Της Πόλυς Βλάση*
Όταν ακούω από γονείς με μικρά παιδιά αρνητικά σχόλια για τα ομοφυλόφιλα άτομα, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να τους ευχηθώ; Να μην τύχει να είναι ομοφυλόφιλο κάποιο παιδί τους, ώστε να μην το βασανίσουν και το καταπιέσουν για να «αλλάξει» ή να τύχει να έχουν κάποιο ομοφυλόφιλο παιδί και μέσα από τη γονεϊκή τους αγάπη να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα όρια που είχαν στο μυαλό τους;
Ξεκινάει σήμερα η συζήτηση στη Βουλή για την αναδοχή παιδιών και από ομόφυλα ζευγάρια. Οι ανάδοχοι γονείς ουσιαστικά φιλοξενούν το παιδί στην οικογένειά τους επειδή για τον οποιαδήποτε λόγο αυτό δεν μπορεί να μείνει με τους βιολογικούς του γονείς ή είναι ορφανό, αλλά ουσιαστικά οι ανάδοχοι γονείς λειτουργούν ως (εξωτερικοί) συνεργάτες του ιδρύματος που τα έχει (π.χ. το Μητέρα) και υπάρχει πάντα περίπτωση να επιστρέψει το παιδί στους βιολογικούς του γονείς, αν και σε πολλές περιπτώσεις προχωράει σε υιοθεσία.
Στις περισσότερες περιπτώσεις πρόκειται λοιπόν για παιδιά που έχουν βιώσει εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, π.χ. εγκατάλειψη, κακοποίηση, ελλιπή φροντίδα και η προσπάθεια μέσω των ανάδοχων γονιών είναι να βιώσουν αυτά τα παιδιά τη γονική αγάπη, που τόσο τους έχει λείψει. Ωστόσο, όσες προσπάθειες κι αν γίνουν από τα ιδρύματα, αυτά δεν μπορούν να δώσουν όλη τη φροντίδα και την αγάπη που έχουν ανάγκη τα παιδιά.
Στα παιδικά χωριά SOS, όπου γίνεται αξιοθαύμαστη προσπάθεια και τεράστιο έργο, έχουν εισαγάγει τη «Μητέρα SOS», που είναι ό,τι πλησιέστερο σε «μητέρα» για τα παιδιά του ιδρύματος, η οποία έχει πολλές ευθύνες απέναντί τους και επιλέγεται με αυστηρά κριτήρια (ωριμότητας κυρίως). Είχα πάει πριν λίγα χρόνια στο χωριό της Βάρης να αφήσω μερικά πράγματα και ρώτησα την υπεύθυνη πόσο ευτυχισμένα είναι τα παιδιά εκεί με όλες τις εξαιρετικές εγκαταστάσεις, παροχές και τη «Μητέρα SOS»; Η απάντησή της ήταν «δεν είναι ευτυχισμένα διότι δεν είναι το ίδιο». Ένιωσα τη θλίψη να με γεμίζει και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ζήτησα συγγνώμη από την υπεύθυνη για τη συμπεριφορά μου και αυτή μου είπε «μη ζητάτε συγγνώμη και εμείς κλαίμε συχνά...»
Το πιο συχνό «επιχείρημα» που ακούω κατά των ομοφυλόφιλων ατόμων γενικότερα και του (αυτονόητου) ανθρώπινου δικαιώματός τους να γίνουν γονείς είναι ότι «δεν είναι φυσιολογικό». Να θυμίσουμε λοιπόν ότι:
Ομοφυλόφιλα άτομα υπήρχαν πάντα στη φύση, στον άνθρωπο και άλλα ζώα. Δεν «δημιουργήθηκαν» στις μέρες μας επειδή «έγινε της μόδας». Άρα είναι φυσιολογικό.
Στη φύση συναντάμε μικρά να μεγαλώνουν με «ανάδοχους» γονείς είτε γιατί έχασαν τους βιολογικούς γονείς τους είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο. Καμιά φορά μάλιστα, μας εκπλήσσει το γεγονός ότι «υιοθετήθηκε» ένα ζωάκι από οικογένεια διαφορετικού είδους! Και στις ανθρώπινες κοινωνίες γινόταν αυτό από πάντα, ειδικά σε δύσκολες περιόδους με υψηλή θνησιμότητα (π.χ. ασθένειες, πόλεμος) είτε με άλλες κοινωνικοπολιτικές δυσκολίες. Από άτομα με οποιαδήποτε σεξουαλική ταυτότητα - άσχετο θέμα αυτό με τη φροντίδα του παιδιού άλλωστε. Φυσιολογικό και αυτό λοιπόν.
Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη πρωτίστως. Και φροντίδα. Αυτά είναι τα κριτήρια που πρέπει να πληρούν οι ανάδοχοι γονείς, πρωτίστως. Τα δευτερεύοντα έχουν καλυφθεί επαρκώς από το υπάρχον πλαίσιο, π.χ. ηλικία, οικονομική δυνατότητα, ψυχική και σωματική υγεία. Η σεξουαλική ταυτότητα είναι κάτι που δεν επηρεάζει το παιδί. Όπως δεν μεγαλώσαμε βλέποντας τι κάνουν στο κρεβάτι τους οι έτερο- γονείς μας, έτσι δεν βλέπουν και τους όμο- γονείς τους, όσοι μεγαλώνουν με ομόφυλα ζευγάρια. Βλέπουν μόνο την αγάπη τους και αυτή την αγάπη τη χρειάζονται τα παιδιά. Ας τους τη δώσουμε!
Θα ήθελα λοιπόν η συζήτηση επί του θέματος να αφιερωθεί στις ανάγκες των παιδιών και όχι σε άσχετα θέματα, όπως η σεξουαλική ταυτότητα ή τα υποκειμενικά πιστεύω του καθενός.
*H κα Πόλυ Βλάση είναι μέλος του ΚΕΦΙΜ.
