Του Δημήτρη Καμπουράκη
Μέσα σε μια συνέντευξη μιας ώρας είπε τρεις βαρύτατες ελληνικούρες. Δήλωσε «διάτρητος» για την ιστορία των Συριζαϊκών σκανδάλων, κακοποίησε τον ταλαίπωρο τον «Δαμοκλή» με το σπαθί που κρεμόταν πάνω απ' το κεφάλι του και μπέρδεψε ένα αφρικάνικο ποτάμι με τα αρχαιοελληνικά καρφιά σε κείνο το αμίμητο «επί τον τύπον τον Νείλο».
Τώρα μεταξύ μας, στο «διάτρητος» είχε δίκιο. Διάτρητοι από δέκα μεριές είναι κι όχι διάφανοι όπως ήθελε να πει. Όσο για την «Δαμόκλειο σπάθη», τι Συρακούσες του Διονυσίου τι Αθήνα του Τσίπρα. Ένα τσιγάρο δρόμος. Τώρα, αυτό το «επί τον τύπον των ήλων», παραείναι λόγιο για να απαιτούμε να το γνωρίζει. Εδώ δεν έμαθε άλλους κι άλλους, τον άπιστο Θωμά θα αποστήθιζε; Ενώ ο Νείλος, πασίγνωστο ποτάμι είναι, υπάρχει κι αυτή η τριμερής Ελλάδας Κύπρου Αιγύπτου, πιο φυσιολογικό του φάνηκε να τον πετάξει ως γνωμικό στον Χατζηνικολάου.
Τέλος πάντων, η αγραμματοσύνη του πρωθυπουργού είναι πασίγνωστη. Την εμπεδώσαμε τόσα χρόνια πια κι ας μην μπορούμε να την συνηθίσουμε την άτιμη. Όσοι δηλαδή διαθέτουμε έναν κάποιο σεβασμό για την ελληνική γλώσσα και την βαθύτερη επίγνωση ότι αποτελεί προσβολή για έναν λαό να έχει αγράμματο ηγέτη. Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά του νομίσματος: Κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του αξίζει. Εδώ χθες άκουσα άνθρωπο να δηλώνει εμβρόντητος για την φωτιά στο Παρίσι, διότι πίστευε ότι η Παναγία των Παρισίων ήταν ένα παραμύθι του Ντίσνεϋ και όχι πραγματική εκκλησία στην οποία μπαινόβγαιναν άνθρωποι.
Θα ακούσουμε πολλή Τσιπρική ελληνικούρα ως τις εκλογές. Διότι ο τύπος που πρωθυπουργεύει είναι και θρασύτατος. Επειδή δεν γίνεται να μην έχει πια επίγνωση της αγραμματοσύνης του (τι διάολο, διαβάζει τι γράφουν), προφανώς δεν τον ενδιαφέρει διόλου αν θα τον πούνε αγράμματο. Δεν ντρέπεται για κάτι τέτοια, όπως θα ντρεπόταν κάθε κανονικός άνθρωπος σε τούτο τον τόπο. Όπως δεν τον ενδιέφερε παλιότερα που κουβαλούσε τα τρισάθλια αγγλικά του σε διεθνείς συνεντεύξεις και συνομιλίες αρνούμενος την βοήθεια μεταφραστή, αδιαφορώντας αν οι ακροατές του γελούσαν μαζί του.
Ο Τσίπρας είναι ο κλασσικός Ελληναράς αστοιχείωτος και ακαλλιέργητος βαρύμαγκας, που όταν τον ρωτούν αν ξέρει τον Παπαδιαμάντη ή τον Ντοστογιέφσκι, απαντά «γιατί αυτοί με ξέρουνε εμένα;». Και καθαρίζει. Έτσι άλλωστε κυβέρνησε γενικώς κι έτσι θα κυβερνήσει για λίγο καιρό ακόμα. Δίχως να ντρέπεται. Και μόνο η απάντηση του στην ερώτηση του Χατζηνικολάου για το αν σκέφτηκε να ζητήσει συγνώμη από τον Παναγιώτη Πικραμένο, αρκεί για να αντιληφθούμε το μέγεθος του Πολακισμού του: «Εγώ; Να του ζητήσει συγνώμη ο Βενιζέλος.»
