Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Με αφορμή την αναφορά του Νίκου Δένδια, προχθές στη Βουλή, έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς την αληθινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Ένα ακροδεξιό κόμμα που συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στο πολιτικό σύστημα, εξασφαλίζοντας στην Αριστερά τη δυνατότητα να ελπίζει για την επιβίωσή της στις επόμενες εκλογές.
Μπορεί αρκετοί από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να χειροκρότησαν τον βουλευτή της ΝΔ αλλά οι πρακτικές της κυβέρνησης άλλα δείχνουν, σε ό τι αφορά την "άρνησή" της απέναντι στο ακροδεξιό κόμμα που δικάζεται για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Ο «ακροδεξιός» Σαμαράς είναι αυτός που έδωσε πολιτικό έναυσμα ελέγχου για τη Χρυσή Αυγή, ενώ ο "αριστερός" Τσίπρας, εδώ και 4 χρόνια δεν εξασφαλίζει τις συνθήκες για να τελειώσει η δίκη της ΧΑ. Μάλιστα η εκτιμηση είναι πως η δίκη θα ολοκληρωθεί, ίσως και σε 1 χρόνο! Και για του λόγου το αληθές το 2013, λίγες μέρες μετά την άγρια δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο «ακροδεξιός» - κατά την σημερινή κυβέρνηση- πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, είχε την πολιτική βούληση να εκκινήσει μέσω των αρχών ασφαλείας την έρευνα η οποία κατέληξε στην δίωξη της ακροδεξιάς Χρυσής Αυγής.
Αλλά δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή που γοητεύει τον κ. Τσίπρα, καθορίζοντας την πολιτική του. Οι πρόσφατοι χειρισμοί του στο Μακεδονικό φανερώνουν την σατανική του διάθεση, προκειμένου να διασπάσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να δημιουργήσει άλλο ένα δεξιό κόμμα. Μαζί με το ακροδεξιό των ΑΝΕΛ και το "ναζιστικό" της Χρυσής Αυγής.
Με λίγα λόγια, ο πρωθυπουργός θα προτιμούσε να μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ την ακροδεξιά πίτα του πολιτικού συστήματος, απολαμβάνοντας την πρωτοκαθεδρία του "ιππότη" που διαθέτει το μονοπώλειο του ηθικού πλεονεκτήματος. Να μπορεί να ασκεί την τυχοδιωκτική του πολιτική, με νόμιμο "αντίπαλο" την εθνικιστική ακροδεξιά με απομονωμένες τις φιλελεύθερες δυνάμεις, την μόνη πραγματική απειλή του λαικισμού, της δημαγωγίας, του κρατισμού και του συντηρητισμού που εκπροσωπούν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά και η Ακροδεξιά στην Ελλάδα.
Όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες με το Σκοπιανό, μας αποκαλύπτουν μόνο μία μικρή εικόνα για το τι θα συνέβαινε, αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσιζε να ενδώσει σε μία κακή συμφωνία, με το σκεπτικό να κλείσει ένα μακροχρόνια εθνικό θέμα που δεν έβρισκε λύση. Θα απελευθέρωνε ένα κύμα εθνικού παροξυσμού, το οποίο πολύ γρήγορα, θα δημιουργούσε έναν ή και περισσότερα κόμματα. Πεδίο δόξης λαμπρό για να παίζει ο μικρός Αλέξης εις βάρος της κοινωνίας και του μέλλοντος της δημοκρατίας μας.
Αυτός είναι ο κ. Τσίπρας, αυτή είναι και η Αριστερά η οποία για να υπάρξει, απλώνει μίσος, διχόνοια, πόλωση και συνεχείς ρήξεις στην κοινωνία. Αυτή ήταν πάντα η Αριστερά που είχε ανάγκη από ένα μόνιμο αντίπαλο δέος, απαραίτητο για την ανεπάρκειά της και την δυσανεξία που επιδείνυε στο αστικό πολίτευμα και στην δημοκρατία.
Ήδη στα μνημονιακά χρόνια, έχει αυξηθεί και ενταθεί ταυτόχρονα, η αντισυστημική και ολοκληρωτική διάθεση των Ελλήνων. Και οι ευθύνες βαραίνουν όλους αυτούς που κατέβαζαν τους ανθρώπους στους δρόμους, πατώντας πάνω τους για να ανέβουν στην εξουσία. Αλλά και τώρα, προσπαθούν στο ίδιο τέμπο, αναζητώντας νέους τρόπους για να μεγαλώσουν την ομηρία της ακροδεξιάς.
Θυμίζω όμως και πάλι, την πραγματική απειλή του Αλέξη Τσίπρα στο μέλλον της πολιτικής αντιπαράθεσης: είναι ο φιλελευθερισμός και οι άνθρωποι που τον πρεσβεύουν. Σε όλα τα κόμματα και σε όλες τις παρατάξεις...
