Το καλοκαίρι μια χρήστης του τουίτερ ζήτησε να πληροφορηθεί σε ποια υπηρεσία έπρεπε να απευθυνθεί για να ρωτήσει πως έπρεπε να διαχειριστεί ένα γειτονόπουλο με αυτισμό το οποίο κινούνταν επιθετικά προς τη γειτονιά, χωρίς την επίβλεψη των δικών του. Το αίτημα διατυπώθηκε χωρίς ίχνος αγανάκτησης, με αληθινό ενδιαφέρον, κάτι σπάνιο αφού τις πιο πολλές φορές, σε αυτές τις περιπτώσεις, η ενόχληση παραμερίζει την ανθρωπιά.
Πολλοί χρήστες του τουίτερ επιχειρήσαμε να βοηθήσουμε στην αναζήτηση της αρμόδιας υπηρεσίας. Ήταν η Αστυνομία; Οι κοινωνικές υπηρεσίες του κάθε Δήμου; Ποιος θα μπορούσε να βοηθήσει τον αυτιστικό νεαρό, την οικογένειά του και τους γείτονές του ώστε να λυθεί το πρόβλημα πριν πληροφορηθούμε κάποια ακραία εξέλιξή του στις ειδήσεις;
Δεν καταφέραμε να βγάλουμε άκρη.
Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τι συμβαίνει στις οικογένειες με άτομα με κάποιου είδους αναπηρία. Το 2020 μια 32χρονη μητέρα σκότωσε το αυτιστικό της παιδί και μετά αυτοκτόνησε γιατί δεν μπορούσε να το φροντίσει. Έχουν προηγηθεί άλλα, ανάλογα επεισόδια πριν από αυτό, πριν το τελευταίο τραγικό επεισόδιο στην Αργολίδα όπου η ασθένεια ήταν το Αλτσχάιμερ. Να θυμίσουμε ότι τα δύσκολα χρόνια της κρίσης το 2011, 2012, 2013 είχαν καταγραφεί επεισόδια εγκατάλειψης ηλικιωμένων με άνοια από τις οικογένειές τους σε πλατείες της Αθήνας. Άφηναν τους ηλικιωμένους τα βράδια στο παγκάκι κάποιας πλατείας και έφευγαν είχαμε διαβάσει ένα συγκλονιστικό σχετικό ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ».
Γνωρίζουμε καλά το πρόβλημα. Απλώς το συζητάμε μόνο κάθε φορά που συμβαίνει το αποτρόπαιο, ένα γεγονός που δικαίως προκαλεί τη γενική οδύνη αφού έρχεται σε ευθεία αντίθεση με θεμελιώδεις αξίες του ελληνικού τρόπου ζωής.
Θα πρέπει όμως, κάποια στιγμή, να ομολογήσουμε και την αλήθεια: ο λόγος που δεν υπάρχει στοιχειώδης Πρόνοια και βοήθεια για αυτόνομη διαβίωση στο σπίτι, δεν σχετίζεται με τους κρατικούς πόρους, δεν είναι θέμα χρημάτων, να το πούμε λαϊκά.
Ο λόγος που η Πρόνοια σε αυτό το επίπεδο είναι επί της ουσίας ανύπαρκτη είναι γιατί δεν την ιεραρχούμε ψηλά στις ανάγκες μας. Όλο το επίδικο, το «νταραβέρι» με τους πολιτικούς γίνεται για την εξυπηρέτηση άλλων αναγκών μας, από την ανεύρεση εργασίας μέχρι την επίλυση των προβλημάτων μας που έχουν σκαλώσει στην κρατική γραφειοκρατία, οπότε ποια Πρόνοια.
Μόνο που οι καιροί έχουν αλλάξει. Η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια που λειτουργούσε και ως δίχτυ κοινωνικής προστασίας για τα πιο αδύναμα μέλη της έχει αλλάξει και η ίδια. Αρκετοί άνθρωποι μένουν στις πόλεις απομονωμένοι, χωρίς κοινωνικό περίγυρο. Ακόμα πιο πολλοί βρίσκονται στην Τρίτη Ηλικία μόνοι και με ανύπαρκτες δομές και χωρίς καμία πρόβλεψη για αυτόνομη διαβίωση στο σπίτι, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό ακόμα και για τους υγιείς, πόσο μάλλον για όσους αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα.
Οι Έλληνες έχουν προδοθεί πολλές φορές από το πολιτικό τους σύστημα και η δεκαετής κρίση δεν δείχνει να μας έχει διδάξει και πολλά σε αυτό. Παραμένουμε μια κοινωνία πολύ χαμηλών προσδοκιών, έτοιμη να πιστέψει όσους υπόσχονται να τα αλλάξουν όλα για λογαριασμό μας χωρίς να χρειαστεί εμείς να ξεβολευτούμε ή να κάνουμε κάτι διαφορετικό.
Χαμηλές προσδοκίες δείχνουν να έχουν κι όσοι δεν θα έπρεπε, η ανώτερη μεσαία τάξη, συμπολίτες μας με καλή παιδεία που έχουν λύσει τα βασικά τους προβλήματα. Αλλά κι αυτοί, πρώτοι αυτοί έχουν κλειστεί στο μικρόκοσμό τους, εκλογικεύοντας αστοχίες και σιωπώντας για υποσχέσεις που έχουν αθετηθεί.
Ας περιοριστούμε λοιπόν στους θρήνους κάθε φορά που θα συμβαίνει το αποτρόπαιο. Εξάλλου στο μοιρολόι είμαστε μακράν οι καλύτεροι.
