Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Στην Ρώμη την εποχή της ανερχόμενης ισχύος της, λίγο πριν την αυτοκρατορία, ένας συγκλητικός, ο Κατιλίνας, στην προσπάθεια του να γίνει ύπατος και να ανατρέψει το μέχρι τότε καθεστώς, μάζεψε γύρω του ξεπεσμένους ευγενείς και πνιγμένους στα χρέη πληβείους και εξύφανε μια συνωμοσία για να ανατρέψει το μέχρι τότε καθεστώς. Έχει μείνει στην ιστορία ο Κικέρων, μέγας ρήτορας της συγκλήτου τότε, που αποκάλυψε την «συνωμοσία του Κατιλίνα» και έδωσε άλλη διάσταση στην ιστορία της Ρώμης. Σε αυτόν οφείλουμε την ρήση «Ω καιροί, ώ ήθη» (O tempora, o mores).
Η ιστορία της Novartis έχει μερικά από τα στοιχεία της «συνωμοσίας του Κατιλίνα». Καθώς ένας συγκλητικός (πλέον), ο Τσίπρας, θέλησε μέσω αυτής να ανατρέψει αυτό που αντιλαμβάνεται εκείνος σαν «καθεστώς», σαν «παλιό πολιτικό σύστημα», και να το λερώσει με την κατηγορία του χρηματισμού, ή ακόμα καλύτερα να το κλείσει φυλακή.
Μόνο που όπως αποδείχθηκε το παραμύθι του χρηματισμού ήταν αδύνατο, καθώς δεν βρέθηκε «δράκος», δηλαδή χρήματα. Έτσι οι κατηγορίες χρηματισμού έμειναν μόνο σαν λάσπη επί προσώπων της αντιπολίτευσης, για να μείνουν σαν αστήριχτες κουβέντες καφενείου.
Το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από γεννήσεως ελληνικού κράτους», σύμφωνα με τον ενορχηστρωτή της «συνωμοσίας του Κατιλίνα», τον Παπαγγελόπουλο, κατέληξε σε απλή ομηρία 5 πρώην υπουργών «για περαιτέρω διερεύνηση». Ανάμεσα τους και οι Ανδρέας Λοβέρδος και Άδωνις Γεωργιάδης, που είναι μάλλον και οι πραγματικοί στόχοι.
Θα πει κανείς, μα δεν υπάρχει σκάνδαλο Novartis; Και φυσικά υπάρχει, μόνο που είναι μέρος ενός μεγαλύτερου σκανδάλου, εκείνου της υπερβολικής φαρμακευτικής και ιατρικής δαπάνης στην χώρα μας, σε βάρος του κρατικού προϋπολογισμού και των φορολογουμένων, που χτίστηκε σε βάθος δεκαετιών. Με αποτέλεσμα σταδιακά να φτάσουμε να έχουμε διπλάσια φαρμακευτική δαπάνη από χώρες προηγμένες με ίσο με εμάς πληθυσμό, όπως το Βέλγιο και η Σουηδία.
Ανατρέχοντας τα στοιχεία βλέπουμε ότι η Ελλάδα έχει πολλαπλάσιους γιατρούς, φαρμακεία, ιατρικά κέντρα, μηχανολογικό εξοπλισμό εξετάσεων, αλλά και ιατρικών πράξεων (για παράδειγμα το ποσοστό των καισαρικών είναι το υψηλότερο στον κόσμο), χωρίς αυτό να μεταφράζεται σε ανάλογη ποιότητα (για παράδειγμα προσδόκιμο ζωής μεγαλύτερο). Απλά διογκώθηκαν υπερβολικά οι σχετικές δαπάνες πριν την κρίση. Αυτό είναι το πραγματικό σκάνδαλο στο οποίο συμμέτοχοι ήταν όλοι οι εμπλεκόμενοι, στον βαθμό που αναλογούσε στον καθένα, αλλά και συλλήβδην όλοι οι πολιτικοί που επέτρεψαν να συμβεί κάτι τέτοιο, πλανημένοι από τον φόβο του πολιτικού κόστους.
Στο πάρτι αυτό που στήθηκε διαχρονικά συμμετείχαν και οι φαρμακευτικές εταιρείες οι οποίες, αποδεδειγμένα πλέον, λόγω Novartis, χρησιμοποιούσαν αθέμιτες πρακτικές και μίζες για να αυξήσουν τις πωλήσεις τους. Μίζες σε γιατρούς, σε παράγοντες, πλάγιες διαφημιστικές μεθόδους, για αυτά μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Μίζες όμως σε πολιτικά πρόσωπα, παρά την φημολογία και την φασαρία δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Και όπως ισχύει στα δικαστήρια «χωρίς πτώμα δεν υπάρχει έγκλημα».
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Η όλη ιστορία αναφορικά με τα πολιτικά πρόσωπα στο σκάνδαλο Novartisαποδεικνύεται φιάσκο για τους εμπνευστές της. Ωστόσο θα πρέπει να εξηγηθεί γιατί έχουν στοχοποιηθεί ειδικά ο Ανδρέας Λοβέρδος και ο Άδωνις Γεωργιάδης. Η όλη «συνωμοσία του Κατιλίνα» μοιάζει να έχει στηθεί ειδικά για αυτούς. Και ιδίως για τον Άδωνι Γεωργιάδη, που είναι και επιφανής πολιτικός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που διεκδικεί σύντομα την εξουσία.
Η εξήγηση ότι στοχοποιούνται εκείνοι που είναι πιο ένθερμοι αντίπαλοι της σημερινής κυβέρνησης δεν είναι αρκετά πειστική. Ανατρέχοντας την πρόσφατη ιστορία, βλέπουμε ότι τόσο ο Ανδρέας Λοβέρδος, όσο και πολύ περισσότερο ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν υπουργοί Υγείας την περίοδο της κρίσης, όταν έγιναν οι προσπάθειες να μειωθεί το δημοσιονομικό κόστος των υπηρεσιών Υγείας και της φαρμακευτικής δαπάνης, στα πλαίσια των μνημονίων. Αν το πραγματικό σκάνδαλο είναι εκείνο της εκτόξευσης της φαρμακευτικής δαπάνης, πριν την κρίση, βλέπουμε να γίνονται στόχοι σήμερα εκείνοι που προσπάθησαν να το σταματήσουν.
Είναι δηλαδή η εκδίκηση των (πρώην) αντιμνημονιακών για τα μνημόνια.
Ειδικά ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν ο Υπουργός Υγείας όταν εφαρμόστηκε το περιβόητο clawback που βάζει ανώτατο όριο στην φαρμακευτική δαπάνη του Κράτους και για το οποίο στενάζουν όλες οι φαρμακευτικές εταιρείες. Μπορεί να ήταν μνημονιακή απαίτηση, των ξένων, αλλά αυτός πήρε το βάρος της πολιτικής ευθύνης εφαρμογής του. Μαζί και το μίσος των θιγόμενων, που σήμερα βρίσκει την έκφραση του στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς.
Ο Άδωνις είναι ένας στόχος που προσφέρεται για δαιμονοποίηση από τους αντιπάλους του καθώς είναι συγκρουσιακός, έχει ένα θεατρικό πολιτικό στυλ, ενώ στο παρελθόν είχε εκφράσει πολιτικές απόψεις που προσφέρονται για κριτική. Τις έχει αλλάξει όμως και για μερικές έχει απολογηθεί. Όλοι μας άλλωστε έχουμε δικαίωμα για αλλαγές.
Μπορεί να μην συμμερίζομαι τα πάντα για αυτόν, αλλά έχω καταλήξει ότι είναι μια πολιτική προσωπικότητα με πηγαία δύναμη και δυνατότητα προσαρμογής των απόψεων του στις σύγχρονες απαιτήσεις. Καθώς θέτει τις σωστές προτεραιότητες για την χώρα, καθώς επιμένει στην ανάγκη αλλαγών για να ενεργοποιήσουμε έναν νέο ενάρετο κύκλο ανάπτυξης, καθώς πιστεύω ότι έχει αποδείξει την εκτελεστική του πυγμή απέναντι σε δύσκολες αποφάσεις, αλλά και γιατί θεωρώ ότι είναι καθαρός, αισθάνομαι την ανάγκη να τον υπερασπιστώ.
Η πολιτική άλλωστε δεν είναι μόνο θέσεις αλλά και πρόσωπα.
