Στην Ιστορία των λαών υπάρχουν απρόβλεπτα γεγονότα που αλλάζουν την φορά των πραγμάτων. Αλλάζουν τις συμπεριφορές και τις αντιλήψεις των πολιτών.
Αλλάζουν τις συνειδήσεις τους.
Ένα τέτοιο απρόβλεπτο γεγονός ήταν η απόπειρα εισβολής, ποικίλης προελεύσεως ατόμων—πάντως όχι Σύρων προσφύγων—στον Έβρο. Η μαζικότητα του φαινομένου, η οργάνωση του από το τουρκικό κράτος και η βιαιότητα του, αποδεικνύουν πως όλο αυτό το σκηνικό ουδεμία σχέση είχε με τις προηγούμενες ροές μεταναστών-προσφύγων.
Αυτούς τους έφερναν στην Ελλάδα οι διακινητές. Στον έβρο διακινητής είναι ο τουρκικός στρατός, όπως είπε και ο πρωθυπουργός.
Αυτοί που αποπειράθηκαν να εισβάλουν στην Ελλάδα, γνώριζαν πως αποτελούσαν τα πιόνια της πολιτικής του Ερντογάν. Γνώριζαν τι ρόλο είχαν. Γνώριζαν ποιος τους μετακινούσε, ποιος τους καθοδηγούσε, ποιος τους εξόπλιζε. Και όταν διαπίστωσαν πως απέναντι τους είχαν τις δυνάμεις καταστολής της Ελλάδος αποπειράθηκαν να εισέλθουν με την βία στο Ελληνικό έδαφος. Ενεπλάκησαν σε συγκρούσεις.
Τι σόι μετανάστες είναι αυτοί;
Η κυβέρνηση ευτυχώς αντέδρασε ακαριαία. Δεν άφησε ούτε λεπτό περιθώριο στους επίδοξους εισβολείς να σκεφτούν πως μπορεί να περάσουν. Η στάση της συντονίστηκε με την βουβή θέληση εκατομμυρίων Ελλήνων, που παρακολουθούσαν τα γεγονότα, ο καθένας στο σπίτι του, ανήμποροι για μια συλλογική έκφραση των αισθημάτων τους.
Αυτό ακριβώς έκανε η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Εξέφρασε, με την σθεναρή στάση της, την επιθυμία της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων να μπεί ένας φραγμός στους σχεδιασμούς της Άγκυρας. Επί τέλους να πετύχουμε κι εμείς μια νίκη.
Βλέπαμε τον Ερντογάν στην Συρία, τον βλέπαμε στην Λιβύη, τον βλέπαμε να συζητά με τους ισχυρούς της Γης και, είναι αλήθεια, αισθανόμασταν μειονεκτικά. Με τους γείτονες γράφουμε μόνον ήττες, με αποκορύφωμα την απώλεια των Ιμίων.
Ο κόσμος ζητούσε κάτι—έστω κάτι μικρό—για να αναθαρρήσει. Για να τονωθεί το φρόνημα του. Μια νίκη, έστω μικρή. Οι πολίτες ήθελαν η πατρίδα τους να αποδείξει πως μπορεί να αντιδράσει. Ηθελαν να αποδείξει πως έπαψε να είναι ο καρπαζοεισπράκτορας της περιοχής.
Και όλα αυτά, οι πολίτες τα είδαν να γίνονται αυτές τις τέσσερις ημέρες στον Έβρο. Έτσι εξηγείται και η ομόθυμη—πλην των γνωστών αριστερούληδων—συμπαράταξη των πολιτών και με τις Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις και με την κυβέρνηση. Ετσι εξηγείται η κινητοποίηση των αγροτών και των ψαράδων του Εβρου που περιπολούν με τα τρακτέρ και τις βάρκες τους. Αυτούς τους ανθρώπους η ιντελιγκέντσια των Αθηνών—που ως γνωστόν στέκεται στην μέση, για να μην πω ότι τάσσεται με τους εισβολείς-- τους βάφτισε «τάγματα εφόδου» και «μιλίτσιες».
« Σιγά την νίκη!» θα πει ο σοσιαλ--φιλελές. «Τα έβαλε ένας στρατός με εξαθλιωμένους ανθρώπους». Δεν είναι έτσι.
Το Ελληνικό κράτος αντιμετώπισε με επιτυχία έναν σχεδιασμό του Τουρκικού κράτους. Απέτρεψε παραβίαση των συνόρων, με αποφασιστικότητα.
Ας αναλογιστούν οι φλούφληδες της διανόησης τι θα συνέβαινε αν η Ελληνική κυβέρνηση δεν δρούσε έτσι όπως έδρασε. Αν οι εισβολείς πετύχαιναν τον σκοπό τους. Αν σμπαράλιαζαν τα σύνορα μας.
Η κυβέρνηση μετά από εφτά περίπου μήνες, έπεσε κατ΄ευθείαν στα βαθιά και τα πήγε καλά. Πολύ καλά. Χρησιμοποίησε όλα τα εργαλεία που είχε στην διάθεση της με επιτυχία.
Και το κυριότερο, αναπτέρωσε το ηθικό ενός λαού.
Ας αφήσουμε την ψευτοκουλτούρα των Αθηνών να πιστεύει πως η Ελλάδα γίνεται «Αλαμπάμα του 60».
Είναι τρείς κι ο κούκος.
