Του Γιάννη Παντελάκη
Αυτό που συνέβη με τον Καμμένο, ότι δηλαδή χαρακτήρισε την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά ως μια εγκληματική και αντισυνταγματική ρύθμιση, δεν αποτελεί έναν παραλογισμό. Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός, λειτουργεί απαλλακτικά γι' αυτόν παρότι (μαζί με τους βουλευτές του κόμματός του) λίγα μόλις εικοσιτετράωρα πριν, έχει ψηφίσει αυτή την αύξηση.
Η δήλωση Καμμένου -η οποία μάλιστα χειροκροτήθηκε από μερίδα κόσμου- είναι κάτι διαφορετικό. Και πιο επικίνδυνο. Αποτελεί την ανάδειξη και καθιέρωση του κυνισμού ως μια πράξη πολιτικής συμπεριφοράς. Από την στιγμή μάλιστα που ο Καμμένος δεν αποδοκιμάστηκε ούτε στο ελάχιστο από την κυβέρνηση, ο κυνισμός στον δημόσιο διάλογο, αποκτά ενός είδους πολιτική νομιμοποίηση. Που σημαίνει, ότι αύριο, μπορεί οποιοσδήποτε να τον μιμηθεί και για οποιοδήποτε θέμα. Ναι, είναι αντισυνταγματικό, αλλά…
Από τις δηλώσεις Καμμένου, απουσιάζει οποιοδήποτε ίχνος πολιτικής ηθικής. Το οποίο θα μπορούσε να είχε την μορφή μιας παραίτησης (παρότι υπερβολικό να ζητάει κάποιος κάτι τέτοιο από τον συγκεκριμένο) ή μιας συγνώμης. Αντίθετα, ο Καμμένος αφού χαρακτήρισε την ρύθμιση εγκληματική και αντισυνταγματική, χειροκροτήθηκε και συνέχισε σαν να μην συμβαίνει κάτι.
Το θέμα ωστόσο, δεν είναι η ηθική παράμετρος στην συμπεριφορά του συγκεκριμένου υπουργού. Λεπτομέρειες. Το πρόβλημα είναι η καθιέρωση του κυνισμού ως ένα κυρίαρχο στοιχείο πολιτικής συμπεριφοράς. Μπαίνει στην πολιτική μας κουλτούρα ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της και μπορεί να επαναληφθεί και να παγιωθεί. Ο κυβερνητικός εταίρος, στέλνει το μήνυμα στην κοινωνία, ότι μια τέτοια κυνική συμπεριφορά, μπορεί να είναι αποδεκτή χωρίς καμία αρνητική παρενέργεια.
Ο Καμμένος και η έμμεση (δια της σιωπής) κυβερνητική επιδοκιμασία της δήλωσής του, στέλνει στην κοινωνία ένα μήνυμα το οποίο λέει πως μπορεί να είναι αποδεκτές τέτοιες συμπεριφορές. Εγκληματούμε -έστω μεταφορικά- και ακολουθούμε συμπεριφορές αντισυνταγματικές και αυτό είναι κάτι ανεκτό. Έστω στο όνομα ενός εκβιασμού υποτίθεται από τους δανειστές ή κάποιας άλλης αιτίας.
Η συνειδητή ψήφιση μιας εγκληματικής και αντισυνταγματικής (σύμφωνα με τον Καμμένο) ρύθμισης, μπορεί να επαναληφθεί εύκολα, μπορεί να βρει και μιμητές σε άλλα επίπεδα. Από πολιτικούς και από μη πολιτικούς. Και εδώ αρχίζει ο κυνισμός να μετατρέπεται σε κάτι επικίνδυνο. Πολιτικοί ψηφίζουν συνειδητά έναν εγκληματικό και αντισυνταγματικό ολόκληρο νόμο. Και αυτό θεωρείται ανεκτό. Και μη πολιτικοί τους μιμούνται.
Η πίστη στο Σύνταγμα στην οποία ορκίζονται οι βουλευτές, αποτελεί μια σχετική έννοια πια. Και με την έγκριση της κυβέρνησης η οποία στο όνομα ενός άλλους διακυβεύματος (την συνοχή και συνέχιση της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ), κάνει τα στραβά μάτια νομιμοποιείται πολιτικά ο κυνισμός (και όσα τον συνοδεύουν)…
