του Αλέξανδρου Σκούρα
Σαν εμμονικά παιδάκια οι αριστεροί υποψήφιοι προσπαθούν να τρομάξουν το εκλογικό σώμα με τον μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού. Για όσους καταλαβαίνουν τη διαλεκτική απάτη που συντελείται στις πλάτες των ψηφοφόρων, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Αντίθετα, όσοι χρειάζονται έναν μπαμπούλα προκειμένου να μην ψηφίσουν δεξιά, κάθε φορά που ο νεοφιλελευθερισμός βγαίνει από τα χείλη των υποψηφίων του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόλοιπης αριστεράς, τους πιάνει κρύος ιδρώτας.
Σήμερα θα ασχοληθούμε με τη συνέντευξη του κ. Πέτρου Κόκκαλη. Όχι επειδή μέσα της θα βρούμε κάτι πρωτότυπο ή καινοτόμο που να προσφέρει στην ευρύτερη συζήτηση περί νεοφιλελευθερισμού αλλά επειδή επαναλαμβάνει αυτούσια την πιο φαιδρή προπαγάνδα της αριστεράς και των εχθρών της ατομικής ελευθερίας μέσα σε ένα απόσπασμα:
“... ακροδεξιός λαϊκισμός σημαίνει φασισμός και σήμερα συναντάμε έναν νέο φασισμό ο οποίος είναι μια αντίδραση και στη ραγδαία τεχνολογική αλλαγή. Αυτός ο φασισμός δεν είναι διαφορετικός από αυτά που ονομάζαμε παλιά ιμπεριαλισμό και αποικιοκρατία. Αυτός ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, η απορρύθμιση του κράτους, η συρρίκνωση του κράτους οδηγούν σε εσωτερική αποικιοκρατία.”
Το εντυπωσιακό του παραπάνω αποσπάσματος από τη συνέντευξη του υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι κάθε πρόταση, σχεδόν κάθε λέξη, είναι αντικειμενικά λανθασμένη. Ας δούμε αναλυτικά τι λέει ο κ. Κόκκαλης και τι ισχύει στην πραγματικότητα.
Ακροδεξιός λαϊκισμός και φασισμός:
Το λεξικό της κοινής νεοελληνικής ορίζει τον φασισμό ως το πολιτικοκοινωνικό σύστημα της άκρας δεξιάς με έντονα αυταρχικό και εθνικιστικό χαρακτήρα, που καταργεί τον κοινοβουλευτισμό και τη δημοκρατία και βασίζεται στον μονοκομματισμό και στον ολοκληρωτισμό. Τα περισσότερα κόμματα του ακροδεξιού λαϊκισμού, που βρίσκονται όντως σε άνοδο, δεν είναι καθόλου αντιδημοκρατικά. Αντίθετα, προβάλλουν συνεχή αιτήματα για περισσότερη αμεσοδημοκρατία και δημοψηφίσματα. Μάλιστα, είναι κάπως υποκριτική η ταύτιση του φασισμού μόνο με την ακροδεξιά καθώς αρκετοί από τους σημαντικότερους υποστηρικτές της φασιστικής ιδεολογίας υπήρξαν πρώτα αριστεροί.
Το συμπέρασμα πως η άνοδος του ακροδεξιού λαϊκισμού οφείλεται στην τεχνολογική πρόοδο είναι εντελώς αυθαίρετο. Πολλοί αναλυτές θεωρούν πως η κύρια αιτία είναι η οικονομική κρίση του 2008 ενώ άλλοι θεωρούν ότι ο αποκλεισμός ορισμένων κοινωνικών ομάδων από τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης (κυρίως των μικροαστών), είναι η πραγματική αιτία του φαινομένου.
Φασισμός, ιμπεριαλισμός και αποικιοκρατία:
Η δεύτερη πρόταση του επίμαχου αποσπάσματος προκαλεί πλήρη σύγχυση σε οποιονδήποτε άνθρωπο προσπαθεί να βγάλει νόημα. Αν κάποιος γνωρίζει έστω και λίγο τι σημαίνει φασισμός και τι σημαίνει αποικιοκρατία, η σύνδεσή τους πέρα από το γεγονός ότι είναι συστήματα αυταρχικά είναι αδύνατη. Αν αυτό θέλει να πει ο κ. Κόκκαλης, να του θυμήσουμε ότι αυταρχικό καθεστώς είναι και ο κομμουνισμός, όπου και όποτε δοκιμάστηκε.
Ο φασισμός είναι πολιτικό κίνημα που ξεκινά περίπου με το τέλος της αποικιοκρατίας που στην ουσία υπήρχε στον κόσμο μας για χιλιάδες χρόνια. Ιδεολογικά, πολιτικά, και οικονομικά οι δύο αυτές λέξεις είναι εντελώς ασύνδετες.
Νεοφιλελεύθερη αποικιοκρατία:
Το κύριο επιχείρημα ολόκληρης της συνέντευξης είναι ότι ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός οδηγεί σε εσωτερική αποικιοκρατία. Η πρόταση αυτή μοιάζει σαν να έχει βγει από το KKE Generator. Ο νεοφιλελευθερισμός, που ο κ. Κόκκαλης του προσδίδει τα χαρακτηριστικά της απορρύθμισης και της συρρίκνωσης του κράτους, έχει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ισχυρίζεται ο υποψήφιος ευρωβουλευτής. Τόσο στον φασισμό, όσο και στην αποικιοκρατία, το κράτος ελέγχει την αγορά, βάζει δασμούς, επιλέγει την πορεία της οικονομίας. Αντίθετα, ένα μικρό και περιορισμένο κράτος, δεν έχει τον τρόπο να επιβάλλει νικητές και ηττημένους στην οικονομία (αποικιοκρατία) ή να επιβάλει στην αγορά εθνικούς στόχους (φασισμός). Αν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για τους λόγους που η ελεύθερη αγορά είναι ασύμβατη με τον ιμπεριαλισμό, μπορείτε να δείτε και αυτό το καλοφτιαγμένο βίντεο:
Το δια ταύτα της όλης συνέντευξης είναι ότι ο κ. Κόκκαλης, λίγο πολύ, μας είπε ότι το πολιτικό του όραμα για την Ευρώπη και την Ελλάδα είναι το μεγάλο, παρεμβατικό κράτος που έχει τη δύναμη να αποφασίζει ποιος θα κερδίσει και ποιος θα χάσει από την οικονομία. Φυσικά, ο ίδιος δεν θα πει ποτέ ότι με τον κρατισμό που πρεσβεύει κερδίζουν πάντα οι ισχυροί και οι έχοντες πρόσβαση στην εκάστοτε κυβέρνηση. Για αυτό θα πρέπει απλά να αναρωτηθούμε τι συνέβη στη χώρα μας κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.
