Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Lamda Development και ο όμιλος Λάτση αναλαμβάνουν την εμβληματική επένδυση του Ελληνικού σε ποσοστό 100%. Προχωρώντας σε μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου έως 650 εκατ. ευρώ ώστε να υλοποιηθεί μια από τις μεγαλύτερες επενδύσεις. Κατά συνέπεια, η επένδυση του Ελληνικού, όταν επιτέλους, ξεκινήσει, θα είναι μία καθαρά ελληνική επένδυση με αμιγώς ελληνικά κεφάλαια.
Η περίπτωση του Ελληνικού προσφέρεται για γενικότερους προβληματισμούς, γύρω από το ζήτημα των επενδύσεων. Το οποίο έχει μονοπωλήσει την ρητορική του πολιτικού συστήματος εδώ και δεκαετίες, χωρίς όμως να έχει ωφελήσει σε κάτι την ελληνική οικονομία. Αντίθετα, το μόνο που έχει συμβεί είναι η δημιουργία μιας βολικής "μυθολογίας" που χρησιμοποιείται ως άλλοθι για όλα τα είδη των κρατιστών που ευδοκιμούν γύρω μας.
Το ερώτημα είναι γιατί επιμένουμε πάντα, στην αναζήτηση ξένων επενδυτών και αγνοούμε επιδεικτικά τους Έλληνες; Γιατί θεωρούμε ότι η οποιαδήποτε εξωστρέφεια στην οικονομία μας θα επέλθει από αυτούς που θα έρθουν από έξω προς τα μέσα και όχι από μέσα προς τα έξω; Αφού πρώτα εδραιώσουν μια δυναμική παραγωγική αλυσίδα στον εσωτερικό της χώρας. Γιατί δεν υπολογίζουμε τα διόλου ευκαταφρόνητα ελληνικά κεφάλαια (εντός και εκτός Ελλάδας) στην ανάπτυξη της χώρας;
Είναι φανερό ότι το ελληνικό επενδυτικό κεφάλαιο «λουφάζει», κρύβεται και αδιαφορεί για επενδύσεις. Τεράστια ποσά βρίσκονται σε ξένες τράπεζες χωρίς καμία διάθεση για εσωτερικές επιχειρηματικές κινήσεις.
Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους: Πρώτον, συνήθισαν στο εύκολο χρήμα και στις εξασφαλισμένες κερδοφορίες από δουλειές του δημοσίου. Δεύτερον, δεν διαθέτουν καμία επιχειρηματική διάθεση δεδομένου ότι δεν ξέρουν πως να χειριστούν μεγάλες και υγιείς επενδύσεις. Τρίτον, δεν εμπιστεύονται ένα πολιτικό σύστημα που αυτογελοιοποιείται καθημερινά. Τέταρτον, φοβούνται μήπως αποκαλυφθούν στο μέλλον, τα «κόλπα» του παρελθόντος... Πέμπτον, και το σπουδαιότερο. Αδιαφορούν πλήρως για το μέλλον αυτού του τόπου. Στην πραγματικότητα, κανένας Έλληνας δεν ένιωσε ποτέ ότι αυτό το μέρος είναι ο ζωτικός χώρος που θα ζήσει και θα δημιουργήσει. Από το 1830 έως σήμερα ζούμε ως «κλέφτες» και «αρματολοί», περιμένοντας την αρπαχτή για να γίνουμε οι καλύτεροι του χωριού μας και τίποτα παραπάνω!
Επειδή όμως, κανένα κεφάλαιο στον κόσμο δεν επενδύεται για να χαθεί, οι επενδυτές αναζητούσαν πάντα τις δέουσες εγγυήσεις. Αλλά ποτέ στο ελληνικό κράτος δεν εκπονήθηκε ένα σοβαρό και μακρόπνοο εθνικό σχέδιο επενδύσεων. Ποτέ κανένας Έλληνας επενδυτής δεν «αγάπησε» την πατρίδα του για να προσφέρει με την παραγωγικότητά του. Σχεδόν ποτέ οι Έλληνες πολιτικοί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στο λαϊκισμό, στην εξάρτηση από συμφέροντα και στην αρχομανία τους. Ποτέ δεν υπήρξε διάθεση για ίδρυση μεγάλων βιομηχανιών που θα έφερναν και την υγιή αστικοποίηση της χώρας. Ποτέ δεν αποτέλεσε η «πατρίδα» και το «εθνικό κράτος» ασφαλές πεδίο επιχειρηματικής πίστης για τους Έλληνες κεφαλαιούχους.
Τι πρέπει να γίνει; Όταν μιλάμε για επενδύσεις σ΄αυτή τη χώρα, θα πρέπει πρώτα να υπάρχει μπροστά μας ορθάνοιχτο το ελληνικό κράτος. Οι θεσμοί, τα συστήματα, το κράτος δικαίου και η πιστή εφαρμογή των νόμων. Κυρίως όμως, το κύρος και η σοβαρότητα της ελληνικής πολιτείας. Η οποία δεν θα κλείνει το μάτι σε φίλους της αλλά θα δίνει πεδίο σταθερότητας σε κάθε κεφαλαιούχο χωρίς εθνικότητα και ομάδα.
Υπάρχει ελληνικό χρήμα που σαπίζει σε ελληνικές και ξένες τράπεζες. Σε θυρίδες, σε χαρτοφυλάκια στην άκρη του κόσμου. Σε ξένες χρηματαγορές. Γιατί κανείς δεν εμπιστεύεται το "πειρατικό" ελληνικό κράτος. Γιατί κανείς δεν θέλει να μπλέξει με τον συμπλεγματικό γραμματέα μιας απίθανης υπηρεσίας του Δημοσίου ή την απεργία των νοσταλγών του σταλινισμού.
Μόνο με την εδραίωση της εμπιστοσύνης θα έρθει το κεφάλαιο να ανοίξει δουλειές. Πρώτα όμως το ελληνικό και μετά το ξένο...
