Θα σας κάνω σήμερα κοινωνούς μιας ελαφρώς σόκιν ιστορίας που μου διηγήθηκε παλιός (και πολυπράγμων) βουλευτής του ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο) από την περίοδο του πρώτου μνημονίου. Ή μάλλον από την δραματική περίοδο που προηγήθηκε του πρώτου μνημονίου, τότε δηλαδή που ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός ανακάλυψε ότι η χώρα βρισκόταν μόλις ένα μέτρο πριν τα βράχια κι έψαχνε απεγνωσμένα κάποια λύση. Η διήγηση του πρωταγωνιστή βουλευτή σε μένα για το περιστατικό, ήταν (σχεδόν) επί λέξει η ακόλουθη:
«Μετά από μια θυελλώδη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας όπου ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, πλησιάζω τον Γιώργο, τον τραβάω παράμερα από ένα πηγαδάκι βουλευτών που τον είχαν περικυκλώσει και του λέω:
- Πρόεδρε, όλα αυτά που σου λένε τούτοι εδώ, αλλά κι αυτά που μας είπες εσύ από το βήμα πριν λίγο, είναι πολύ συμβατικά. Απ' ότι φαίνεται, η κατάσταση της οικονομίας είναι τόσο δραματική, που χρειάζεται άλλα πράγματα.''
- Σαν τι δηλαδή ρε Αντώνη; (αλλιώς τον λέγανε, αλλά ας πούμε) Όποιους κι αν ρωτάω, και μέσα κι έξω από τη χώρα, πάνω-κάτω τα ίδια μου λένε. Κανένας δεν μου κάνει μια πρόταση που θα μας ξεμπλοκάρει. Για πες μου λοιπόν κι εσύ την λύση σου, να την δω.
- Άκου να σου πω Πρόεδρε. Εγώ λύση δεν έχω, μέθοδο έχω.
- Πες την.
- Πρόσεξε με. Εσύ γεννήθηκες στο Καστρί, ήσουνα ψηλός, όμορφος, διάσημος, εγγονός πρωθυπουργού, γιος υπουργού και με λεφτά στην τσέπη. Από τα 18 σου λοιπόν, όποια γκόμενα ήθελες να πηδήξεις την είχες στην παλάμη σου δίχως την παραμικρή προσπάθεια. Εγώ πάλι γεννήθηκα σε μια ξεχασμένη επαρχία, ήμουνα κοντός, ασχημούλης, γιος αγρότη, δεν είχα δραχμή στην τσέπη και στα 18 μου κυκλοφορούσα με τρύπια παπούτσια. Εγώ λοιπόν για να πηδήξω, έπρεπε να κάνω μαγικά.''
Ο Γιώργος με κοίταξε εμβρόντητος. Είχε που είχε την σκοτούρα του, άκουγε κι αυτά τα υπερβατικά από μένα.
- Δεν καταλαβαίνω… για την οικονομία δεν λέγαμε; Τι σχέση έχουν όλα αυτά;
- Μα για την οικονομία σου λέω κι εγώ Πρόεδρε. Στην κατάσταση που είναι σήμερα η ελληνική οικονομία, η μόνη λύση είναι να κάνεις ό,τι έκανα κι εγώ τότε. Μα-γι-κά.»
Αυτή ήταν η μικρή και διδακτική κατ' εμέ ιστοριούλα. Κι αν τότε ο Γιώργος δεν θέλησε, δεν μπόρεσε ή δεν ήταν εφικτό να κάνει μάγια μέσα στην λάσπη που είχε βυθιστεί το κάρο, πάντα υπάρχει η δυνατότητα να βρεθεί κάποιο μαγικό που θα μας ξεμπλοκάρει και θα μας δώσει ώθηση. Ίσως να μην υπάρχει γενικώς, αλλά να το κουβαλάμε μέσα μας. Θυμήθηκα την διήγηση χθες, όταν διάβαζα αυτό τον αλλόκοτο και ταλαίπωρο προϋπολογισμό που κατέθεσαν οι κυβερνήτες μας. Σαν μια σπουδή στην μιζέρια μας μου φάνηκε. Σαν αποδοχή του αναπόφευκτου τέλματος μας ήταν αυτοί οι πίνακες και οι παραδοχές. Τι διάολο, κάπου θα πρέπει να υπάρχει ένας εχέφρων μάγος να μας απογειώσει. Πως το 'καναν δηλαδή άλλες χώρες; Έτσι κακομοίρικα θα το πηγαίνουμε μέχρι να μας βγει η ψυχή;
