Του Γιάννη Κουζηνού
Θα ήθελα να γράφω τώρα πια τις αναμνήσεις μου. 6 χρόνια στην Βενεζουέλα. Ίσως τα πιο δύσκολα στην ιστορία της αλλά από όποια πλευρά και να το δεις,από τα πιο ενδιαφέροντα. Είμαστε τόσο κουρασμένοι και τόσο έτοιμοι να φύγουμε επιτέλους, να κάνουμε το ταξίδι της επιστροφής αλλά για μια ακόμα φορά είμαστε εγκλωβισμένοι, όπως και εκατομμύρια άλλοι Βενεζολάνοι, καθώς το κράτος που έστηναν επί 18 χρόνια οι Επαναστάτες Τσαβίστας, αδυνατεί ακόμα και να ανανεώσει και να εκδώσει διαβατήρια για τους πολίτες. Από την άλλη πλευρά όμως αν όλα ήταν εύκολα, γρήγορα, φυσιολογικά και αποτελεσματικά στην Βενεζουέλα, δεν θα είχε λόγο ύπαρξης ούτε αυτή η στήλη αλλά ούτε και η προσπάθεια φυγής προς την ελευθερία εκατομμυρίων ανθρώπων. Ίσως όμως. Και το λέω με κάθε επιφύλαξη, η καθυστέρηση του ταξιδιού της επιστροφής μας, να μας δώσει την ευκαιρία να δούμε επιτέλους την πολιτική αλλαγή στην χώρα σαν ένα δώρο για όλους τους Βενεζολάνους φυσικά αλλά και σαν το Happy end πριν χαθούμε ταξιδεύοντας ευτυχισμένοι προς το ηλιοβασίλεμα.
Σήμερα είναι όμως μια καλή μέρα για να επιστρέψει η στήλη "Εδώ Βενεζουέλα" όχι για τα μεγάλα γεγονότα και τις συνταρακτικές εξελίξεις αλλά γιατί χθες εδώ, 9.500 χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα μας, η Βενεζουέλα τιμούσε τους νεκρούς της βυθιζόμενη σε μια εκκωφαντική σιωπή απόλυτου σεβασμού για τα παιδιά της. Μια σιωπή που κυριολεκτικά μπορούσες να την κόψεις με το μαχαίρι. Ειλικρινά αν κάποιος μου έλεγε ότι μετά τα γεγονότα των προηγούμενων ημερών που μας κράτησαν άγρυπνους σε κάθε γειτονιά εδώ στο Καράκας, οδομαχίες και μπλόκα με φωτιές στους δρόμους, τρομοκρατία και σφαίρες στα τυφλά από τα όπλα των παρακρατικών colectivos και της αστυνομίας και δακρυγόνα σχεδόν μέσα στα σπίτια μας,θα τον περνούσα για άσχετο παλαβό.
Χθες το μεσημέρι έγινε η "Πορεία της Σιωπής" στους δρόμους του Καράκας για να τιμήσουν τους πεσόντες στον αγώνα για πολιτική αλλαγή και ελευθερία στην Βενεζουέλα. Όχι για τους 21 των τελευταίων ημερών,όχι για τους 45 του 2014 αλλά για τους εκατοντάδες που έχουν χάσει την ζωή τους, συνήθως με μια σφαίρα στο κεφάλι στα 18 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τους Σοσιαλιστές Επαναστάτες. Στέλεχος των Τσαβίστας είχε δηλώσει στην κρατική τηλεόραση άλλωστε ότι οι σφαίρες περνάνε από τα κεφάλια των αντιφρονούντων εύκολα γιατί δεν έχουνε μυαλό.
Βγήκα στο μπαλκόνι μας χθες την νύχτα περιμένοντας σχεδόν σίγουρος να δω και πάλι τους νεαρούς της γειτονιάς μας,ψηλά από τον όροφο που μένουμε τους βλέπω σαν εργατικά παθιασμένα μυρμηγκάκια, να προετοιμάζονται για ένα ακόμα βράδυ σύγκρουσης και αντιπαράθεσης με το καθεστώς που θέλουν να ανατρέψουν. Ότι αντίκρισα, ότι δεν άκουσα στην απόλυτη σιωπή που επικρατούσε παντού, μου έφερε δάκρυα στα μάτια.
Η ομάδα των νεαρών ήταν εκεί. Καθισμένοι στο σκληρό τσιμέντο του προαυλίου χώρου του κτιρίου μας αλλά αυτή την φορά ακίνητοι,αμίλητοι και σιωπηλοί δημιουργώντας μια εικόνα σχεδόν τέλεια στην τραγικότητα της για το πως πρέπει να αποδίδεται ο απόλυτος σεβασμός σε όσους έφυγαν.
Τους έχω δει και τους έχω ακούσει αμέτρητες φορές στο ίδιο σημείο σε μέρες πιο ήρεμες αν και ποτέ φυσιολογικές. Εκεί στο σκληρό τσιμέντο να γελάνε, να καπνίζουν να αγαπιούνται και να ονειρεύονται όπως πρέπει να κάνουν όλα τα παιδιά στην ηλικία τους. Με την διάφορα ότι αυτά τα παιδιά στην Βενεζουέλα είναι περιορισμένα από την ζωή που τους έφτιαξε η μάνα επανάσταση στα λίγα τετραγωνικά ενός προαυλίου. Όλες οι νύχτες που έχουν γνωρίσει στην ζωή τους, όλοι οι έρωτες τους ίσως και τα πρώτα τους μεθύσια έχουν γίνει σε αυτό το μικρό "κελί".
Δεν υπάρχει Αλέξανδρος ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά. Υπάρχουν Luis, Jose, Patricia, Javier, Andrea και παρά πολλοί Juan. Όμως παρ'' όλα αυτά ο Αλέξανδρος στην Βενεζουέλα έχει δολοφονηθεί εκατοντάδες φορές. Ο Αλέξανδρος της Βενεζουέλας για το καθεστώς και για ορισμένους στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας φασίστας πραξικοπηματίας.
Τις τελευταίες 2-3 μέρες υπάρχει, η φήμη περισσότερο και όχι χειροπιαστές πληροφορίες,ότι ο Maduro διαπραγματεύεται κάποιου είδους συμφωνία για αποχώρηση του από την εξουσία με αντάλλαγμα την φυγή του με ασφάλεια σε χώρα της επιλογής του και την διαβεβαίωση ότι δεν θα διωχθεί ποτέ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και το μόνο που σταματά την συμφωνία είναι η αντίδραση μέσα στο PSUV και την κυβέρνηση από εκείνους που γνωρίζουν ότι τα εγκλήματα τους δεν υπάρχει καμία, μα καμία περίπτωση να συγχωρεθούν, να ξεχαστούν η να μείνουν ατιμώρητα από τους πολίτες της Βενεζουέλας.
Κατανοώ πλήρως την δίψα για δικαιοσύνη η ακόμα και για εκδίκηση που καίει τα σώθηκα των Βενεζολάνων που υπέφεραν τα πάνδεινα για 18 ολόκληρα χρόνια αλλά σαν Έλληνας και ίσως πιο ψύχραιμος παρατηρητής, ακόμα και αν έχω βιώσει και εγώ στο πετσί μου το τι σημαίνει Σοσιαλιστική Μπολιβαριανή Επανάσταση, νομίζω ότι κάθε συμφωνία που μπορεί να αποτρέψει τον εμφύλιο και το αιματοκύλισμα της χώρας, πρέπει να επικυρωθεί, χθες.
(Photo by Carlos Becerra/Anadolu Agency/Getty Images/Ideal Images)
