Πάμε πάλι από την αρχή. Τι προϋποθέτει η απλή αναλογική; Διάθεση συνεννόησης ανάμεσα στα κόμματα ή έστω ανάμεσα σε κόμματα. Διάθεση για συγκλίσεις και συναινέσεις. Πρόθεση κοινής κυβερνητικής πορείας. Ιδεατά, το πρώτο πράγμα που θα 'πρεπε να είναι εφικτό σ' ένα πολιτικό σύστημα που οργανώνεται μέσω της απλής αναλογικής, θα ήταν ένας μεγάλος συνασπισμός. Οι δυο πρώτοι να φτιάξουν μια κοινή κυβέρνηση που δεν θα είχε μόνο ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά και αθροιστικό εκλογικό ποσοστό άνω του 50%.
Βλέπει κανείς σήμερα πιθανότητα μεγάλου συνασπισμού; Εδώ γελάμε. Τι άλλο βλέπουμε στην πράξη; Ο Μητσοτάκης δεν θέλει να ηγηθεί συμμαχικής κυβέρνησης. Και καλά κάνει. Όταν το ποσοστό του φλερτάρει με την αυτοδυναμία, θα ήταν στρατηγικό του λάθος να αποσυσπειρώσει τον κόσμο του προπαγανδίζοντας τη δυνατότητα και την πιθανότητα να μπει σε εταιρικό κυβερνητικό σχήμα. Θα ήταν σαν να έλεγε στους δικούς του «ψηφίστε άλλους κι εγώ θα βρω τρόπο να μετατρέψω την ψήφο σας σε ψήφο εξουσίας». Παραλλήλως, δεν θέλει, διότι ξέρει ότι αν είναι μια φορά δύσκολο να κάνει τολμηρές μεταρρυθμίσεις με καθαρά δική του κυβέρνηση, είναι αδύνατο να τις κάνει με κυβέρνηση συνεργασίας.
Ο Τσίπρας θα παριστάνει ότι θέλει συμμαχικά σχήματα, για όσο καιρό θα είναι δεύτερος. Αν παρ' ελπίδα εμφανιστούν δημοσκοπήσεις που τον φέρνουν πρώτο, να είστε σίγουροι ότι κατ' ευθείαν θα αλλάξει ρότα. Το απέδειξε άλλωστε στις εκλογές του '15. Μπορούσε να φέρει απλή αναλογική, το ξέχασε, έκανε εκλογές με τον νόμο Παυλόπουλου και μόλις είδε το 2019 ότι πέφτει, έφερε την αναλογική. Αν ο Τσίπρας βγει πρώτος στις εκλογές με την απλή αναλογική, θα πάει σφαίρα για δεύτερες, ακόμα κι αν είναι πιθανό να γίνει κυβέρνηση συνεργασίας υπό την ηγεσία του. Ο Αλέξης που όλοι αγαπήσαμε, θα ξανακάνει την εμφάνιση του σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια.
Ο Ανδρουλάκης δεν θέλει να μπει σε κυβερνητικό σχήμα. Φοβάται πως είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη ΝΔ συνεργαστεί, το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα τον σβήσει από τον χάρτη. Ως συνέταιρο θα τον απορροφήσει ο Αλέξης, ως αντίπαλο θα τον εκμηδενίσει. Οπότε και για να μην χρεωθεί σενάρια ακυβερνησίας, καταλήγει σε μια πολιτική παλαβομάρα. Θα στηρίξει ίσως υπό όρους μια κυβέρνηση, που όμως δεν θα έχει για αρχηγό της ούτε τον πρώτο, ούτε τον δεύτερο στην προτίμηση του λαού πολιτικό άνδρα. Κάποιον τρίτο άγνωστο που θέλει ο Ανδρουλάκης. Αυτά είναι εκτός λογικής της λαϊκής κυριαρχίας.
Το ΚΚΕ δεν θέλει καμία συνεργασία, ο Βελόπουλος με τον Βαρουφάκη και να ήθελαν να συνεργαστούν, είναι τόσο ακραίοι και εκτός τόπου και χρόνου, που κανένας απ’ τους άλλους δεν τους θέλει δίπλα του. Τώρα πείτε μου, είναι αυτό σκηνικό για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε σοβαρά για προγραμματικές συγκλίσεις; Και καθόμαστε ακόμα και κουβεντιάζουμε αν είναι ηθικά σωστό να ψηφιστεί ένα εκλογικό σύστημα που θα απαντά σ’ αυτές τις παθογένειες που μας πάνε ντουγρού για κενό εξουσίας; Ελάτε τώρα.
