Αν ο Γιάννης Μουζάλας είχε προσθέσει κάτι περισσότερο, παράδειγμα ότι θέλει να ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο και εκτιμά τους άνδρες με χιούμορ θα διεκδικούσε κάτι καλύτερο. Η δήλωση του όμως για το προσφυγικό «λύση είναι να σταματήσουν οι πόλεμοι» τον περιόρισε στον τίτλο της Σταρ Ελλάς.
Αντίστοιχα αν ο Γιουκλίντ Τσακαλώτος είχε περιοριστεί σε μια εισαγωγή της μιας παραγράφου στο αλήστου μνήμης Ολιστικό Σχέδιο Ανάπτυξης κάποιος ευρωπαίος παράγοντας θα είχε μπει στον κόπο να το διαβάσει. Με εισαγωγή όμως των 1670 λέξεων και αποσπάσματα «Μια ολιστική στρατηγική ανάπτυξης δεν θα ήταν ολιστική εάν δεν ενσωμάτωνε και έναν κοινωνικό πυλώνα. Το θέμα δεν αφορά μόνο την κοινωνική δικαιοσύνη - την οποία είναι δεδομένο ότι αφορά - αλλά και την ανάπτυξη: Όπως προαναφέρθηκε, οι πενιχροί μισθοί και η έλλειψη δικαιωμάτων συνεπάγονται, στην πραγματικότητα, σιωπηρή επιδότηση για τους «κακούς» και μη καινοτόμους εργοδότες και, ως εκ τούτου, είναι ασυμβίβαστη με τη μετατόπιση του παραγωγικού μοντέλου της αναπτυξιακής μας στρατηγικής» που κατέληγαν στο συμπέρασμα «Μια νέα και πολύ ελπιδοφόρα εποχή βρίσκεται μπροστά στην Ελλάδα και σε εκείνους που θα εμπιστευτούν και θα επενδύσουν στη χώρα μας» είναι βέβαιο ότι το πόνημα των 100 σελίδων πήγε κυριολεκτικά αδιάβαστο. Εκτός αν κάποιος το κράτησε για να γελάει με το 1,5 δις. του εμπορίου της φαρμακευτικής κάνναβης του Σχέδιου Καρανίκα. Ο λόγος που τα λένε είναι ότι ο μόνος τρόπος που έχουν μάθει να σκέφτονται και να μιλάνε είναι με κλισέ. Ας ξεκινήσουμε από την δήλωση του Μουζάλα.
Καλή για δηλώση μοντέλου, καλή για στίχος σε τραγούδι του Χατζή, εξαιρετική για να την λέει ο Ζερβός στον Διανέλλο αλλά αστεία για να την λέει ένας πολιτικός που κλήθηκε να λύσει το πρόβλημα. Όχι τόσο για την απλοϊκότητα της όσο για την προφανή έλλειψη ειλικρίνειας στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Στην Συρία γίνεται πόλεμος και το Αφγανιστάν είναι σε μόνιμη κατάσταση εμφυλίου πολέμου. Στο Πακιστάν, την Σομαλία, το Μαρόκο και την Αλγερία ποιος πόλεμος διεξάγεται ; Εκτός είναι «ο πόλεμος εναντίον της φτώχειας», που έτσι και το έλεγε ο Μουζάλας μέχρι που έβγαινε Μις Κόσμος. Το θέμα δεν είναι αν γίνονται πόλεμοι. Το θέμα είναι αν υπήρξε σχέδιο αντιμετώπισης σε συνθήκες πολέμου που ο Μουζάλας ήξερε ότι υπήρχαν πριν αναλάβει. Το θέμα είναι αν ο Μουζάλας μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την ευρωπαϊκή οικονομική βοήθεια που του δόθηκε. Η κρίση δεν χρειαζόταν έναν μοιραίο ευαίσθητο ποιητή που ύστερα από την αποτυχία του θα έλεγε «Το προσφυγικό και το μεταναστευτικό στο τέλος θα σε ταπεινώσει» αλλά κάποιον που θα έπαιρνε αποτελεσματικά μέτρα.
Όπως και το Ολιστικό Σχέδιο Ανάπτυξης του Τσακαλώτου χρειαζόταν να είναι λακωνικό. Ρε πουλάκι μας, ρε καμάρι μας, πήγες στα Σαιν Μάρτινς και την Οξφόρδη. Δίδαξες στο Γιουνιβέρσιτι οφ Κεντ. Από έξη χρονών οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σου σε πιλατεύανε για τις αρετές της λατινικής γλώσσας. Στην οποία τίποτα δεν είναι περιττό. Και πας και στέλνεις σε ανθρώπους που έχουν περίπου την ίδια μόρφωση ένα βιβλίο 99 σελίδων. Το οποίο το μισό είναι σάλτσα, το άλλο μισό ευχολόγιο όπως το «Η φορολογική πολιτική θα συμβάλει στην προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων μέσω της μείωσης της φορολογικής επιβάρυνσης τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για την εργασία , γεγονός που θα διευκολύνει τις επενδύσεις, θα βελτιώσει την κερδοφορία, θα προσελκύσει Άμεσες Ξένες Επενδύσεις και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας» που για να το πεις και να μην σε πιάσουν τα γέλια πρέπει να είσαι ο Τσίπρας ή να έχεις πάθει ψύξη.
Και επειδή η όπερα δεν κλείνει μέχρι να τραγουδήσει η χοντρή το χθεσινό σόου έκλεισε με τον Προκόπη Παυλόπουλο να λέει «Ανάγκη να καταστήσουμε την Ελλάδα ισχυρή και αξιοσέβαστη». Οσο πρωτότυπη και αν νομίζει ότι ήταν η σκέψη του, δυστυχώς πρέπει να πληγώσω τον πρόεδρο. Το πρόβλημα δεν ήταν ότι μέχρι σήμερα κανένας δεν το είχε σκεφτεί. Το πρόβλημα ήταν όταν σκέφτηκε τα πρόσωπα.
