάλους κινδύνους της σύγχρονης δημοκρατίας είναι η δομημένη διάδοση «έντεχνων» πληροφοριών τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να παράγει και να διασπείρει στην δημόσια επικοινωνία.
Με την ευκαιρία όσων έγιναν με την ταινία "Τζόκερ" και τις προσαγωγές των εφήβων, μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα. Δεδομένου πως ακόμα και ο ίδιος ο Τσίπρας ασχολήθηκε με το θέμα, παρασύροντας δύο υπουργούς της κυβέρνησης να αντιδράσουν. Ως μη όφειλαν και δημιουργώντας ίσως μεγαλύτερη σύγχυση στην ηθική της κοινωνίας απέναντι στους νόμους.
Ο καθένας θα απαντούσε θεωρητικά, ότι ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται ακόμα και αν έχει παραμείνει ανενεργός για δεκαετίες. Όταν όμως προκύψει πρακτικό ζήτημα εφαρμογής του, οι πάντες ξεδιπλώνουμε τις ενστάσεις μας. Γιατί έτσι συνηθίσαμε για δεκαετίες. Κι ας είμαστε και υπουργοί...
Άλλες φορές πάλι, συνηθίζουμε να περιγράφουμε αυτό που συμβαίνει αλλά δεν θέλουμε να επέμβουμε για να το ανατρέψουμε. Κι ας ξέρουμε ότι η νοσηρότητα μιας κατάστασης μας οδηγεί σε αδιέξοδο. Και μπορεί να μετέχουμε στην εξουσία. Αλλά περιοριζόμαστε στην "αρμοδιότητά" του σχολιαστή...
Γιατί το κάνουμε; Γιατί τίποτε δεν αλλάζει αν δεν αλλάξει η κοινωνία. Αν δεν ωριμάσουν οι συνθήκες.
Από την εξουσία όμως, περιμένεις πάντα μια γενναιότητα. Κάποιον που θα υπερβεί την αδράνεια και θα σταματήσει την παθογένεια. Κάποιον που θα δει τα πρώτα σκιρτήματα ωρίμανσης και θα σπεύσει έγκαιρα να πάρει τις αποφάσεις.
