Του Δημήτρη Καμπουράκη*
Ο δημοσιογράφος ασχολείται μ' ένα θέμα, όσο πιστεύει ότι αυτό ενδιαφέρει το κοινό. Αν βλέπει ότι το θέμα μονοπωλεί την επικαιρότητα, τότε και η δική του ενασχόληση επικεντρώνεται αποκλειστικά σ' αυτό. Ο πολιτικός πάλι, αν ένα θέμα τον ευνοεί το πηγαίνει ως την άκρη του. Κι αν πιστεύει ότι του κάνει ζημιά, προσπαθεί από την πρώτη στιγμή να το βγάλει από το κάδρο. Άρα, με την καταστροφή στο Μάτι τι θα κάνουμε;
Ξεκινώ έτσι το κομμάτι μου, διότι σας ομολογώ ευθαρσώς ότι η δημοσιογραφική εξέλιξη του τραγικού αυτού θέματος αρχίζει πια να μ' ενοχλεί αισθητικά. Όλη αυτή η ανακύκλωση τραγικών προσωπικών ιστοριών, περιγραφών και μαρτυριών, μετά από κοντά δέκα μέρες αρχίζει να γίνεται όχι μόνο ενοχλητική, αλλά και ενίοτε προσβλητική για τις οικογένειες και τους ίδιους τους νεκρούς. Το γράφω μετά λόγου γνώσεως, καθώς συναντώ πια πολλούς ανθρώπους που δεν αντέχουν άλλο το ανακυκλούμενο τηλεοπτικό θέαμα. Τα καμένα, το νεκροτομείο, τους σωρούς, τα παιδάκια, τους παππούδες, τα σκυλάκια, τα γατάκια…
Ξέρω πως πολλοί από σας θα πείτε πως τώρα που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι σαν ψάρια πιασμένα στο αγκίστρι και σπαράζουν, θα είναι ανόητο να βγάλουμε μόνοι μας το αγκίστρι από το στόμα τους και να τους απελευθερώσουμε υιοθετώντας άλλη ατζέντα, όπως οι ίδιοι προσπαθούν διακαώς. Καταλαβαίνω αυτή την λογική, πλην όλα έχουν και τα όρια τους. Όση πολιτική και κοινωνική ζημιά ήταν να πάθουν αυτοί, την έπαθαν ήδη. Και είναι ζημιά την οποία προκάλεσαν μονάχοι τους στο εαυτό τους με τις επικοινωνιακές ανοησίες και τις παλινωδίες τους. Ας μην το συνεχίσουμε μ' αυτό τον τρόπο.
Εξάλλου, κανείς δεν λέει να εγκαταλειφθεί η νηφάλια ενημέρωση για το πολιτικό κομμάτι της υπόθεσης, ούτε να σταματήσουν οι αναφορές στα αναγκαία μέτρα ανακούφισης, ούτε να πάψουν οι ανταποκρίσεις από την δραστηριότητα της δικαιοσύνης που ερευνά το έγκλημα. Αφήστε που και να θέλουμε εμείς ν' αλλάξει η πολιτική ατζέντα, δεν το επιτρέπουν οι ίδιοι με τις σαχλαμάρες που εκτοξεύουν κάθε μέρα, όπως αυτή του Βερναρδάκη για την αθωότητα του Αλέξη λόγω του νεαρού της ηλικίας του. Τα υπόλοιπα είναι καλό να σταματήσουν σιγά-σιγά. Η πτωματολογία με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, ας πούμε. Η επανάληψη των ουρλιαχτών της πρώτης ώρας, τα κλάματα και οι οδυρμοί που έχουμε δει εκατό φορές. Τι εξυπηρετούν πια; Τις πρώτες μέρες ήταν οργανικό κομμάτι της ίδιας της τραγικής ειδησεογραφίας, σήμερα τι είναι;
Αυτό φυσικά δε σημαίνει πως πρέπει να ξεχάσουμε τι έχει συμβεί ή να εγκαταλειφθεί ο αγώνας για απόδοση ευθυνών. Απλώς, ίσως πρέπει να σκεφτούμε πως κι αυτοί οι αδικοχαμένοι νεκροί, θέλουν πια να γείρουν και να ησυχάσουν…
