Του Θανάση Χειμωνά
Κάθομαι και παρατηρώ το πολιτικό σκηνικό. Από τη μια μεριά το τέρας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Που ψυχορραγεί αλλά θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του. Από την άλλη η Νέα Δημοκρατία. Που προηγείται στις δημοσκοπήσεις αλλά θα φάει πολλά ψωμιά μέχρι να εξελιχθεί σε αληθινή Κεντροδεξιά. Και στη μέση τι; Το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να συντρίβεται ανάμεσα στη -διαχρονική- εσωστρέφειά του και την -όψιμη- εμμονή αναπαλαίωσής του. Παραπέρα, το Ποτάμι έχει στερέψει ωσάν τον Ιλισσό ενώ η νέα κίνηση των –συμπαθών σε μένα προσωπικά αλλά δεν φτάνει αυτό- Διαμαντοπούλου-Ραγκούση –Φλωρίδη δεν φαίνεται να συγκινεί.
Η αλήθεια πάντως είναι πως, κουτσά-στραβά, Δεξιά έχουμε. Αριστερά για μένα δεν έχουμε αλλά, καλώς ή κακώς, τον χώρο αυτό τον έχει καπελώσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στη μέση όμως; Στο Κέντρο; Στην Κεντροαριστερά; Από την καταβαράθρωση (για τα τότε δεδομένα) του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2012 έχουν περάσει πέντε χρόνια. Ίσως να είναι η πρώτη φορά στην σύγχρονη ελληνική ιστορία που ο συγκεκριμένος ιδεολογικός χώρος αδυνατεί να κάνει «πρωταθλητισμό» για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Και, ας μη γελιόμαστε. Όσο και αν λειτουργήσουν οι διορθωτικές (;) κινήσεις που πραγματοποιεί το ΠΑΣΟΚ τον τελευταίο καιρό δύσκολα θα κατορθώσει να πλησιάσει έστω τα ποσοστά του '12. Για τα άλλα κόμματα/κινήσεις τα είπαμε παραπάνω ενώ η διαβόητη συσπείρωση της Κεντροαριστεράς έχει φτάσει στο σημείο να αποτελεί ανέκδοτο.
Φυσικά, όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή. Δεν θα είναι και η πρώτη φορά άλλωστε τα τελευταία χρόνια. Ίσως το ΠΑΣΟΚ να ανανεωθεί και να εξελιχθεί, το Ποτάμι να ανακάμψει, η Τρόικα Δ.Ρ.Φ. να ρολάρει, η κεντροαριστερά να ενωθεί. Κομμάτι δύσκολο προς το παρόν…
Τι σκέφτηκα λοιπόν εγώ ο μπαγάσας… Μήπως έχει έρθει η ώρα για κάτι τελείως καινούργιο; Εννοώ να βγουν 4-5-10 νέοι και άφθαρτοι άνθρωποι (ει δυνατόν όχι παιδιά του κομματικού σωλήνα αλλά που να έχουν ωστόσο επαφή με το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας) να παρουσιάσουν κάποιες ουσιαστικές θέσεις και να ξεκινήσουν κάτι από το μηδέν. Προοδευτικές, ουσιαστικές προτάσεις. Να πουν αυτά που οι επαγγελματίες πολιτικοί δεν τολμούν επειδή φοβούνται πως θα χάσουν την πελατεία τους. Να δώσουν μια γερή φάπα στην γερασμένη και συντηρητική ελληνική κοινωνία που λιμνάζει μέσα στην κρίση και τις εμμονές της. Να απευθύνουν μια πρόσκληση: «Αν σας αρέσει αυτό που ακούσατε ακολουθήστε μας». Και ο κόσμος να ακολουθήσει. Να ανακατευτεί τουλάχιστον η τράπουλα βρε παιδί μου…
Πριν μερικά χρόνια κάτι τέτοιο θα φάνταζε αδιανόητο, σήμερα όμως ο Έλληνας (και κυρίως εκείνος του «Μεσαίου Χώρου») είναι τόσο κουρασμένος, τόσο απηυδισμένοςαπό το να βλέπει τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα αλλά και να ακούει την ίδια τετριμμένη και «ξύλινη» γλώσσα που, θεωρώ, θα αγκαλιάσει με ενθουσιασμό μια τέτοια προσπάθεια.
Δεν είναι λοιπόν τόσο δύσκολο. Ζούμε στο 2017. Στην εποχή που κυριαρχούν τα σόσιαλ μίντια. Ένα κείμενο και μερικά tag μπορούν αμέσως να γίνουν viral και να προσελκύσουν χιλιάδες οπαδούς και ομοϊδεάτες. Το θέμα είναι να γίνει το πρώτο βήμα. Θάρρος και τόλμη χρειάζονται.
