Προς Θεού δεν συγκρίνω την εικόνα της σημερινής Δημόσιας Τηλεόρασης με αυτήν που παρουσίαζε επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης.
Θα ήταν άδικο για τους ανθρώπους που, μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, απέδειξαν τι δυνατότητες υπάρχουν στην δημόσια τηλεόραση, αν απαλλαγεί από το σφικταγκάλιασμα της πολιτικής εξουσίας.
Οι εκάστοτε κυβερνώντες βλακωδώς πίστευαν πως αν μετέτρεπαν την ΕΡΤ σε έναν προπαγανδιστικό βραχίονα του κυβερνητικού έργου θα κέρδιζαν πόντους. Το μόνο που «κέρδιζαν» ήταν την αγανάκτηση των τηλεθεατών που δεν φορούν τις κομματικές παρωπίδες.
Η παρούσα κυβέρνηση δείχνει, μέχρι στιγμής, την ωριμότητα να μην εμπλακεί στα της Δημόσιας Τηλεόρασης. Αφήνει τους επαγγελματίες της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας να κάνουν την δουλειά τους, και την κάνουν καλά. Εννοείται ότι πάντα υπάρχουν τα περιθώρια για το καλύτερο, και είμαι σίγουρος πως η βελτίωση θα είναι συνεχής.
Άλλωστε, σε πολιτικό επίπεδο ουδέν κόμμα διαμαρτυρήθηκε για μονόπλευρη ενημέρωση. Τα δελτία ειδήσεων της ΕΡΤ, παρά κάποιες γκρίνιες του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι αξιόπιστα, αντικειμενικά, χωρίς κραυγές. Για δε το ψυχαγωγικό μέρος, οι ταινίες που βλέπουμε στην ΕΡΤ2 συνδυάζουν το ποιοτικό με το εμπορικό.
Εκείνο που πρέπει να γίνει κατανοητό από τους θερμοκέφαλους όλων των πλευρών είναι πως η ενημέρωση και η ψυχαγωγία σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία θα πρέπει να είναι πλουραλιστική, χωρίς αποκλεισμούς.
Η Δημόσια τηλεόραση δεν είναι φτιαγμένη για τα εκάστοτε «δικά μας παιδιά». Δεν μπορεί να την νέμεται μια παρέα ομοδόξων πολιτικών, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων. Η ζημία δεν γίνεται στους αποκλεισμένους, αλλά σε αυτούς που εμφορούνται από την νοοτροπία του γκαουλάϊτερ. Σε αυτούς που αποκλείουν.
Είναι γνωστόν ότι η ποιότητα της δημοκρατίας χαρακτηρίζεται από την δυνατότητα έκφρασης που έχουν αυτοί που είναι απέναντι στην εξουσία. Αυτοί που έχουν μιαν άλλη οπτική των πραγμάτων. Εξάλλου αυτό είναι ο πλουραλισμός.
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχει ανοχή, αλλά συγκατοίκηση. Η λέξη «ανοχή» σημαίνει πως εγώ ο ισχυρός σού δίνω το δικαίωμα να ζήσεις και να εκφρασθείς. Υπάρχει κατά παραχώρηση δική μου. Αυτή η νοοτροπία χαρακτηρίζει αυταρχικά καθεστώτα. Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία όλοι μπορούν να μιλούν ελεύθερα, χωρίς να υπάρχουν συνέπειες γι' αυτά που λένε και όλοι, όχι μόνον μπορούν να δημιουργούν ελεύθερα, αλλά και να έχουν την δυνατότητα να προβάλουν ανεμπόδιστα το έργο τους.
Η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν τιμωρεί, δεν εκδικείται. Είναι μεγαλόψυχη και γενναιόδωρη προς κάθε κατεύθυνση.
Αυτές τις σκέψεις έκανα όταν είδα στην Δημόσια Τηλεόραση προχθές τον Σταμάτη Κραουνάκη, έναν χαρισματικό δημιουργό με σχεδόν σαραντάχρονη παρουσία στην Ελληνικό τραγούδι. Και χάρηκα διπλά.
Και γιατί τον άκουσα, και γιατί τον άκουσα στην Δημόσια Τηλεόραση που πάντα, μέχρι πρότινος, ήταν φοβική απέναντι στην πολιτική εξουσία. Και ως γνωστόν ο Σταμάτης Κραουνάκης βρέθηκε πολύ απέναντι στο σημερινό κυβερνητικό μπλοκ. Προσωπικά αυτήν την Δημόσια Τηλεόραση θέλω. Χωρίς συμπλέγματα, να δίνει χώρο και λόγο σε αυτούς που δημιουργούν, σε αυτούς που προσφέρουν, παραμερίζοντας μικρότητες και κομματικές μικροψυχίες.
Τούτων δοθέντων πολύ θα ήθελα να δω και τον Λάκη Λαζόπουλο στην Δημόσια Τηλεόραση. Δεν έχουμε την πολυτέλεια και δεν είναι επιτρεπτό να αγνοούμε, για πολιτικούς λόγους, σημαντικούς, πολυτάλαντους ανθρώπους.
