Του Θανάση Χειμωνά
Ο Δικαστής Ντρεντ ήταν ένα από τα αγαπημένα μου κόμιξ όταν ήμουν μικρός. Πρόκειται για μια μελλοντολογική ιστορία δράσης (ενίοτε και τρόμου) με πρωταγωνιστή έναν σκληροτράχηλο τύπο ο οποίος, βάσει του δικονομικού συστήματος που επικρατεί τη συγκεκριμένη εποχή, είναι αστυνόμος και δικαστής συγχρόνως. Με άλλα λόγια ο Δικαστής Ντρεντ συλλαμβάνει τους «κακούς» και τους δικάζει επί τόπου χωρίς να μπλέκει με δικαστήρια και τέτοια.
Όσα συνέβησαν αυτή την εβδομάδα με έχουν κάνει να πιστεύω πως ο Πάνος ο Καμμένος πρέπει επίσης να υπήρξε μεγάλος φαν του Δικαστή Ντρεντ. Είναι γνωστό πως ο #2 (αν όχι #1) της Εθνοσωτηρίου κυβερνήσεώς μας είναι λάτρης των μιλιτέρ στολών. Γκουκλάρετε λοιπόν “Judge Dredd” και φανταστείτε πόσο θα του πήγαινε η συγκεκριμένη αμφίεση.
Ακόμα και χωρίς τη στολή Ντρεντ όμως ο Πάνος της καρδιάς μας συμπεριφέρεται σαν και αυτόν. Όποτε το επιθυμήσει σέρνει τους αντιφρονούντες ενώπιον του δικαστηρίου (Πετρουλάκης) ή ακόμα και στη μπουζού (Τζένος). Γιατί;
Γιατί έτσι γουστάρει.
Γιατί μπορεί.
Και εδώ που τα λέμε ο Καμμένος εκπροσωπεί με τον πιο γλαφυρό τρόπο τον μέσο συριζαίο. Ως γνωστόν, ο μέσος συριζαίος έχει αλλεργία στην αντίθετη γνώμη. Ο ίδιος βέβαια θεωρεί πως έχει κάθε δικαίωμα να σε βρίζει, να σε συκοφαντεί, να σε απειλεί αλλά αν απαντήσεις –ακόμα και αν απλώς εκφέρεις αντίθετη άποψη- είσαι φασίστας, λασπολόγος και πρέπει να τιμωρηθείς.
Το επίμαχο άρθρο του Ανδρέα Πετρουλάκη το έχω διαβάσει. Ένα δυνατό κείμενο με δριμύτατη αλλά τεκμηριωμένη επίθεση του αρθρογράφου εναντίον, όχι τόσο του Καμμένου αλλά του ΣΥΡΙΖΑ που ταυτίζεται μαζί του. Δεν υπάρχουν σε αυτό προσωπικοί χαρακτηρισμοί, συκοφαντίες ή χτυπήματα κάτω από τη μέση. Αντίθετα φυσικά με τη συριζανέλικη «επαναστατική» αρθρογραφία που έχουμε απολαύσει όλα αυτά τα έξι χρόνια η οποία επιπλέον περιλαμβάνει κοσμητικά επίπεδα του τύπου «γερμανοτσολιάδες», «ναζί», «προδότες» καθώς και απειλές για κρεμάλες , λαϊκά δικαστήρια και δε συμμαζεύεται. Τα άρθρα εκείνα όμως είναι «απλές απόψεις» του εκάστοτε «αρθρογράφου». Όποιος το αμφισβητεί αυτό αρνείται την ελευθερία του Τύπου. «Ζε σουί Σαρλί» κι έτσι.
Αντίθετα, τα κείμενα του Πετρουλάκη (και του κάθε Πετρουλάκη) αποτελούν λιβελογραφήματα, χυδαίες επιθέσεις εναντίον του χειμαζόμενου ελληνικού λαού (γιατί οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ο Χειμαζόμενος Ελληνικός Λαός) και οι συγγραφείς τους όφειλαν και οφείλουν να λογοδοτήσουν. Είτε με διαδικτυακά λιντσαρίσματα είτε με μηνύσεις και αγωγές. Ενίοτε και με μερικές μάπες στον δρόμο.
Στο αγαπημένο μου κόμικ ποτέ δεν είδαμε το πρόσωπο του Δικαστή Ντρεντ. Ήταν πάντα καλυμμένο από ένα χαρακτηριστικό κράνος και κυκλοφορούσε η φήμη πως ο Ντρεντ είχε παραμορφωθεί σε κάποιο ατύχημα. Αντίθετα, την αποκρουστική φάτσα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την βλέπουμε κάθε ώρα και στιγμή. Και όσο τους ανεχόμαστε, τα ατυχήματα θα συμβαίνουν σε μας.
