Του Βασίλη Φασούλα*
1) Όταν ένας λαός εναπόκειται προεχόντως στην αξιοπιστία του και στους «καλούς του τρόπους» για να διεκδικήσει τα δίκαιά του και τα εθνικά του συμφέροντα και όχι στην εδραία βουλησιαρχία του και στον σχεδιασμένο τακτικισμό του είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
2) Όταν ένας λαός δεν προτίθεται να ρισκάρει και να θυσιάσει τίποτε και κανένα εκ των μελών του για να συνεχίσει να ζει ελεύθερος και κυρίαρχος, είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
3) Όταν ένας λαός χάνει την μεγάλη ιδέα του (για τον εαυτό του έστω) και αντί βάσει της πολιτισμικής του αυτοσυντηρήσεως να αποπειραθεί να μετασχηματίσει ή να αναπαραγάγει μία άλλη μεγάλη ιδέα, έναν άλλο μεγάλο στόχο στο ακραίο όριο του εφικτού του, αντιθέτως απαξιώνει κάθε έννοια στόχου, είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
4) Όταν ένας λαός συνεχώς προτάσσει και ευαγγελίζεται στον εαυτό του τα ελαττώματα και όχι τα προτερήματά του και συνεχώς αναθεωρεί συστημικά και επί τα χείρω την ιστορική του πορεία, αφήνοντας την διήθηση και υπεράσπιση του παρελθόντος του σε γραφικούς, αγράμματους και επικίνδυνους είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
5) Όταν ένας λαός δεν σέβεται και δεν εφαρμόζει τις θεμελιώδεις συνταγματικές του επιταγές στην διαμόρφωση της παιδείας, της εκπαιδεύσεως και του φρονήματος των νέων γενεών του, αλλά εναπόκειται στην καλή πρόθεση και τον ψυχισμό του εκάστου δασκάλου και το πόσο διαλλακτικό πολιτισμικό μαρξισμό ο τελευταίος μέσα του διαθέτει, είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
6) Όταν ένας λαός θεωρεί φυσιολογικό έως απαραίτητο τα παιδιά του με την ευχή των γονέων τους να ονειρεύονται ξένες χώρες και να εγκαταλείπουν την πατρογονική τους εστία του για να ζήσουν να σταδιοδρομήσουν και να γεννήσουν παιδιά ξένης χώρας, είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
7) Όταν ένας λαός ζει την εισβολή πληθυσμιακών ομάδων μη ελέγξιμων αριθμητικά, κοινωνικοπολιτικά και θρησκευτικά δε εν δυνάμει εχθρικών, φοβάται όμως να διαλεχθεί, να προασπίσει τα συμφέροντά του και να απαιτήσει την σωτηρία του ακόμη και ανάμεσα στα μέλη του, πόσο μάλλον στους τρίτους λαούς, είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
8) Όταν ένας λαός αντί να σκοπήσει την βιολογική κοινωνική και πολιτισμική του συνέχεια, άγεται και φέρεται από μικροσυμφέροντα και συγκυρίες και αντί να επιτελεί έργο αποτελεί το έργο, είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
9) Όταν ένας λαός συνεχώς αναδημοσιεύει ή αναμασά κάποια επαινετικά λόγια τρίτων και κάποια κτυπήματα στην πλάτη του για να νοιώθει σημαντικός, είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
10) Όταν ένας λαός υβρίζεται και απειλείται και νοιώθει την ανάγκη να δικαιολογήσει τον υβριστή του και τον εν δυνάμει βιαστή του παντί τω τρόπω, είναι ένας ηττημένος πολιτισμός.
Το 11ο θα ήτο: « Όταν ένας λαός δεν συμφιλιώνεται με την συμφιλίωσή του…».
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο ήττας, όχι παρακμής, ήττας, το κράτος του λαού αυτού και του πολιτισμού του κινδυνεύει.
Για να μην ηττηθούμε, δεν θέλει απλά καλούς διαχειριστές. Θέλει εμμονικούς ακατάβλητους οραματιστές με ανελέητη ενεργητικότητα απέναντι σε όλους, εγχώριους και εξωχώριους. Και οι εμμονικοί ακατάβλητοι οραματιστές ποτέ στην ιστορία της Ανθρωπότητος δεν τα είχαν καλά με όλους, ούτε ήσαν με όλους και για όλα μετριοπαθείς, αλλά θυσίαζαν τον εαυτό τους στην έμμονη ιδέα τους, στο τράνταγμα της συνειδήσεώς τους. Οράτε και διαφορά τεχνοκράτη και πραγματικού πολιτικού: ο μεν ένας διαχειρίζεται ιστορίες, ο δε άλλος πλάθει Ιστορία.
Χωρίς εμμονή στα όρια ιδεοληψίας δεν υπάρχει μεγάλος κατακτητής, δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης, δεν υπάρχει μεγάλος επιστήμων, δεν υπάρχει μεγάλος πολιτικός. Και η εργώδης ιδεολογική διαταραχή της εμμονής δεν είναι φυσικό ούτε λογικό να έχει μόνον ένα πολιτικό πρόσημο και μόνον έναν πολιτικό χώρο, ιδίως όταν αυτός ο χώρος ουδεμία σχέση θέλει να έχει με την πραγματική ζωή και τις εθνικές υποθέσεις . Αλλά ζούμε σε εποχές αναθεωρητισμού. Ίσως να μου διαφεύγει κάτι.
*Ο k. Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, υπεύθυνος οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης.
