Της Πόλυς Βλάση*
Στις πολιτισμένες κοινωνίες αντιμετωπίζουμε το θέμα της αναπαραγωγής μας με ιδιαίτερη σοβαρότητα και βάσει οικογενειακού προγραμματισμού. Ή τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος. Μεγαλώνοντας μαθαίνουμε πώς γίνονται τα παιδιά αλλά και πώς αποφεύγουμε να κάνουμε παιδιά όταν δεν επιθυμούμε κάτι τέτοιο. Ας σταθούμε σε αυτό το σημείο για μια στιγμή. Ας θυμηθούμε ιστορίες που έχουμε ακούσει από τις μαμάδες μας ή τις γιαγιάδες μας για αυτό το θέμα ώστε να συνειδητοποιήσουμε την πρόοδο που έχουμε κάνει μέσα σε λίγα χρόνια.
Κατ' αρχάς σήμερα δεν μιλάμε πια για πελαργό που φέρνει τα παιδιά. Ακόμη και σε πολύ μικρά παιδιά, όταν αυτά ρωτήσουν την άλλοτε ταμπού ερώτηση «πώς γίνονται τα παιδιά» δεν αλλάζουμε θέμα, ούτε απαντάμε με κάποιο παραμύθι. Λέμε την αλήθεια με τρόπο κατανοητό στο παιδί, ανάλογα με την ηλικία που είναι. Ακόμη και όσοι πιστεύουν ότι τα παιδιά τα στέλνει ο Θεός, γνωρίζουν ότι δεν αρκεί ο Θεός για αυτή τη διαδικασία αλλά χρειάζεται και η σεξουαλική επαφή του ζευγαριού (μη γελάτε, έχουν συμβεί και τέτοια περιστατικά!).
Τι γίνεται σε περίπτωση μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης; Υποτίθεται το έχουμε λύσει αυτό το θέμα σε έναν ικανοποιητικό βαθμό τουλάχιστον. Για αρχή υπάρχει η ενημέρωση ώστε να γνωρίζουμε όλους τους τρόπους αντισύλληψης και πρόληψης της εγκυμοσύνης. Αν ωστόσο οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες παραμένουν ιδιαίτερα υψηλές τότε μάλλον χρειάζεται περισσότερη και στοχευμένη ενημέρωση για το θέμα.
Ό,τι κι αν κάνουμε όμως θα τυχαίνουν και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες για πολλούς λόγους, όπως «ατύχημα» κατά τη σεξουαλική επαφή, λόγοι υγείας που απαιτούν διακοπή της κύησης, κύηση από βιασμό κ.α. Σε τέτοια περίπτωση για να κρίνει και να αποφασίσει μια γυναίκα τι θα κάνει οφείλει να συνυπολογίσει παράγοντες όπως την ηλικία της, τη σοβαρότητα της σχέσης με τον σύντροφό της, ή αν θέλει να φέρει στη ζωή το παιδί στηριζόμενη μόνο στις δικές της δυνάμεις, την οικονομική της/τους δυνατότητα αλλά και πρωτίστως το αν επιθυμεί να γίνει μαμά αυτή την περίοδο της ζωής της. Διότι ο βασικότερος λόγος για να κάνουμε ένα παιδί είναι να το θέλουμε. Αν όχι ο μόνος λόγος!
Αν κατά την κρίση της γυναίκας δεν μπορεί να κρατήσει το παιδί τότε στην καλύτερη περίπτωση θα το φέρει στον κόσμο και θα το δώσει για υιοθεσία, ειδικά μιας και υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που επιθυμούν να υιοθετήσουν ένα μωρό. Εδώ βέβαια υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μπορεί να μη θέλει η γυναίκα να φανεί η εγκυμοσύνη, όπως η κοινωνική κατακραυγή, και αν νοιώθει έτσι οφείλουμε να το σεβαστούμε (διότι εξυπακούεται πως δεν είναι κινητή μήτρα μια γυναίκα!).
Για την «ημέρα αγέννητου παιδιού» λοιπόν που όρισε η Εκκλησία, θα ήθελα να το κάνει με σοβαρότητα, αφού εξηγήσει όλα τα παραπάνω στο ποίμνιό της. Διότι η Εκκλησία είναι ένας Φορέας που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη σκέψη και τη συμπεριφορά πολλών συμπολιτών μας. Και οφείλει να αναλάβει τον ρόλο της και την ευθύνη της χωρίς λαϊκισμούς και στρεβλώσεις. Ειδικά στη χώρα μας που η πλειοψηφία των πολιτών είναι θεοσεβούμενοι (ή έστω βαφτισμένοι με συμμετοχή τουλάχιστον στα τυπικά της ορθόδοξης θρησκείας) είναι απαράδεκτο να βγάζει μπροστά τα μέλη της με οπισθοδρομικές απόψεις, αν τουλάχιστον θέλει να την παίρνουμε στα σοβαρά.
*Η κ. Πόλυ Βλάση είναι αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας
**η φωτογραφία είναι το εξώφυλλο ενός παιδικού βιβλίου που εξηγεί με ευφάνταστο τρόπο σε μικρά παιδιά το πώς γίνονται τα παιδιά. Έχει μέχρι και σκίτσα από σεξουαλικές στάσεις που τις παρουσιάζει σαν παιχνίδι (π.χ. κρατώντας μπαλόνια) ώστε να κατανοήσει το παιδί πως πρόκειται για μια ευχάριστη διαδικασία, αντίστοιχη του παιχνιδιού!
