Έτσι είχα τιτλοδοτήσει ένα άρθρο μου γραμμένο την επομένη μιας ημερομηνίας σημαδιακής.
Της 21ης Απριλίου 2002, όταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είχε συγκλονίσει τη γαλλική, την ευρωπαϊκή, την παγκόσμια κοινή γνώμη, πετυχαίνοντας το έως τότε αδιανόητο: αυτός ο «σεσημασμένος» αντισυστημικός, ο αντίπαλος όλου του αξιακού συστήματος πάνω στο οποίο είχε οικοδομηθεί κατά τα μεταποικιακά χρόνια η πρώτη δημοκρατία του πλανήτη που είχε ενσωματώσει στο θεσμικό οπλοστάσιό της την καθολική ψήφο, είχε περάσει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του «Εξαγώνου»!
Σύμπτωση; Πάλι στις 21 Απριλίου –του 2021 αυτή τη φορά- βλέπει τη δημοσιότητα επιστολή απευθυνόμενη στον πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν, συνταχθείσα από εν ενεργεία(!) στρατιωτικούς, υψηλόβαθμους κατά το πλείστον, όπου μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Ο εμφύλιος πόλεμος υποβόσκει στη Γαλλία και το ξέρετε»…
Λίγες μέρες νωρίτερα είχε δημοσιευθεί επιστολή αποστράτων, η οποία ήταν ακόμη πιο σαφής και πιο απειλητική, αφού εκεί τονιζόταν: «Ο στρατός θα υπερασπισθεί το ΕΘΝΟΣ –υπογράμμιση δική μου- απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή,…, τον ισλαμισμό, τα στίφη των προαστίων και ‘ένα είδος αντιρατσισμού’»!
Σύμπτωση; Ο πρώτος που είχε τιτλοφορήσει ένα κείμενό του «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» ήταν ένας μη Γάλλος κοσμοπολίτης, ονόματι Κάρολος Μαρξ, που αναφερόταν στα τραγικά συμβάντα της Κομμούνας του Παρισιού: Με εντολή της Λουίζ Μισέλ είχε τότε πυρποληθεί μια ολόκληρη συνοικία της πόλης, επειδή ένας κάτοικός της είχε αξιώσει να τον αποκαλούν ‘κύριο’ και όχι ‘πολίτη’… («Dans ce quartier il n’y a que de mesdames et de messieurs, pas de citoyens»…).
Στη συνέχεια, δε, η αντεπαναστατική κυβέρνηση του Αντόλφ Τιέρ/Αδόλφου Θίερσου –ναι αυτού που 50 χρόνια παλαιότερα, το 1821, είχε υψώσει τη φωνή του φιλελληνισμού στη Γαλλία- εκτέλεσε στον τοίχο του Περ Λασέζ, του μεγαλύτερου νεκροταφείου του Παρισιού, περίπου το εν τέταρτο του εργατικού πληθυσμού της γαλλικής πρωτεύουσας…
Σύμπτωση; Όταν, την επαύριο της πτώσης του ελληνικού στρατοκρατικού καθεστώτος, πήγα στο Παρίσι για να ξεκινήσω τις μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές μου (μπορεί αυτός ο στόχος πράγματι να υποδήλωνε μια οκνηρία: Δεν άντεχα να στέκομαι στην ουρά για να καταθέσω δικόγραφο, ωστόσο αυτό τότε δεν αποτελούσε ρετσινιά ή όνειδος, πολλώ μάλλον που οι σπουδές μου έγιναν με υποτροφία της χώρας υποδοχής*), το πρώτο βιβλίο που διάβασα, επηρεασμένος ίσως από την παρ’ ημίν πολιτική συγκυρία, ήταν το «De la dictature» του μετέπειτα δασκάλου μου Μωρίς Ντυβερζέ…
Ήταν ένα βιβλίο γραμμένο τελείως στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν το γαλλικό πολιτικό σύστημα αντιμετώπιζε δονήσεις οφειλόμενες στην αποαποικιοποίηση και τον πόλεμο ανεξαρτησίας της Αλγερίας…
Σύμπτωση; Και τότε η αντίδραση των ανησυχούντων στρατηγών είχε εκδηλωθεί περίπου με τα ίδια λόγια και τις ίδιες εκφράσεις με αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στο προαναφερόμενο κείμενο της 21ης Απριλίου 2021…
Υφίσταται ωστόσο μια βασική διαφορά: Τότε ένα τμήμα της δυτικής ελίτ –κυρίως η γαλλική στρατιωτική ελίτ, αλλά και ένα τμήμα των υπηρετούντων στη Αλγερία πολιτικών κρατικών υπαλλήλων- επιδίωκε τη διατήρηση πολυπολιτισμικών κοινωνιών στις αποικίες με όρους ανισότητας και υποταγής των μετόχων του τοπικού πολιτισμού…
Σήμερα ένα τμήμα της γαλλικής –όχι μόνο- στρατιωτικής ελίτ, αλλά και ένα τεράστιο τμήμα της γαλλικής κοινωνίας, αφού οι απειλές των ενστόλων για παρέμβαση υπερασπιστική των αξιών του δυτικού τρόπου ζωής σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις βρήκε πρωτοφανή υποστήριξη στην κοινή γνώμη, εναντιώνεται στη διατήρηση στις άλλοτε μητροπόλεις πολυπολιτισμικών καταστάσεων, που δεν βασίζονται απλώς στην ισότητα μεταξύ του τοπικού και του επείσακτου πολιτισμού….
Αλλά, τόσο με την ιδεολογική –και όχι μόνο τέτοια- επιθετικότητα όσο και με τη δημογραφική δυναμική των εκφραστών του επείσακτου πολιτισμού, ο ντόπιος κινδυνεύει να βρεθεί σε θέση αδυναμίας. Εις τα γενέθλια χώματα!
Ο Χάντινγκτον πριν από κάποια χρόνια προέβλεπε πόλεμο μεταξύ των πολιτισμών. Κανείς έως τώρα δεν είχε προβλέψει ΕΜΦΥΛΙΟ πόλεμο μεταξύ των πολιτισμών, διεξαγόμενο εντός εδάφους δυτικής χώρας.
Ίσως, μάλιστα, η προεδρική κάλπη του 2022 να αποτελέσει την εκλογική πρόβα τζενεράλε αυτού του πολιτισμικού εμφύλιου, που πιθανότατα θα ακολουθήσει. Σε κάθε περίπτωση οι –εδώ και δεκαετίες- εξελίξεις σε δυτικές χώρες και πρωτίστως στη Γαλλία, στη δραματική κορύφωση των οποίων πιθανότατα προσεγγίζουμε πλέον, δείχνουν και αναδεικνύουν την ολοσχερή αποτυχία του αφομοιωτικού/πολυπολιτισμικού μοντέλου που επιχείρησε να εφαρμόσει η Δύση, ενδεχομένως τυπτόμενη από την παλιά αποικιοκρατική στάση της… Πάντως οι καιροί ου μενετοί… Και οι επερχόμενοι «ου εύκολοι»….
