Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Την πολιτική παρθενία και την ανάλογη αγνότητα του χώρου επικαλούνταν τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015. Και γεγονός είναι πως –παρά την ελευθεριότητα που κυριαρχεί στην εποχή μας και η οποία ασφαλώς περιλαμβάνει και την ελευθερία σεξουαλικής αυτοδιάθεσης του κάθε ανθρώπου, οιουδήποτε φύλου- στο συλλογικό και ιστορικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας η κάθε λογής παρθενία φέρει θετικό πρόσημο και έχει υψηλή συμβολική αξία. Αρκεί να συλλογιστούμε πως σημαντικότατα μνημεία της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, από τον Παρθενώνα των Αθηνών μέχρι τη Notre Dame των Παρισίων είναι αφιερωμένα σε κάποια παρθένο (ή, η γραφή έχει και αυτή τη σημασία της, σε κάποια Παρθένο).
Η –κάθε λογής- παρθενία, ωστόσο, προϋποθέτει άγνοια κάποιων καταστάσεων, ηδονικών ενδεχομένως, πλην όμως ουχί δηλωτικών αγνότητας.
Και το ερώτημα είναι πλέον:
Αγνοεί άραγε ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ τον ηδονισμό που προκύπτει εκ της ιδεολογικής παρτούζας; Έχοντας πλέον –πλήρως- ενσωματώσει στους κόλπους του εξαιρετικά ετερόκλητες οντότητες, από ψεκασμένους ακροδεξιούς ή παιδιά που νανουρίστηκαν με τον ύμνο της χούντας μέχρι κινηματικούς αριστεριστές και υπηρέτες της κάθε επιθυμίας φυλακισμένων τρομοκρατών (του όλου μείγματος πασπαλισμένου και με ολίγη τσοχατζοπουλική πρασινόσκονη);
Αγνοεί άραγε ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ τον ηδονισμό που προκύπτει εκ του εναγκαλισμού με το βαθύτατο κράτος, ως ούτος προκύπτει τόσο από τη δημιουργία στρατιάς συμβασιούχων όσο και από τη μετατροπή της κρατικής τηλεόρασης σε κομματικό παραμάγαζο, φιλοδοξούν να επιτελεί γνωμοδιαμορφωτική λειτουργία (την οποία πράγματι θα επιτελούσε, αν η αισθητική της δεν εκμηδένιζε τη δυνητική της τηλεθέαση);
Αγνοεί άραγε ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ τον ηδονισμό που προκύπτει εκ της μετά διαπλεκόμενων μεγαλοεκδοτών πολλής συνάφειας ή συνεύρεσης, έστω και αν αύτη δεν ολοκληρώθηκε πλήρως σε όλες τις περιπτώσεις, διότι υπήρξε διάσταση στο θέμα της αντιπαροχής;
Αγνοεί άραγε ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ τον ηδονισμό που προκύπτει εκ της μετά της Δικαιοσύνης ώσμωσης, η οποία και σε κυβερνητικά στελέχη επιτρέπει να υποδεικνύουν εις τους δικαστικούς λειτουργούς τα υπ' αυτών πρακτέα και σε νυν ή πρώην εφαψίες της κυβερνητικής πλειοψηφίας παρέχουν τη δυνατότητα, επιλεκτικώς και σε αντίθεση προς ό,τι συμβαίνει με τους πολιτικούς αντιπάλους, να αποφεύγουν τη λογοδοσία;
Αγνοεί άραγε ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ τον ηδονισμό που προκύπτει εκ των υπαινιγμών πρώην συγκυβερνήτου, που οδηγούν σε εξαναγκαζόμενη –όχι όμως εκ του λόγου τούτου λιγότερο ηδονική- συνεύρεση με τον υπαινικτικώς απειλούντα;
Αγνοεί άραγε ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ τον ηδονισμό που προκύπτει εκ της –προφανώς αποστελούσης ευρύτερο μήνυμα προς ενδιαφερομένους- οικονομικής απογείωσης ανθρώπων πλησιέστατα ευρεθέντων στα κέντρα και τα κεντρικά αναλόγια της συριζέικης εξουσίας;
Αγνοεί άραγε ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ τον ηδονισμό που προκύπτει εκ της υποταγής στα κελεύσματα των ισχυρών της υφηλίου, τους οποίους στο παρελθόν το κόμμα της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς ονειρευόταν κορυβαντιώντες κατά τη δική του βούληση και υπό τα δικά του κελεύσματα; (Πάντως την ηδονή που προκύπτει από το παιγνίδι της υποταγής την έχουν περιγράψει και πολλές μορφές τέχνης, αλλά και πολλά ρεύματα της φιλοσοφίας).
Δύσκολο…
Καμιά από όλες αυτές τις ηδονικές εκφάνσεις της ζωής δεν είναι εξαιρετικά πιθανόν να αγνοούν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγεσία του.
Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει.
Το –εισέτι- κυβερνών κόμμα και ο από λείχους δημοσιογράφους εμφανιζόμενος ως χαρισματικός ηγέτης του φαίνεται πως μαθαίνουν…
Μαθαίνουν να απολαμβάνουν την ηδονή της πολλαπλώς απολεσθείσης παρθενίας…
Μαθαίνουν να απολαμβάνουν την ηδονή της εξουσίας…
Μαθαίνουν να απολαμβάνουν την ηδονή της αμαρτίας…
Και μαθαίνουν –αφού έμαθαν ή τελειοποίησαν τα ελληνικά τους- να απολαμβάνουν την ηδονή της διακηρυσσόμενης αυτογνωσίας…
Γι' αυτό και ο ηγέτης του, προφανώς εν πλήρει επιγνώσει των λεγομένων του, διακηρύσσει δημόσια: «είμεθα διάτρητοι σε κάθε έλεγχο»…
* Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Παντείου Πανεπιστημίου.
