Η εξουσία, κύριε Πρόεδρε, πρέπει να ασχολείται με τα μικρά, τα καθημερινά πράγματα. Με αυτά που αγγίζουν τον πολίτη. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι αυτό ακριβώς έχετε ζητήσει από τους υπουργούς σας. Να σας φέρουν πολλές και μικρές νίκες από το καθημερινό πεδίο των μαχών. Δεν είναι εύκολο να ανταποκριθούν όλοι. Και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Θα ήταν το ιδεατό. Αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, θα είμαστε όλοι ευχαριστημένοι αν ένας μικρός αριθμός υπουργών μπορέσει να κάνει αυτό το κατιτίς περισσότερο…
Τι απασχολεί τους ανθρώπους; Το κόστος των προϊόντων στο σουπερμάρκετ. Αναρωτιούνται για ποιο λόγο αυτά είναι πιο ακριβά στην Ελλάδα απ' ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Επιτροπή Ανταγωνισμού θα πρέπει να φάει πολλά ψωμιά ακόμη για να αποκτήσει ύψος.
Τους ανθρώπους τούς απασχολεί το κόστος των τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών. Οι χαμηλές ταχύτητες στο ίντερνετ, οι ακριβές χρεώσεις και το χαμηλό επίπεδο των παρεχόμενων υπηρεσιών. Όσοι έχουν ταξιδέψει στο εξωτερικό εξοργίζονται περισσότερο, καθώς αποκτούν άλλες παραστάσεις και αντιλαμβάνονται έτσι το μέγεθος της κοροϊδίας.
Τους καθημερινούς ανθρώπους τούς απασχολούν οι άθλιες υπηρεσίες στην Υγεία, στα δημόσια νοσοκομεία. Ξέρουν ότι αν αρρωστήσουν και δεν έχουν ιδιωτική ασφάλεια και άρα τη δυνατότητα να πάνε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να απολαύσουν υπηρεσίες κατώτερες εκείνων που έχουν ήδη πληρώσει στο σύστημα υγείας ως ασφαλισμένοι ή φορολογούμενοι.
Τους ανθρώπους του μόχθου τούς ενοχλεί η αναμονή τους για να πάρουν από το Δημόσιο τα χρήματα που δικαιούνται. Ως συνταξιούχοι, χρειάζεται πολλές φορές να μάθουν να ζουν με δανεικά μέχρι να «βγει» η σύνταξή τους. Ως επιχειρηματίες, έχουν συνηθίσει να πληρώνονται σε δόσεις και σε βάθος χρόνου για υπηρεσίες και προϊόντα που πρόσφεραν στο ελληνικό Δημόσιο. Ως πολίτες, παρακαλούν τον Θεό, κύριε Πρόεδρε, να μην τους τύχει να περιμένουν την επιστροφή χρημάτων που για κάποιον λάθος λόγο τούς ζήτησε το Δημόσιο.
Τους απλούς ανθρώπους, αυτούς που δεν έχουν εντρυφήσει στα σχολεία του εθελοντισμού, τους απασχολεί η επόμενη ημέρα. Έχουν κουραστεί να προσπαθούν να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον σαν κι αυτό που στερεί από τους νέους ανθρώπους κάθε δυνατότητα να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Τους ανθρώπους που αγωνίζονται για να επιβιώσουν τους ενοχλεί η γραφειοκρατία, η εχθρότητα του κράτους, η πολυνομία. Τους ενοχλεί κάθε τι που τους καταδυναστεύει τη ζωή.
Ξέρω, κύριε Πρόεδρε, ότι για όλα αυτά έχετε δώσει σαφείς οδηγίες. Και περιμένετε από τους υπουργούς σας συγκεκριμένα αποτελέσματα. Θέλετε καλύτερες υπηρεσίες στην Υγεία, χαμηλότερες τιμές στο ίντερνετ, λιγότερη γραφειοκρατία με την ανάπτυξη της πληροφορικής, πιο αποτελεσματική δουλειά στον έλεγχο του ανταγωνισμού. Έχετε ζητήσει συγκεκριμένες προτάσεις για να βελτιωθεί η καθημερινή ζωή των πολιτών.
Ας πάρουμε το παράδειγμα των συγκοινωνιών. Έχει σημασία για τον πολίτη αν θα πάει στην εργασία του σε 30 λεπτά ή σε 60. Αν αντί για 30 λεπτά πάει σε 60, επειδή περιμένει τα άλλα 30 λεπτά μάταια το λεωφορείο στη στάση. Διότι δεν υπάρχουν λεωφορεία! Ο χαμένος χρόνος γι'' αυτόν τον πολίτη είναι μία ώρα την ημέρα ή 22 ώρες τον μήνα. Κοντά μία ημέρα τον μήνα. Μία ημέρα που θα μπορούσε να την αφιερώσει στην οικογένειά του, στη φροντίδα των παιδιών του ή στην επιμόρφωσή του. Οπουδήποτε. Σίγουρα, όχι στη στάση του λεωφορείου. Αν του προσφέρετε, λοιπόν, καλές συγκοινωνίες, τότε του προσφέρετε μία καλύτερα ποιότητα ζωής.
Έχετε κάνει πράγματα που φαίνονται μικρά, αλλά στο τέλος δεν είναι. Και αναφερόμαστε στο θέμα της αποστολής των φαρμάκων στο σπίτι των βαρέως πασχόντων. Δεν είναι μέτρο μεγάλου κόστους. Είναι όμως τεράστιας σημασίας γι'' αυτούς που το έχουν απόλυτη ανάγκη. Νιώθουν ότι η πολιτεία τούς σκέφτηκε, ότι είναι κοντά τους. Δεν τους στέλνει στην ουρά να περιμένουν από το προηγούμενο βράδυ μέσα στο κρύο το σπάνιο φάρμακο, από το οποίο εξαρτάται η ζωή τους…
Συνεχίστε, κύριε Πρόεδρε, να πιέζετε τους υπουργούς σας να κάνουν τα αυτονόητα. Να κάνουν τη δουλειά τους. Ας μη σώσουν τον πλανήτη. Ας προσπαθήσουν να βοηθούν ομάδες πολιτών, κάνοντας πράξη το αυτονόητο. Οι μάχες της πολιτικής κερδίζονται στο πεζοδρόμιο. Όχι σε πορείες και πικετοφορίες. Αλλά σκύβοντας κάποιος πάνω από τα απλά και μικρά προβλήματα της καθημερινότητας. Τα οποία πολλές φορές καταδυναστεύουν τους ανθρώπους. Τους ασχημαίνουν τη ζωή. Κι όμως! Ήταν τόσο απλό. Χρειαζόταν ένας υπουργός να δει το πρόβλημά τους και να βάλει μία υπογραφή. Αλλά κυρίως να καταδεχθεί να ασχοληθεί με αυτό.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
Στηρίζουμε τον Κυριάκο, ελέγχουμε την εξουσία. Εμένα μου αρέσει αυτό. Άλλοι στήριζαν την αλλαγή, εμείς τον Κυριάκο! Ξέρω, θα είμαστε και δυσάρεστοι. Και η εξουσία δεν είναι φίλη με τους δυσάρεστους. Αλλά δεν ψάχνουμε φίλους. Ανθρώπους να προχωρήσουν τις μεταρρυθμίσεις αναζητούμε...
Όσοι θέλετε να το διαβάσετε νωρίτερα στον Φιλελεύθερο που κυκλοφορεί το πρωί στα περίπτερα.
