Εδώ και πολλά χρόνια η διακυβέρνηση έχει σταματήσει να είναι μια συνθήκη που ακτινοβολεί ισχύ και εκπέμπει και την ανάλογη γοητεία. Η εξουσία είναι μάλλον βάσανο για όσους την ασκούν: εικόνες κουρελιάζονται καθώς γίνονται βορά μιας εξαγριωμένης δημόσιας σφαίρας, η κριτική είναι αδυσώπητη και συχνά πολύ άδικη. Είναι περισσότερο δύσκολο από ποτέ για έναν αιρετό να φύγει από την εξουσία αλώβητος.
Διαβάζουμε κατά καιρούς ότι οι Έλληνες πολιτικοί που έγραψαν ιστορία είχαν μεγαλύτερο κύρος από τους σημερινούς. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Την εποχή των social media ακόμα και ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα τεμαχιζόταν τελετουργικά στις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Σήμερα η δημόσια σφαίρα είναι αμείλικτη και κανείς δε γλιτώνει από την αποδόμηση. Οι γνωστές «πόζες εξουσίας» λοιπόν είναι περισσότερο ανώφελες από ποτέ.
Η νέα αυτή συνθήκη βέβαια δεν έχει οδηγήσει σε μεγαλύτερη λογοδοσία των αιρετών και άρα και σε καλύτερης ποιότητας δημοκρατία, δυστυχώς. Το μεγαλύτερο βάρος για την ευστάθεια των θεσμών συνεχίζουν να το επωμίζονται οι αιρετοί και πιστεύουμε ότι αν και οι πολίτες αναλαμβάναμε τις ευθύνες που μας αναλογούν τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για όλους.
Από την άλλη πλευρά αν και η αιρετή εξουσία δεν προκαλεί πλέον δέος στους πολίτες, οι ίδιοι οι περισσότεροι αιρετοί δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί αυτή τη μεταστροφή. Αισθάνονται αδικημένοι που βρίσκονται να διαχειρίζονται κρίσεις παγκοσμίων διαστάσεων, γίνονται εριστικοί στην κριτική, δαιμονοποιούν ασύμμετρα τα social media αν και συχνά παίζουν το παιχνίδι τους κι αυτό το συμπεραίνουμε από τη στάση τους αφού δεν χάνουν ευκαιρία να εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για τις δυσκολίες ενώ παραπονιούνται συχνά «για τον λαό που δεν τους καταλαβαίνει».
Η ζωή όλων μας και των αιρετών θα γινόταν καλύτερη αν αντιλαμβάνονταν ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, εκτιμάται ως ηγετικό προσόν η μετριοφροσύνη, αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν leadership humility, είχαμε γράψει πέρυσι για ένα σχετικό βιβλίο που είχε γίνει best seller στις ΗΠΑ. Οι αιρετοί σήμερα έχουν να διαχειριστούν πρωτοφανείς κρίσεις οπότε η βασική υπόσχεση της πολιτικής δεν μπορεί πλέον να είναι η βεβαιότητα ή η κανονικότητα. Λίγο-πολύ όλοι έχουμε καταλάβει ότι τίποτα δεν θα είναι ξανά όπως το ξέραμε οπότε γιατί οι πολιτικοί να μας υπόσχονται μια ανέφελη κανονικότητα.
Η μετριοφροσύνη, η λογοδοσία, η ταπεινότητα, η ειλικρίνεια, αρετές που κάποτε θεωρούσαμε ασυμβίβαστες με την εικόνα της ισχυρής ηγεσίας σήμερα γίνονται η ικανή και αναγκαία συνθήκη της.
Στις μέρες μας ισχυροί είναι οι ταπεινοί και οι μετριόφρονες, όσοι υπόσχονται ότι βρίσκονται στην υπηρεσία των πολιτών και μόνο μέλημά τους είναι η ευημερία τους.
Η πολιτική έχει αλλάξει, λοιπόν. Ήρθε η ώρα να αλλάξουν και οι πολιτικοί.
