Του Βασίλη Φασούλα*
Η περίπτωση της κ. Ξεπαπαδέα εμφανίζεται ως μία ακόμη «κατάκτηση» του «νόμιμου και όχι απαραιτήτως ηθικού πολιτισμού» αυτής της έρημης χώρας.
Επί ΣΥΡΙΖΑ δεν θεωρείται σώφρων και αριστερό να τηρούνται τα προσχήματα, ούτε κατ'' ελάχιστον.
Ας παρακολουθήσουμε όμως την θέση και αντίκρουση της κυβερνήσεως στις κατηγορίες: Η ανωτέρω δικηγόρος λοιπόν, διορίσθηκε μεν ειδική συνεργάτης του Πολιτικού Γραφείου του κ. Παπαγγελόπουλου, όλως τυχαίως χρημάτιζε δε, εν παραλλήλω, δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο του κ. Αρτεμίου. Είναι έτσι θέμα αποδείξεως το αν ενημέρωνε τους εντολείς του δικηγορικού της γραφείου της για τα του Υπουργείου και της Κυβέρνησης, και αν αυτοί είχαν κάποιο συμφέρον παράνομο προς τούτο, σωρευτικά, αλλιώς συκοφαντείται.
Άλλωστε, όταν διορίσθηκε Γενική Γραμματέας Διαφθοράς, αντικαθιστώντας τον προηγούμενο Γ.Γ. Κωνσταντίνο Χρήστου( που ειρήσθω ότι ουδέποτε ακούσθηκε το παραμικρό εις βάρος του) , τότε οπωσδήποτε έληξε η σχέση της με το δικηγορικό γραφείο του κ. Αρτεμίου.
«Γιούπι και το σώσαμε» που θα ήθελε να βροντοφωνάξει το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το οποίο βλοσυρώς έψεξε τους «υβριστάς». Η ίδια η κ. Ξεπαπαδέα, έμπειρη οπωσδήποτε συνάδελφός μου δικηγόρος, διά εξωδίκου προειδοποιεί με αγωγές και μηνύσεις για την αμφισβήτηση της ευδοκίμου ασκήσεως των καθηκόντων της ως δικηγόρου. Είναι αρκετά τα ανωτέρω;
Η άσκηση Πολιτικής δεν κρίνεται με νομική ορολογία και νόρμες ως Δίκαιο Αποδείξεως ενώπιον Ποινικού ή Αστικού Ακροατηρίου. Οι φορείς της Πολιτικής δεν είναι εν δυνάμει πολιτικώς ενάγοντες ή κατηγορούμενοι σε μία μελλοντική υποθετική Δίκη, αν και θα έπρεπε ex officio να είναι εν δυνάμει κατηγορούμενοι, ώστε να έχουν την πολιτική ευθύνη και φόβο μιας κατηγορίας. Η Πολιτική αφής στιγμής ασκείται, είναι πάνω από όλα η διαχείριση, η εντύπωση και η αντιμετώπιση μιας δημόσιας διαδρομής με τελικό σκοπό την εύφημο μνεία, την υπεραξία δηλαδή ενός πολιτικού και της πολιτικής του. Τούτο ιδίως ένα κόμμα εντυπώσεων και επιθετικότητας ως το κυβερνητικό θα έπρεπε να το γνωρίζει άριστα. Και αν για τον εκάστοτε «λαϊκό καταφερτζή» Πετσίτη, το θυμικό του, όχι πάντοτε, σοφού λαού μας φέρει από ιλαρή ευθυμία, έως ζήλεια και φθόνο για το «πώς τα κατάφερε», για ανθρώπους όπως η κ. Ξεπαπαδέα τέτοια «ανοχή» δεν υφίσταται. Η ιδιότητά της και μόνον αρκεί για να προκαλέσει δυσφορία. «Δικηγόρος». Αν αξίζει ο κλάδος μου τέτοιας αντιμετωπίσεως είναι άλλη συζήτηση, όχι επί του παρόντος. Επίσης οι πιθανοί δίαυλοι επικοινωνίας και ο τελικός διορισμός στην συγκεκριμένη Γ.Γ. δεν φέρουν καμμία «συμπάθεια». Θυμίζουν στον «απλό Έλληνα» τα σκάνδαλα με τα οποία «τιμώρησε» τους προηγουμένους. Και δικαίως.
Πάντα οι ιδεολογίες ήσαν η παραμυθία των αδυνάμων και η εργαλειακή πρόφαση των ισχυρών. Και μόνον η περίφημη υποψηφιότητα Πέτρου Κόκκαλη θα αρκούσε προς επίρρωση του ρητού, προφανώς όμως για την κυβέρνηση, δεν αρκεί. Ρισκάρει και άλλο να απογυμνώνεται ηθικά, όσο εντρυφεί στις «μεθόδους νομιμότητος» με τον ζήλο και τον ζηλωτισμό του νεοφώτιστου στο εξουσιάζειν. Χρησιμοποιεί τις συνήθεις ιδεολογικοφανείς εκφράσεις πολωτισμού, θεωρώντας ότι «καθαρίζει» για τους υποστηρικτές της και τους «αμαρτωλούς» της. Ο εθισμός όμως της αλαζονείας φέρει υπερέκθεση και η υπερέκθεση συντελείται παντού, πάντα και επί παντός.
Ο Χέγκελ συνήθιζε να λέγει «η ιστορία του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο ει μη μόνον η πρόοδος της συνειδήσεως της ελευθερίας». Κατά την εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία φυσικά ολοκληρώνει την αποθέσμιση και εξ αυτού την ηθική εξαχρείωση που επέφερε η εποχή της Μεταπολιτεύσεως στην χώρα μας : «η ιστορία του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο ει μη μόνον η πρόοδος της ασυνειδησίας της ελευθεριότητος». «Μη μου την μάσα τάραττε», αλλιώς, γιατί όχι, θα υποστείτε τις συνέπειες.
Η «μάσα» σε καθιστά λαίμαργο, οκνηρό και επιρρεπή σε πάθη, η υγιής διατροφή ολιγαρκή, δυνατό και εγκρατή σε πειρασμούς. Από τα σουβλάκια έως τα panama papers. Από την αθλητική ευεξία μέχρι την πολιτική αυθεντία. Δύσκολο πράγμα η εγκράτεια και εύκολο η μήνυση στην χώρα που λέγεται «Ελλάς».
Δεν γνωρίζω αν η κ. Ξεπαπαδέα είναι ένοχη, αθώα, αδικημένη ή δικαίως βαλλόμενη. Ξέρω ότι υπό αυτούς τους όρους η ελληνική πολιτική μηρυκάζει το ηθικό της μειονέκτημα. Έναντι του εαυτού της και της κοινωνίας.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι Δικηγόρος, Υπεύθυνος Οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης.
