Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Το τραπεζικό σύστημα της χώρας κρέμεται από μια κλωστή. Όχι μόνον κατά τη γενική αίσθηση. Αλλά και κατά τη δημόσια παραδοχή του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, γενικού συντονιστή και υπεύθυνου για την οικονομική πολιτική της χώρας. Ο καθένας που δεν έχει μυαλό τηλεπαρουσιαστή κοάζοντος υπέρ των δικαιωμάτων κάθε κοινωνικής κατηγορίας μπορεί να αντιληφθεί τι θα συνεπιφέρει, τι θα συμπαρασύρει και τι θα υπονομεύσει η ολοσχερής κατάρρευσή του.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας έχει προ πολλού καταρρεύσει με πάταγο. Αναρίθμητες σχετικές αποδείξεις θα μπορούσα να προσαγάγω. Φοβάμαι, για παράδειγμα, πως δεν είναι εξαιρετικά ψηλό το ποσοστό των κατόχων πανεπιστημιακών τίτλων ή των λαμβανόντων σήμερα τριτοβάθμια εκπαίδευση μου μπορεί να προσδιορίσει ποιες ευθείες είναι παράλληλες ή πόσες ορθές γωνίες μπορούν να «εγγραφούν» σε έναν κύκλο. Αλλά τέτοιες ειδικότερες αποδείξεις δεν χρειάζονται σε μια χώρα όπου όχι μόνον η πλειονότης των φορέων δημόσιου λόγου –συχνά κρατικοδίαιτων- αλλά και ο ίδιος ο επί σειράν ετών πρωθυπουργός της λειτουργούν ως άκρως επικίνδυνες για τη γλώσσα της ωρολογιακές βόμβες, εκρήξιμες ανά πάσα στιγμή. (Ενώ ο ίδιος ο πρωθυπουργός, κάτοχος ανώτατης τεχνικής/επιστημονικής παιδείας, θεωρεί πως επιβεβαιώνει την, πολιτικώς συνεπή, ευθύγραμμη πορεία του, με το επιχείρημα πως αυτός δεν κάνει στροφές 360ο)…
Οι –εξαιρετικά πολυδάπανοι και διαρκώς (αυτο)επιδοτούμενοι δικαιοδοτικοί μηχανισμοί της πολιτείας αδρανούν ή δυσλειτουργούν σε βαθμό απίστευτο, ενώ πλήθος κατεχόντων κρισιμότατες θέσεις στους δικαιοδοτικούς αυτούς μηχανισμούς, σύμφωνα με καταγγελίες προερχόμενες από πολλές πηγές, ακόμη και δικαστικές, συμπεριφέρονται περίπου ως μαφιόζοι εκτελεστές συμβολαίων εξόντωσης. Οπωσδήποτε, δε, ο χαρακτηρισμός «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» -όπως άλλωστε και «δικαστική ισονομία»- θα μπορούσε εύκολα να πρωτεύσει σε διαγωνισμό σύντομων ανεκδότων. (Αλβανοί τουρίστες ή επενδυτές υπάρχουν πλέον, λειτουργούν μάλιστα ως αιμοδότες της οικονομίας).
Αν, σύμφωνα με τους θεωρητικούς του 3ου Κόσμου βασικό χαρακτηριστικό των τριτοκοσμικών κρατών είναι η ύπαρξη θυλάκων εντός των οποίων δεν ασκείται η δημόσια εξουσία και ατονεί η κρατική κυριαρχία, δύσκολα στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής μπορεί να εντοπιστεί κρατίδιο με το βαθμό αυτονομίας ανάλογης εκείνου που εδρεύει όπισθεν του Πολυτεχνείου (της ελληνικής πρωτεύουσας).
Οτιδήποτε έχει σχέση με τη δημόσια ευταξία, τη νομιμότητα και την ασφάλεια αναδεικνύεται από τις απαντήσεις που συνηθίζουν να δίνουν τα όργανα της Τάξης, οποτεδήποτε οι πολίτες προσφεύγουν σε αυτά. Ενσαρκώνεται, δε, από την εικόνα ενός υπουργού Υγείας, αρειμανίως και ανεξελέγκτως και αδαπάνως και δημοσίως φουμάροντας σε κλειστούς χώρους υγειονομικού ενδιαφέροντος, ενδεχομένως μάλιστα και σε νοσοκομεία.
Ενώ δε αυτά είναι τα προφανή και (διαχρονικώς) επίκαιρα, κρίσιμα και εθνοβόρα προβλήματα της χώρας μας, εδώ και μέρες ο δημόσιος διάλογος μονοπωλείται από τις απαραίτητες θεσμικές ρήξεις που θα επιτρέψουν σε έναν αρχηγό (άνευ) κόμματος να διατηρήσει τα αρχηγικά του προνόμια. Όχι για την -προφανή- πολιτική βαρύτητα αυτού του αρχηγού, αλλά για την αφανή πολιτική βαρύτητα των όπλων με τα οποία δήλωσε πως –διαφορετικά- θα διεξαγάγει πόλεμο κατά του πρωθυπουργού…
Και εν κατακλείδι: όσοι βλέπουν τον τρόπο λειτουργίας των μικρών προσωποπαγών κομμάτων που ανέδειξε κατά τα τελευταία χρόνια η Κρίση, καθώς και την ποιότητα των δημοσίων ανδρών και γυναικών που αυτά έφεραν στην επιφάνεια ίσως θα έπρεπε να προβληματιστούν περισσότερο για μια θεσμική μεταρρύθμιση απέναντι στην οποία η κοινή γνώμη διάκειται εξαιρετικά ευμενώς: την απλή αναλογική…
*Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.
