Σε χώρες που δεν υπάρχει δημοκρατία και οι οποίες δεν είναι μέλη της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας, κινδυνεύουν εκείνοι που ασκούν κριτική στην εκάστοτε εξουσία και στα ισχυρά επιχειρηματική συμφέροντα. Η βασική διαφορά της δικής μας χώρας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, βρίσκεται στην ποιότητα των μεγάλων επιχειρηματιών. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η Ελλάδα; Κάπου στη μέση! Μεταξύ δύο κόσμων. Και πάλι μεταξύ… Ανατολής και Δύσης.
Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας ήταν και εξακολουθεί να είναι η αδυναμία ή καλύτερα η απροθυμία υγειών δυνάμεων του οικονομικού χώρου να αναλάβουν δράση και να θέσουν τις βάσεις για τη δημιουργία μιας εθνικής αστικής τάξης. Είτε το επιχείρησαν κάποια στιγμή και απέτυχαν, είτε είναι βαθιά πεπεισμένοι ότι η πιθανή εμπλοκή τους θα συνοδευτεί με παταγώδη αποτυχία και έτσι προτιμούν να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν χώρα διακοπών και μόνο.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η χώρα πέρασε μία μεγάλη χρεοκοπία, αλλά αυτή δεν αποτέλεσε πηγή γνώσης για κάποιον από εμάς. Το εύλογο ερώτημα είναι πότε θα δούμε μια μεγαλοαστική τάξη όπως συναντούμε στη Γαλλία ή σε άλλες χώρες. Αν αυτό είναι τελικά εφικτό, από τη στιγμή που δεν σημειώθηκε πρόοδος τα τελευταία δέκα χρόνια και έπειτα από μία χρεοκοπία.
Θα πει κάποιος και θα έχει σε έναν βαθμό δίκιο ότι χώρες σαν τη Γαλλία έχουν παράδοση. Δεν διαφωνούμε. Αλλά κάπως και εκείνοι κάποτε ξεκίνησαν! Για την αρχή μιλάμε. Ούτε μας λείπουν οι μονάδες. Η χώρα διαθέτει πανίσχυρους επιχειρηματίες, κυρίως στον ναυτιλιακό χώρο. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, μία χώρα για να αναπτυχθεί δεν χρειάζεται μόνο χρήματα. Χρειάζεται θεσμούς και μια ισχυρή μεγαλοαστική τάξη που θα περιφρουρήσει τους κανόνες του παιγνιδιού.
Πολύ φοβόμαστε ότι κάθε χρόνο κάνουμε βήματα προς τα πίσω! Ότι αν κοιτάξουμε στο παρελθόν, οι συνθήκες ήταν κάθε φορά σαφώς καλύτερες από τις σημερινές.
Τι είναι αυτό όμως που θα μπορούσε να αφυπνίσει τις συνειδήσεις και να βάλει το όχημα και πάλι στις ράγες, εξασφαλίζοντας την προοπτική μιας ισχυρής Ελλάδας; Το πρώτο έχει να κάνει με τις μεταρρυθμίσεις και αυτό είναι δουλειά της κυβέρνησης. Και το δεύτερο είναι η ανασυγκρότηση των δυνάμεων του επιχειρείν κι αυτό αφορά τον επιχειρηματικό κόσμο. Αν κάπου συναντιούνται οι δύο αυτοί «κόσμοι», δεν είναι εκεί που «μοιράζονται» δουλειές. Αυτό το σημείο θα μπορούσε να είναι ένα new deal μεταξύ των πολιτικών και των επιχειρηματιών. Να αναλάβει η κάθε πλευρά συγκεκριμένες δεσμεύσεις για το μέλλον. Οι επιχειρηματίες να επενδύσουν τα λεφτά τους και οι κυβερνήσεις να εξασφαλίσουν ένα βιώσιμο περιβάλλον για τις επενδύσεις.
Θανάσης Μαυρίδης
Υ.Γ.: Παλιά αρκαδική (και όχι μόνο) ρήση: Όποιος πατάει στα σκατά λερώνεται…
