Του Σάκη Μουμτζή
Υπάρχουν ακόμα καλόπιστοι άνθρωποι που απορούν, αρχικά, και αγανακτούν, στην συνέχεια, που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποστασιοποιείται από τις συμπεριφορές του Π. Καμμένου. Διερωτώνται, πώς δεν βρίσκεται ένα στέλεχος του κόμματος να καταδικάσει τις διώξεις κατά των δημοσιογράφων και των σχολιαστών, που ενοχλούν με τα κείμενα τους τον υπουργό Εθνικής Αμύνης.
Η απάντηση είναι απλή. Συμφωνούν όλοι μαζί του. Δεν δυσφορούν, αλλά σωπαίνουν, δεν δυσθυμούν, αλλά ανέχονται αυτήν την κατάσταση για λόγους κυβερνητικής σταθερότητας. Οι διώξεις κατά των δημοσιογράφων τους εκφράζουν πλήρως.
Άλλωστε, ο Α. Τσίπρας δεν ήταν αυτός που προέτρεψε τους πολίτες να μην διαβάζουν εφημερίδες; Το επόμενο βήμα είναι να προσπαθήσουν να φιμώσουν την ελεύθερη έκφραση γνώμης, ιδίως αν αυτή αντιστρατεύεται την επίσημη κυβερνητική άποψη.
Είναι δεδομένο, πως ο εθνολαϊκισμός επιφέρει την κατάργηση της διάκρισης «δεξιά-αριστερά» και την ανάδειξη ενός μορφώματος με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα την εχθρότητα του προς την φιλελεύθερη–αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και τους θεσμούς που την προσδιορίζουν. Έτσι, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, επεδίωξε και επιδιώκει τον περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης, γιατί αυτή ενοχλεί την εξουσία τους. Η αποτυχημένη απόπειρα της φίμωσης των τηλεοπτικών σταθμών αυτό ακριβώς αποδεικνύει.
Εκείνο που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι η προσπάθεια που καταβάλλει ο Π. Καμμένος για την οικονομική εξόντωση των δημοσιογράφων, μέσω υψηλότατων αποζημιώσεων και την ηθική εξόντωση τους, μέσω των συλλήψεων τους με την αυτόφωρη διαδικασία. Μάλιστα, σε αυτήν την περίπτωση, κινητοποιείται – κατά παράβαση μιας πάγιας πρακτικής – ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός για να ικανοποιήσει την εκδικητική μανία ενός υπουργού.
Πέραν όμως της ιδεολογικοπολιτικής όσμωσης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που οδηγεί τα δύο αυτά κόμματα σε μιαν αγαστή συνεργασία, υπάρχει και το πάθος των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για την, πάση θυσία παραμονή τους, στην εξουσία. Θυσιάζουν την ιδεολογία τους γι΄αυτό τον σκοπό. Αυτό το έχει αντιληφθεί ο Π. Καμμένος και αισθάνεται πως είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στα δικά του μονοπάτια, χωρίς ο τελευταίος να φέρει αντίσταση. Το προεκλογικό σποτ των ΑΝΕΛ με το τρενάκι και το παιδάκι ήταν προφητικό.
Έτσι, η αρχική συμπόρευση των δύο κομμάτων, μέσα από την, χωρίς αρχές, συνεργασία τους, κατέληξε σήμερα στην συγχώνευση των ιδεολογικών προταγμάτων τους και των πολιτικών στόχων τους. Κλασσικό παράδειγμα, η εκπαραθύρωση του Ν. Φίλη, ιστορικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλησε να αντιμετωπίσει τις σχέσεις Κράτους–Εκκλησίας με βάση τις πάγιες θέσεις της Αριστεράς. Η Εκκλησία αντέδρασε και ο Π. Καμμένος απείλησε με πτώση την κυβέρνηση. Τότε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θυσίασε τις αρχές της – κι έναν υπουργό της – για να παραμείνει στην εξουσία.
Ο Πάνος Καμμένος είχε μια συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά πάνω από δύο δεκαετίες. Αυτό ήταν γνωστό τοις πάσι. Και γνωστό και στην ριζοσπαστική Αριστερά. Όμως, επειδή οι πορείες τους συνέκλιναν στον εθνολαϊκισμό, δύο φορές ο Α. Τσίπρας τον επέλεξε ως κυβερνητικό εταίρο. Κανείς δεν του τον επέβαλε.
Συνεπώς, οι σημερινές ακραίες κινήσεις του υπουργού Εθνικής Αμύνης, έχουν την πλήρη κάλυψη του ΣΥΡΙΖΑ. Το μίσος και των δύο απέναντι στην κριτική, στην άλλη άποψη, στον έλεγχο της εξουσίας τους, είναι κραυγαλέο. Η παραγωγή εχθρών, που πρέπει να εξοντωθούν, χαρακτηρίζει τις κοινές τους αντιλήψεις.
Μόνον τυφλοί δεν βλέπουν πως «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.» Ή επί το λογιώτερον, «όμοιος ομοίω αεί πελάζει.»
