Χαρμολύπη είναι η ιδιόμορφη κατάσταση των ανάμεικτων συναισθημάτων της χαράς και της λύπης. Ο Φώτης Κόντογλου, με τη γραφή του, μίλησε για χαροποιόν πένθος.
Στην Ελλάδα οι αριστεροί που εξακολουθούν και διατηρούν τις παραδοσιακές ευαισθησίες τους -αναφέρομαι βέβαια σε όσους πέρασαν κάποτε από την ανανεωτική αριστερά- αναμφίβολα χάρηκαν με τη νίκη του Εμανουέλ Μακρόν. Η επικράτηση της Λεπέν θα έπληττε τις αξιακές συντεταγμένες τους. Θα πρόσβαλε τα όσα διακήρυσσαν επί δεκαετίες.
Υπάρχει όμως και μια άλλη Αριστερά. Η κυνική, η υποκριτική, η εξουσιομανής. Αυτή, ενώ φαινομενικά αισθάνθηκε ανακουφισμένη με τη νίκη του Μακρόν, έκανε τα πάντα για να τη μειώσει. Να περιορίσει το εύρος της και τη σημασία της.
Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Κ. Ζαχαριάδης, έγραψε στο twitter πως «ο Μακρόν κέρδισε χάνοντας και η Λεπέν έχασε κερδίζοντας». Ο προπονητής Γιάννης Ιωαννίδης έλεγε, υπό τύπον αξιώματος, πως «όλοι θυμούνται τον πρωταθλητή. Τον δεύτερο δεν τον θυμάται κανένας».
Είναι προφανές νομίζω πως γι' αυτό το κυνικό και εξουσιομανές κομμάτι της Αριστεράς ο Μακρόν εκπροσωπεί ό,τι απεχθάνονται. Τον συστημισμό. Την κανονικότητα. Τις ομαλές εξελίξεις και τις συντεταγμένες λύσεις.
Αλλά ως γνωστόν -κατά δήλωση τους- «η κανονικότητα ποτέ δεν εξυπηρετούσε την Αριστερά». Η κυρία Αχτσιόγλου το παραδέχτηκε. Δεν το είπε κάποιος πολιτικός αντίπαλος της.
Αλλά ας δούμε πώς ένας πολιτικός που έλαβε 58,5% συγχρόνως έχασε, ενώ ο ηττημένος που έλαβε 41,5% συγχρόνως κέρδισε. Αν όσοι το επικαλούνται εννοούν πως η Μαρίν Λεπέν αύξησε τα ποσοστά της από τις εκλογές του 2017, κάνουν πως αγνοούν ότι η εξουσία φθείρει. Και μάλιστα έναν Πρόεδρο Δημοκρατίας χωρίς κόμμα. Που ο ίδιος εισέπραξε όλην αυτήν τη φθορά. Και πάλι έλαβε ένα εντυπωσιακό 58,5%. «Μα κέρδισε γιατί τον ψήφισε η Αριστερά», υποστηρίζουν οι αριστερές ψυχούλες.
Είθισται στις εκλογές με δύο γύρους οι ψηφοφόροι των κομμάτων που ηττήθηκαν κάποιον να ψηφίζουν. Έτσι γίνεται πάντα και έτσι θα γίνεται. Οι δε ψηφοφόροι της Αριστεράς μπορεί πλειοψηφικά να ψήφισαν Μακρόν, αλλά ένα σημαντικό ποσοστό τους στράφηκε προς την Μαρίν Λεπέν. Έτσι εξηγείται το 41,5% που έλαβε. Κάποιοι άλλοι επέλεξαν την αποχή πιστοί στο παραδοσιακό δόγμα της παλαιολιθικής Αριστεράς «τι μπρόκολα, τι λάχανα».
Συνεπώς, δεν υπάρχει τίποτα που να σκιάσει τη μεγάλη νίκη του Εμανουέλ Μακρόν. Οι μικρόψυχες δηλώσεις υποδηλώνουν την απογοήτευση όσων τις κάνουν, όχι για τη νίκη του όσο για την έκταση της. Περίμεναν ένα πιο οριακό αποτέλεσμα που θα έθετε σε αμφισβήτηση εξ αρχής την ικανότητα του Μακρόν να κυβερνήσει.
Υπάρχουν και οι τεθλιμμένοι συγγενείς της Λεπέν. Τα ορφανά του Τραμπ, οι αντιεμβολιαστές, οι συνωμοσιολόγοι και οι λοιπές ψεκασμένες δυνάμεις. Επειδή σέβομαι τον πόνο τους δε γράφω κάτι παραπάνω.
Πάντως για όλους εμάς που συνταχθήκαμε από την πρώτη στιγμή με το «μένουμε Ευρώπη» η Κυριακή ήταν μια μέρα ανυπόκριτης χαράς.
