Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Συμπεριλαμβάνει ένα από τα ποιοτικότατα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και του απόδημου ελληνισμού.
Οι συμβιβασμοί με κομματικούς βαρόνους ή γόνους είναι λίγοι και όχι στα πιο κρίσιμα ή νευραλγικά πόστα.
Για πολλές θέσεις δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς καταλληλότερους και πλέον ειδήμονες.
Σχεδόν όλοι τους από την πρώτη στιγμή έδειξαν και διάθεση για προσφορά και επαρκή προετοιμασία και πολιτική βούληση να συγκρουστούν με πηγές κακοδαιμονίας, ενώ η ρητορική τους υπήρξε συγκρατημένη και μετριοπαθής, νηφάλια και σχεδόν ταπεινή.
Σε συνδυασμό με την –διευρυνόμενη από το καλαντάρι- πολιτική σταθερότητα που παρήγαγε η κάλπη, το διεθνές περιβάλλον και το φιλεπενδυτικό κλίμα, την εκρίζωση του θεσμικού παράγοντα ρευστότητας που ήταν η προεδρική εκλογή, την αποδυνάμωση των αντισυστημικών κομμάτων και το ότι ο Σύριζα του 2015 επιζεί μόνο ως ανάμνηση (ανάμνηση παραγωγό τύψεων, μάλιστα), δικαιολογούνται ελπίδες πως η περίοδος Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να σημάνει το πέρασμα του τόπου σε καλύτερες μέρες.
Τούτων δοθέντων…
Δεν είναι κάπως μίζερο να γκρινιάζει κανείς για το γεγονός πως όλοι οι υπουργοί ορκίστηκαν με θρησκευτικό όρκο;
Ίσως ναι… Ωστόσο αυτό το γεγονός τρεις εξηγήσεις μπορεί να έχει… Είτε διαμηνύθηκε στους άθρησκους πως «ο πρόεδρος θα εκτιμούσε αν…». Είτε εμπροθέτως αποκλείστηκαν, με παραβίαση της ποιότητας, όλοι οι άθρησκοι… Είτε συνέβη τυχαίως όλοι οι επιλεγέντες να είναι οι καταλληλότεροι και ταυτόχρονα να είναι ένθρησκοι. Το τρίτο –με δεδομένη τη στατιστική σχέση στη χώρα μας πιστών και άθρησκων, ιδιαίτερα στο χώρο της πνευματικής ελίτ απ' όπου προέρχονται οι περισσότεροι υπουργοί- είναι λογικά απίθανο, χωρίς βέβαια να είναι αδύνατον. Τα λαχεία, όπως άλλωστε και το Γιούρο του 2004, δείχνουν πως καμιά φορά οι πιθανότητες ανατρέπονται. Τα άλλα δύο ενδεχόμενα είναι δυσάρεστα. Απλώς δυσάρεστα.
Το νέο πολιτικό τοπίο
Αν η κάλπη της 7/7 οδηγεί σε ένα συμπέρασμα είναι πως ο έλληνας ψηφοφόρος έστρεψε την πλάτη στη λογική της «χαφαλεδοποίησης» του κοινοβουλίου, της αντισυστημικότητας (ακόμη και το ολιγότερο αντισυστημικό εκ των αντισυστημικών κομμάτων, το ΚΚΕ, είδε πτώση των ποσοστών του), του απόλυτου αρνητισμού κοκ.
Με αυτό το δεδομένο η στροφή της κοινωνίας προς τα κόμματα της κυβερνητικής λογικής υπήρξε εντυπωσιακή: η ΝΔ αύξησε τα ευρωποσοστά της σχεδόν κατά 7% ακόμη. Και στρώθηκε στη δουλειά. Ο Σύριζε τα αύξησε κατά 8% και ξεκίνησε αμέσως την προσπάθεια οργάνωσης και ανασυγκρότησής του. Το Κινάλ τα αύξησε κατά 0,3% περίπου και πανηγυρίζει…
Η νέα κοινωνική εικόνα
Οι καταληψίες ήδη εγκαταλείπουν αυτοβούλως τα κατειλημμένα κτίρια. Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανέλαβε την εξουσία, η ληστεία περιορίστηκε αμέσως πολύ. Και οι τσοπαναραίοι, κατά την Πηνελόπη Δέλτα, έλεγαν «τώρα τα πρόβατά μας τα φυλάει ο Λεφτεράκης»…
Άσυλο (ανιάτων;)
Πάει ίσως μια 10ετία (ποιος μπορεί ποια να υπολογίζει με ακρίβεια τον χρόνο που καλπάζει;). Στο πανεπιστήμιό μας είχαμε εκλογές για ανάδειξη αντιπρύτανη, με μοναδική υποψήφιο την νυν πρύτανη Κα Ισμήνη Κριάρη. Αργά το απόγευμα ο αρχισυνδικαλιστής συνάδελφος Άλκης Ρήγος, μετέπειτα υποψήφιος Επικρατείας του Σύριζα και τα τελευταία χρόνια αρθρογράφος της Αυγής –ίσως και με διευθυντική ιδιότητα, δεν παίρνω το έντυπο, ώστε να είμαι βέβαιος- μου είπε πως η τάδε παράταξη είχε αποφασίσει να ακυρώσει τη διαδικασία, αρπάζοντας τις κάλπες. Λίγο αργότερα είδα έναν νεαρό να αρπάζει και να καταστρέφει την κάλπη. Τον ρώτησα γιατί και με ποιο δικαίωμα το κάνει. Με ύφος μοβόρικο και, φυσικά, στον ενικό μού απάντησε: «γιατί υπάρχει άσυλο, όσο και αν δεν το θες εσύ και οι όμοιοί σου». Ευτυχώς δεν με χτύπησε. (Λέω ευτυχώς γιατί τότε ήμουν πιο παρορμητικός και αν ένας σοβαρός πολιτικός αρχηγός -βέβαια τότε δεν ήταν κανείς σαν τον Κυριάκο- μου πρότεινε να είμαι υποψήφιος, δεν είμαι σίγουρος ότι θα είχα την απαραίτητη σοφία για να αρνηθώ).
Εν κατακλείδι…
Ξέρω πως έχω αδυναμίες και ελαττώματα, ειλικρινά όμως πιστεύω πως δεν είμαι χαιρέκακος άνθρωπος. Και πάντα συμπονώ τους ηττημένους. Πολύ θα ήθελα, ωστόσο, να έβλεπα σήμερα τη μούρη εκείνου του νεαρού.
