Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Ας μην επιμείνουμε ιδιαίτερα στο προφανές: Πως άλλη απαξία έχει η –και «ποινικώς ενδιαφέρουσα»- παράλειψη δήλωσης από τον υπόχρεο του θανάτου κάποιου προσώπου, με αποτέλεσμα ο παραλείψας ή η παραλείψασα να καρπούται επί χρόνια τη σύνταξη του τεθνεώτος/της τεθνεώσης. Και άλλη η μη ενημέρωσή σου, έστω η μη μέριμνα για ενημέρωση, για την αλλαγή νομοθεσίας, που σου στέρησε το συνταξιοδοτικό δικαίωμα από το οποίο έως τότε νομίμως επωφελείσο.
Βεβαίως «άγνοια νόμου δεν συγχωρείται», λένε οι νομικοί και πρωτίστως οι δικαστές, πλην όμως εγώ ο κακεντρεχής να θυμίσω πως την άγνοια της νομοθετημένης υποχρέωσής τους για υποβολή δηλώσεως Πόθεν Έσχες είχαν επικαλεσθεί οι συνδικαλιστές δικαστές, όταν ζήτησαν από τον τότε αρμόδιο υπουργό Προκόπη Παυλόπουλο να προωθήσει τη νομοθετική αμνήστευση αυτής της παράλειψης εκατοντάδων μελών του δικαστικού κλάδου. (Και επειδή εκείνος αρνήθηκε, όλες οι σχετικές υποθέσεις δικαστικών αφέθηκαν –εκ συναδελφικής αλληλεγγύης προφανώς- να παραγραφούν).
Της διαφοράς ταύτης καταγραφείσης, όμως, τι συνάγεται ή τι καθίσταται ευρύτερα γνωστό από το πρόσφατο –και αδιαμφισβήτητο- «Τώνειον άγος»;
Πρώτον, ότι ο μεγαλύτερος μύθος της Μεταπολίτευσης είναι ο συνδεόμενος με το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Μάλλον για ηθική νομιμοποίηση του δικαιώματος στο θράσος (ή στην εξαχρείωση) πρόκειται.
Δεύτερον, ότι οι κρατικές υπηρεσίες, μολονότι εγνώριζαν την αλλαγή νομοθεσίας που στερούσε το σχετικό δικαίωμα συνταξιοδότησης από χιλιάδες πρόσωπα, συνέχισαν ακρίτως, αδιακρίτως και άνευ ελέγχου να καταβάλλουν σε όλους και σε όλες τις -μη δικαιούμενες πλέον- συντάξεις. Επί σειρά ετών. Προς ζημία του κράτους. Αλλά και του καλοπίστως –γιατί ασφαλώς θα υπάρχουν και τέτοιοι- παρανόμως συνταξιοδοτούμενου, από τον οποίο ή την οποία απαιτείται σήμερα η επιστροφή ενός τεράστιου ποσού: Κράτος αδιάφορο και εξ αυτού του λόγου, λοιπόν, κράτος δυνάστης. (Ιδιότητα που υπέστην και εγώ προσωπικώς προ ημερών, όταν επιχείρησα να καταθέσω φορολογική μου δήλωση και διαπίστωσα πως ακόμη εμφανίζεται ως ιδιοκτησία μου το όχημα που κάηκε πέρυσι στην πυρκαγιά στο Μάτι! Από το Υπουργείο Συγκοινωνιών μού είπαν ότι μόνο το Υπουργείο Οικονομικών θα μπορούσε να κάνει τη διαγραφή, οι ίδιοι δε αρκέστηκαν να μου δώσουν βεβαίωση ότι το συγκεκριμένο όχημα είχε οριστικώς αποσυρθεί στις 27 Ιουλίου 2018. Πλην όμως από το Υπουργείο Οικονομικών –αρμόδια ΔΥΟ Π. Φαλήρου- με διαβεβαίωσαν πως τη διαγραφή έπρεπε να την κάνει το Υπουργείο Συγκοινωνιών…).
Τέλος, δε… Τρίτον, πως τέτοιου είδους παροχές –ουσιαστικά επιδοματικού χαρακτήρα, αφού ο λαμβάνων τη σύνταξη την παίρνει ή την έπαιρνε ως κληρονόμος του πρωτογενώς δικαιούχου- καταβάλλονται ή καταβάλλονταν, ανεξαρτήτως της εισοδηματικής ή περιουσιακής κατάστασης του (απο)λαμβάνοντος. Αυτό, όμως, είναι γενικό εθνικό χαρακτηριστικό. Όλα τα προνόμια, οιασδήποτε φύσης, παρέχονται ακρίτως και αδιακρίτως. Για παράδειγμα τα επιδόματα ανθυγιεινής ή επικινδύνου εργασίας ή δεν θα τα πάρει ουδείς πυροσβέστης ή θα τα πάρει και ο εργαζόμενος στο ανακριτικό του σώματος. Ή δεν θα τα πάρει ουδείς λιμενικός ή θα τα πάρει και αυτός που κάνει τον παρκαδόρο στο λιμάνι πχ της Αίγινας. Προσωπικά, δε, ενοχλούμαι από τις εκπτώσεις ή άλλες παροχές που δικαιούμαι λόγω ηλικίας, όχι γιατί μου θυμίζουν την ηλικία μου, αλλά γιατί παρέχονται χωρίς συνεκτίμηση της οικονομικής ή περιουσιακής κατάστασης του επωφελούμενου…
Ελπίζω, τουλάχιστον, οι παροχές της ΝΔ για κάθε γεννώμενο παιδί να εξαρτώνται από την οικονομική κατάσταση της δικαιούχου, διότι διαφορετικά θα τις παίρνουν σε κάθε τοκετό τους και οι κόρες του Βαρδινογιάννη, αν βέβαια έχει ο άνθρωπος. (Και όπως να το κάνουμε μια «ταξική μεροληψία», αντίστροφη από αυτή του Τσακαλώτου, την έχει η παράταξη αυτή: θυμίζω πως η κυβέρνηση Καραμανλή είχε ουσιαστικά καταργήσει τη φορολόγηση τεράστιων μεταβιβαζόμενων περιουσιών με γονικές παροχές. Και ότι πολλοί σημαιοφόροι του πελατειασμού και της γενικότερης νοοτροπίας εκείνης της εποχής είναι και σήμερα υποψήφιοι στις λίστες του κόμματος).
*Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.
