Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Το διαβάζουμε τις τελευταίες μέρες και μας φαίνεται απίστευτο. «Βλέπετε τον Ρουβίκωνα;» μας επισημαίνουν αρκετοί «αύριο δεν θα αφήνει τον Μητσοτάκη να κυβερνήσει».
Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που το Κράτος έχει κυρίως θετικό πρόσημο και τα κάνει όλα για εμάς: από το να μας δίνει δουλειά, να παρέχει τις θεμελιώδεις υπηρεσίες, να κάνει τον επιχειρηματία, να μας σκουπίζει τα πεζοδρόμια και να ποτίζει μέχρι και τα δέντρα σε αυτά γιατί εμείς, τις περισσότερες φορές, δεν καταδεχόμαστε να σηκώσουμε το χέρι μας είναι ίσως λογικό να πιστεύουμε ότι ανάμεσα στο άτομο και το κράτος το δεύτερο είναι που χρειάζεται προστασία.
Πλήθος αριστερών φίλων και συνομιλητών άλλωστε που διαμαρτύρονται εύκολα και έντονα κάθε φορά που το κράτος καταστέλλει αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν ότι το αίτημα για μεγάλο κράτος δεν περιγράφει μόνο τα όρια της παρέμβασής του και της συμμετοχής του στην οικονομική δραστηριότητα αλλά τα όρια παρέμβασης στη ζωή μας γενικώς.
Έτσι λοιπόν, ας μην γελιόμαστε. Ο Ρουβίκωνας δρα γιατί το επιτρέπει το κράτος και η κυβέρνηση που αυτή τη στιγμή έχει την ευθύνη της λειτουργίας του. Ένα δυτικό κράτος και μάλιστα δημοκρατικό, είναι πανίσχυρο. Καταρχάς έχει την αποκλειστικότητα στη χρήση της βίας και ένα πλήθος, νόμιμων, τρόπων να παρεμβαίνει στις ζωές ατόμων και ομάδων, από την ΚΥΠ μέχρι το ΣΔΟΕ μαζί μ'ενα πλήθος άλλων θεσμών που μπορεί κάθε εξουσία να χρησιμοποιήσει νομιμότατα (ή νομιμοφανώς) για να προστατευθεί.
Ποτέ δεν είναι το Κράτος που χρειάζεται την προστασία μας αλλά τα άτομα και οι ομάδες είναι αυτές που πρέπει να προστατεύονται κάθε λεπτό από την κρατική εξουσία γιαυτό άλλωστε μιλάμε για δημοκρατική νομιμοποίηση, ανεξάρτητες εποπτικές αρχές, διαφάνεια, λογοδοσία. Ακριβώς επειδή κάθε κράτος είναι πανίσχυρο ζητούμε τη δημοκρατική και διαφανή λειτουργία του.
Οπότε είναι παιδικές οι φοβίες για τον Ρουβίκωνα. Αν η επόμενη κυβέρνηση έχει την πολιτική βούληση να τελειώσει με τη βία με πολιτικό φερεντζέ μπορεί να το κάνει πολύ εύκολα και γρήγορα. Το δίλημμα που έχει κάθε δημοκρατική κυβέρνηση απέναντι στο φαινόμενο της βίας ειδικά αυτής του Ρουβίκωνα είναι το πόσο πολιτικό κεφάλαιο έχει διαθέσιμο να σπαταλήσει κατά την πάταξή της. Γιατί μπορεί σήμερα ο Ρουβίκωνας να προβαίνει σε κάποιες πράξεις που δικαιολογούν τη σύλληψη μελών του αλλά αν αύριο περιοριστεί στο να ρίχνει τρικάκια και να φωνάζει συνθήματα έξω από τη Βουλή, ωσάν να είναι άλλο ένα εργατικό συνδικάτο μόνο και μόνο για να θυμίζει την ύπαρξή του προκαλώντας την κυβέρνηση και εκνευρίζοντας την κοινή γνώμη η περίφημη «πάταξή» του δεν θα είναι προφανής και σίγουρα θα αναγκάσει την επόμενη κυβέρνηση να δαπανήσει μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο και μάλιστα από το πολύτιμο, το συμβολικό.
Ο Ρουβίκωνας ξέρει πολύ καλά ότι όταν η ΝΔ γίνει κυβέρνηση μόλις η δράση του περάσει την κόκκινη γραμμή και διαπράξει παρανομίες θα συλληφθεί το επόμενο λεπτό. Προβλέπουμε λοιπόν ότι θα επιλέξει να δραστηριοποιηθεί στη «γκριζα ζώνη» εκεί που η δημοκρατία ανέχεται τον ακτιβισμό, τις φωνές, τα συνθήματα, τα πανό και τα φυλλάδια και κάθε υπερβολική αντίδραση κατασταλτικής μορφής πρέπει να γίνεται προσεκτικά ώστε η κυβέρνηση να μην κατηγορηθεί για παραβιάσεις δικαιωμάτων. Τότε τα πράγματα και κυρίως η επικοινωνιακή τους διαχείριση δεν θα είναι καθόλου προφανή. Αλλά όλα αυτά θα τα δούμε όταν (και αν θα) συμβούν.
