Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Στο χθεσινό, πρώτο μέρος αυτού τού μάλλον όχι και υπεραισιόδοξου κειμένου, έγραφα ότι εμείς οι Ευρωπαίοι —δεν μιλώ για όλους τους υπόλοιπους κατοίκους του ωραίου μας πλανήτη δηλαδή, η μαγική μου σφαίρα μπορεί να βλέπει, και πλέον θέλει να βλέπει, μόνο την αυλή μας: αυτή την παλιά, οικεία, καλά σχεδιασμένη αυλή, τον κήπο αυτόν, που ρημάζει μέσα στην ομορφιά—, έγραφα λοιπόν ότι εμείς οι Ευρωπαίοι δεν θα προλάβουμε: δεν θα προλάβουμε να κάνουμε εγκαίρως όσα πρέπει να κάνουμε για το περιβάλλον, το δικό μας και των άλλων, δεν θα προλάβουμε να επενδύσουμε ιλιγγιώδη πλην απαραίτητα ποσά στις χώρες που «εξάγουν» μετανάστες ώστε να μη χρειαστεί να αφήσουν τα σπίτια τους και να εποικίσουν τα μέρη μας, μια γενναία και ωφελιμιστική πράξη που θα μας ταίριαζε, δεν θα προλάβουμε παρά μόνο να δούμε την ευρωπαϊκή ταυτότητα να αλλάζει άρδην, και άρα να χάνεται, καθώς δεν θα μπορέσουμε να σχεδιάσουμε, να οργανώσουμε και να ελέγξουμε αυτή την υπό διαμόρφωση κατάσταση, δεν θα προλάβουμε να αντιμετωπίσουμε τις νέες φιλόδοξες υπεροοικονομίες, της Ανατολής κυρίως, που προελαύνουν με τα φουσάτα τους, και, φυσικά, νικημένοι κατά κράτος από τους λαϊκιστές και τις παρασυρμένες μάζες, δεν θα προλάβουμε να ενωθούμε, να συσπειρωθούμε και να γίνουμε μία χώρα, ένα φρούριο, μία πανίσχυρη οικονομία με έναν πανίσχυρο στρατό και ένα πανίσχυρο κοινό Δίκαιο: μία γιγάντια Δημοκρατία με μια σημαία και ένα μέλημα — να ζήσει κοιτώντας τα άστρα, δίνοντας, ας μου επιτραπεί, το Παράδειγμα σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο: το μέτρο και τον κανόνα του πολιτισμού. Αυτό που έκανε από «πάντα», και μάλιστα από τη δεκαετία τού '50 και δώθε, δηλαδή τους σύγχρονους καιρούς, εν ειρήνη.
Θεωρώ ότι όλο αυτό είναι αναπότρεπτο: δεν μπορεί και δεν γίνεται να σταματήσει. Και όλες οι προσπάθειες που καταβάλλονται σήμερα («Σιγά τις προσπάθειες!» ακούω κάποιον να λέει από το βάθος, αλλά δεν έχει δίκιο) καταβάλλονται γιατί έτσι πρέπει να κάνει κανείς — πάντα πολεμάς μέχρι να κουραστείς, ή να πέσεις. Και ακόμα δεν έχουμε κουραστεί απολύτως.
(Μία αναγκαία παρένθεση: Μολονότι τόσο χθες όσο και δυο παραγράφους πιο πάνω υπαινίσσομαι ένα είδος αναπόφευκτου εξισλαμισμού της Ευρώπης, ξέρω πως μπορεί να πέφτω ακόμη και 100% έξω. Μπορεί, επί παραδείγματι, η Ευρώπη να αποφασίσει εντέλει να απαγορεύσει από τούδε την είσοδο των μεταναστών, σφραγίζοντας τα σύνορά της, όπως ήδη το κάνουν κάποιες μικρές χώρες, αποκλείοντας φυσικά ταυτόχρονα την Ελλάδα και την Ιταλία από αυτό το φρούριο, για προφανείς λόγους. Αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως μπορεί να διασφαλιστεί κάτι τέτοιο, ή έστω να πετύχει μερικώς. Ως εκ τούτου, και καθώς οι ξένοι σε όχι μικρά ποσοστά δεν εξευρωπαΐζονται, όπως θα θέλαμε, και μη γελιόμαστε γι' αυτό, το πράγμα έχει πάνω-κάτω όπως ακροθιγώς περιγράφω. Παρά ταύτα, ίδωμεν. Ίδωμεν).
Αυτή η διαδικασία θεμελιακής, εκ βάθρων αλλαγής στην ήπειρό μας δεν είναι ακριβώς απλή βέβαια, και δεν θα είναι αστραπιαία. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται να μου λέει η κρυστάλλινή μου σφαίρα. Επίσης, δεν θα γίνει αύριο, ούτε μέσα στην επόμενη δεκαετία, αν και η δεκαετία τού 2020 θα είναι γεμάτη, ασφαλώς (γιατί αυτό το λέει ξεκάθαρα η σφαίρα), πρωτοφανείς εντάσεις. Δεν θα γίνει πάντως με έναν αστραπιαίο τρόπο. Εννοώ, δεν θα γίνει ένας πόλεμος, κατά τα «πρότυπα» του Α΄ και του Β΄ Παγκοσμίου, δηλαδή πόλεμος με αφετηρία και λήξη ενδοευρωπαϊκή (τέτοιοι ήσαν οι δύο παγκόσμιοι άλλωστε, ευρωπαϊκοί, κι ας ενεπλάκησαν και άλλες ήπειροι στη συνέχεια — και πώς αλλιώς δηλαδή, η Ευρώπη είναι το κέντρο του κόσμου), εν πάση περιπτώσει δεν θα πετσοκοπούν οι Αγγλογάλλοι με τους Γερμανούς στα χαρακώματα, δεν θα πέσουν βόμβες από τα αεροπλάνα, δεν θα γίνουν αποβάσεις στρατιών, δεν θα έχουμε εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών, και δεν θα ξυπνήσει πάλι μια μέρα η Ευρώπη, μετά την εκεχειρία, για να αρχίσει, ανάπηρη, να συμμαζεύει τις γκρεμισμένες της πόλεις και να τις χτίζει πάλι από την αρχή.
Η παρακμή της Δύσης, το τέλος του τεχνολογικού σταδίου του Δυτικού Πολιτισμού (για να θυμηθούμε πάλι τον Σπένγκλερ) στο οποίο έχουμε την τύχη να ζούμε (γιατί τύχη είναι, μη γελιέστε), είναι μία διαδικασία γρήγορη και αργή ταυτόχρονα: σαν τον λεπτοδείκτη του ρολογιού — η ώρα περνά στο άψε-σβήσε, αλλά όταν κοιτάς τον λεπτοδείκτη τον βλέπεις κολλημένο πεισματικά στη θέση του.
Αυτό που θα γίνει (λέει η σφαίρα μου, και δεν πέφτει έξω) είναι ότι όλα τα προβλήματα που έχουμε σήμερα απλώς θα ενταθούν. Άλλο περισσότερο, και άλλο πολύ περισσότερο.
Ποια είναι αυτά; Θα κάνω μία ελλιπέστατη σούμα, και μάλιστα χωρίς αξιολογική σειρά, και από δίπλα θα αναφέρω τις προβλέψεις μου. Επειδή, θυμίζω, είμαι μάντης:
- Κακές υπηρεσίες / Θα κατέβουν κι άλλο, θα κατέβουν σε πολύ χαμηλά, τριτοκοσμικά επίπεδα, δεν θα υπάρχουν πόροι για να χρηματοδοτούνται
- Χαμηλοί μισθοί / Θα πέσουν ραγδαία και, μολονότι δεν θα φτάσουν στο επίπεδο αυτών που λαμβάνουν οι εργαζόμενοι στις νέες οικονομίες, θα τους θυμίζουν έντονα
- Υψηλή φορολογία / Θα παραμείνει αφόρητα υψηλή μέχρι να πεθάνουν δύο γενιές ασφαλισμένων? η τρίτη στη σειρά γενιά δεν θα έχει κρατική ασφάλιση
- Ελλιπές κοινωνικό κράτος / Θα απισχνανθεί έτι περαιτέρω, καθώς οι φορείς του, η σοσιαλδημοκρατία και ο φιλελευθερισμός, θα υποχωρούν
- Αδυναμία αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών / Θα ενταθούν αμφότερες, δεν έχουμε λεφτά για υδροφόρες και πυροσβεστικά αεροπλάνα
- Ανασφάλεια των πολιτών / Έτσι θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε? ασφάλεια θα έχουν όσοι ζουν σε gated συγκροτήματα
- Μεταναστευτικές ροές / Δεν θα σταματηθούν, και ασφαλώς όχι όπως ονειρεύονται κάποιοι, τα είπαμε και πριν
- Γκέτο / Θα μεγεθυνθούν, θα διογκωθούν και θα πολλαπλασιαστούν, τόσο τα εθνικά όσο και τα «ταξικά» γκέτο
- Αστικές εξεγέρσεις / Θα γίνουν μέρος της καθημερινότητας, θα «κανονικοποιηθούν», θα είναι ο #1 μεγάλος εσωτερικός πόλεμος που θα διεξάγεται στις χώρες μας
- Αντίθεση άστεως-επαρχίας / Αυτός θα είναι ο #2 μεγάλος εσωτερικός πόλεμος της Ευρώπης, με περισσότερα όμως θύματα από τον #1
- Άκρα: επαναστατικά αριστερά, αναρχικά-συγκρουσιακά, ακροδεξιά-εθνικιστικά κ.ο.κ. / Ακόμη δεν είδαμε τίποτε άλλο από χαμηλού τύπου χτυπήματα εμπροσθοφυλακών, λυπάμαι τρομερά
- Λαϊκισμός και λαϊκιστές ηγέτες / Πλέον δεν θα απαιτούν πια όσα σήμερα (αυτά που έλεγαν και οι δικοί μας μέχρι το '15, αυτά που λένε άλλοι απίθανοι τύποι ακόμη και σε χώρες φαινομενικά πιο κατηρτισμένες πολιτικά από τη δική μας, και άλλα παρόμοια), αλλά θα μιλούν για τη Δευτέρα Παρουσία, ξεκάθαρα? οι νέοι λαϊκιστές ηγέτες θα είναι νέο-θρησκευτικού τύπου? και οι μάζες θα τους πιστεύουν
- Ισλαμιστικές τρομοκρατικές επιθέσεις / Θα κλιμακωθούν σε υψηλό βαθμό, ποσοτικά και «ποιοτικά», με μεγάλα χτυπήματα πολλών (εννοώ, πολλών) θυμάτων, και όχι μόνο με επιθέσεις Μοναχικών Λύκων? τους τρόπους επίθεσης που σκέφτεστε κι εσείς, τους σκέφτηκαν πρώτοι αυτοί
- Επιθετική πολιτική από κράτη όπως η Ρωσία / Φοβάμαι να γράψω τι θα συμβεί εδώ, δεν είμαι τόσο χαζός
- Έλεγχος και διαχείριση προσωπικών δεδομένων / Δεν θα υπάρχει τίποτε κρυφό, όποιος πληρώνει (εταιρίες, ιδιώτες, κράτη, συμμορίες, αλλά και χάκερ) θα ξέρει μέχρι και τι σκεφτόμαστε
- Υποκλοπή προσωπικών δεδομένων, κυβερνοεπιθέσεις / Βλ. παραπάνω
- Ρατσισμός / Θα αυξάνει γεωμετρικά, και θα αποβεί η αιτία των περισσοτέρων εγκλημάτων μίσους
- Μισαλλοδοξία / Θα γίνει θρησκεία
- Ταυτοτισμός / Άλλη μια νέα-παλιά θρησκεία που δεν θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τους ναούς της και τις λατρευτικές και θυσιαστικές εκδηλώσεις της
- Σεξισμός / Θα νοσταλγήσουμε το #metoo, όλη η κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας θα αντιστραφεί (εν μέρει και εξαιτίας τής ίδιας τής πολιτικής ορθότητας με τον δρόμο που τείνει να πάρει)
- Ενεργειακά αποθέματα, νέες πηγές ενέργειας / Αυτό δεν το λέει ξεκάθαρα η κρυστάλλινη σφαίρα μου? τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι, παρά την τρομερή κατανάλωση, κατά πάσα βεβαιότητα πολύ περισσότερα από όσα θα μπορέσουμε να καταναλώσουμε μέχρι να καταστραφεί από τη μόλυνση ο πλανήτης, αλλά η διαχείρισή τους είναι μείζον πρόβλημα, και «πολεμικό» — όσο για τις εναλλακτικές πηγές ενέργειας, δεν ξέρω αν θα υπάρξει ο χρόνος για να τις δουν να φωτίζουν τα γκέτο τους οι επόμενες γενιές, τα εγγόνια μας.
Κάπως έτσι. Κάπως έτσι θα πάνε τα πράγματα. Γιατί, ναι, ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Αλλά ας τελειώσουμε αυτές τις σκέψεις αύριο. Πάλι ξεπεράσαμε κατά πολύ το όριο αντοχής και του πιο φιλότιμου αναγνώστη.
