Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο Πέτρος Κόκκαλης σε πρόσφατη συνέντευξή του ήταν ξεκάθαρος: «Ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε εσωτερική αποικιοκρατία». Και δεν είχε άδικο, αν σκεφτεί κανείς ότι οι παρενέργειες που έχει στην αυτοδιάθεση του κράτους είναι σοβαρές και επώδυνες.
Μεταξύ των δύο εννοιών, είναι δύσκολο να ορίσουμε τι είναι ο «νεοφιλελευθερισμός» που εννοεί κάθε αριστερός ή δεξιός κρατιστής. Πολύ εύκολα, όμως, μπορούμε να περιγράψουμε τον ρόλο του κράτους που αναμφισβήτητα χάνει μεγάλο μέρος της προνομιακής του εμβέλειας στην αγορά και στην κοινωνία.
Μιλώντας για κράτος, δεν εννοούμε μόνο την γραφειοκρατία και τον συγκεντρωτισμό αλλά και τις ομάδες των ιδιωτών οι οποίες συνδέουν τα συμφέροντά τους με την προστασία. Η τουλάχιστον, την άμεση ή έμμεση ωφέλεια από την στατική πραγματικότητα που τους εξασφαλίζει.
Ενδιαφέρον είχε πρόσφατα, η νέα οργισμένη τοποθέτηση του θρυλικού προέδρου του ΣΑΤΑ Θύμιου Λυμπερόπουλου με αφορμή τα ηλεκτρονικά πατίνια που κατέκλυσαν την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη.
Είναι φανερό ότι, μετά την Beat και την Uber ο πρόεδρος των ταξιτζήδων, εξεμάνη εκ νέου, όπως θα κάνει και στο μέλλον, σε κάθε απειλή για την επαγγελματική τάξη των συναδέλφων του.
Επιπλέον, παρουσιάστηκαν, στην Θεσσαλονίκη κυρίως, και κρούσματα βανδαλισμού πατινιών, τα οποία είναι πιθανόν να συνδέονται με συμφέροντα άλλης επαγγελματικής ομάδας...
Οι ταξιτζήδες της Αθήνας είναι σίγουρα το πιο χαρακτηριστικό δείγμα αλαζονείας επαγγελματικού κλάδου ιδιωτών που προσβλέπουν σε ένα «ασάλευτο παρόν» της αγοράς για να ευδοκιμήσουν οι ίδιοι. Είναι δε τόσο αφελής και προκλητική η προσδοκία τους που μοιάζει εντελώς παράλογη. Γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ, θα επιθυμούσαν να μην γίνει ποτέ το μετρό, να μην βελτιωθούν οι συγκοινωνίες, να μην εκσυγχρονιστούν οι υποδομές των ελληνικών πόλεων και να μην εφαρμοστούν ποτέ οι κανόνες οδικής κυκλοφορίας για τους ίδιους.
Κάτι ανάλογο όμως, συμβαίνει με όλες τις επαγγελματικές ομάδες της χώρας. Με φαρμακοποιούς, με γιατρούς, με φορτηγατζήδες, με εστιάτορες, με ξενοδόχους και με οποιονδήποτε σπεύδει να απειλήσει το κράτος, προκειμένου εξασφαλίσει την εύνοιά του.
Όλο αυτό το σκηνικό της παράνοιας θυμίζει τους οπαδούς του Ned Lud (Λουδίτες) που προειδοποιούσαν με ανώνυμες επιστολές τον ιδιοκτήτη του υφαντουργείου που επρόκειτο να χτυπήσουν και αρχικά του ζητούσαν να απομακρύνει τις μηχανές από το χώρο εργασίας. Όταν αυτός δεν ανταποκρινόταν στο αίτημά τους, μουτζούρωναν τα πρόσωπά τους, για να μην αναγνωρίζονται, και ξεκινούσαν την καταστροφή των μηχανών με όποιο εργαλείο έβρισκαν εύκαιρο.
Από την άλλη, είναι τόσο τραγελαφικό το φαινόμενο της μία επαγγελματικής τάξης που αντιμάχεται την άλλη για να επιβιώσει. Και στη μέση το κράτος, το οποίο δεν προσπαθεί να απελευθερώσει την αγορά από τα δεσμά των αγκυλώσεων αλλά απολαμβάνει τον δεσποτικό και αντιπαραγωγικό του ρόλο.
Σε δύο χρόνια, συμπληρώνονται δύο αιώνες από την Ελληνική Επανάσταση. Ας αναρωτηθούμε πρώτα από ποιους έγινε και στη συνέχεια ποιους εξυπηρέτησε. Ποια καπετανάτα έστησαν αυτό το κωμικό πελατειακό κράτος που σιτίζει ακόμα τις "φατρίες" του και δίνει ρόλο επιβίωσης στην αμοιβαία καταστροφική διάθεση των Ελλήνων.
Πράγματι τα πατίνια θέλουν κανόνες για να κυκλοφορούν στους δρόμους. Αλλά για τους περισσότερους δεν είναι αυτό το μεγάλο πρόβλημα. Γιατί μαζί με την κατσίκα, ευσεβής πάντα πόθος είναι να ψοφήσει το σπίτι, το αυτοκίνητο, το μηχανάκι και τώρα, το πατίνι του γείτονα...
