Όλες οι κυβερνήσεις ξεκινούν με φόρα και ενθουσιασμό, στην συνέχεια φρενάρουν κάτω από το βάρος των μεγάλων και δυσεπίλυτων προβλημάτων και κάπου στην μέση ή προς στο τέλος ανακαλύπτουν την περιβόητη μάχη της καθημερινότητας του πολίτη. Μόλις ακούσετε πρωθυπουργό να λέει ότι «η κυβέρνηση του θα κριθεί στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας», τότε ετοιμαστείτε να του κουνήσετε μαντίλια και στρώστε χαλιά για τον επόμενο.
Αυτό μου χει διδάξει εμένα η τριανταπεντάχρονη ενασχόληση με την πολιτική κι ας λένε οι αναλυτές τα δικά τους. Οι πρωθυπουργοί δεν είναι ούτε δήμαρχοι ούτε αντιπεριφερειάρχες να κριθούν απ’ τους σκουπιδοτενεκέδες ή από την συμπεριφορά των υπαλλήλων της υπηρεσίας πρωτοκόλλου. Οι πρωθυπουργοί διατηρούν την θέση τους όσο εμπνέουν την κοινωνία τους, όσο της δίνουν ελπίδες υψηλού επιπέδου και όσο η ηγετική τους αύρα κάνει τους πολίτες να τους θεωρούν αναντικατάστατους. Όλα τα υπόλοιπα περί καθημερινότητας είναι σαχλαμάρες.
Όσο μπορώ να θυμηθώ, στην βελτίωση της καθημερινότητας είχε ακουμπήσει ο Σημίτης λίγο πριν παραδώσει. Το ίδιο κι ο Καραμανλής στην δεύτερη θητεία του, μέχρι που ήρθε το Βατοπέδι και έκανε μαντάρα την καθημερινότητα. Ο Τσίπρας ξεκίνησε για να κάνει επανάσταση στην χώρα και να φέρει τούμπα ολόκληρη Ευρώπη, αλλά από το 2018 και μετά όλο για στην καθημερινότητα αναφερόταν. Εν τέλει, η καθημερινότητα είναι ο φερετζές της επερχόμενη ήττας. Μόλις αδειάσουν οι δεξαμενές των μεγάλων εμπνεύσεων, οι κυβερνήσεις ανακαλύπτουν την μείωση της ταλαιπωρίας των πολιτών και την γρηγορότερη έκδοση των πιστοποιητικών. Μπούρδες.
Ο Κυριάκος έχει μερικά μεγάλα projects να υλοποιήσει. Μεταναστευτικό, επενδύσεις μεγάλου εύρους, αύξηση της ρευστότητας της οικονομίας άρα αύξηση της κατανάλωσης, ασφάλεια στις πόλεις, επαρκή διαχείριση των ελληνοτουρκικών. Μαζί μ’ αυτά τα πάγια, σωστή αντιμετώπιση μεγάλων εκτάκτων θεμάτων όπως του κορονοϊού ή φυσικών καταστροφών. Αν τα πάει καλά ή υποφερτά σ’ όλα αυτά τα μεγάλα και δύσκολα, τύφλα να ‘χουν τα προβλήματα της καθημερινότητας που ανάθεμα και ξέρουμε ποια ακριβώς είναι για τον καθένα.
Θα μου πείτε ότι ο Πιερρακάκης για παράδειγμα κάνει μια πολύ καλή δουλειά σ’ ένα μεγάλο πλέγμα θεμάτων που θα διευκολύνουν την ζωή του πολίτη. Σύμφωνοι, αν όμως ο πολίτης δεν δει λεφτά στην τσέπη του, αποκλείεται να θεωρήσει επιτυχημένο τον Κυριάκο επειδή εφεξής θα μπορεί να δηλώνει το νεογέννητο από το μαιευτήριο. Αν αποκτήσει καινούριο αμάξι θα ανεχτεί το κυκλοφοριακό κομφούζιο, αν πηγαίνει με το παλιό λεωφορείο θα χρεώνει στην κυβέρνηση και την φτώχεια του και την αναμονή στους δρόμους.
Οπότε καλύτερα να λείπουν οι κυβερνητικές στροφές στην καθημερινότητα. Μόλις το ακούσετε αυτό, να ξέρετε ότι οι υψηλοί στόχοι διαψεύστηκαν και τα μεγάλα projects πήγαν κατά διαόλου. Ένα 10% της υπουργικής δραστηριότητας να είναι αφιερωμένη στην καθημερινότητα θα γίνουν πολλά πράγματα και μάλιστα δίχως φανφάρες. Αν όμως την δούμε ως κεντρική πολιτική, τότε δεν θα υπάρχει πια τίποτα να ακούσουμε για τα μεγάλα και σημαντικά. Και θα ναι κρίμα.
