Η μελέτη του ΚΕΦΙΜ που δημοσίευσε χθες το Liberal.gr είναι αποκαλυπτική. Εργαζόμαστε 179 ημέρες το χρόνο για να πληρώσουμε φόρους και εισφορές, χωρίς βεβαίως την ανάλογη κοινωνική ανταποδοτικότητα. Στον τομέα αυτόν της κοινωνικής ανταποδοτικότητας, το 2019, βρισκόμασταν στην 24η θέση από τις 26 Ευρωπαϊκές χώρες για τις οποίες υπάρχουν στοιχεία. Ενώ, στον ίδιο πίνακα, βρισκόμαστε στην 8η υψηλότερη θέση στην επιβάρυνση από φόρους και εισφορές. Ας σημειωθεί πως το ρεκόρ το κατέχει το έτος 2018, όταν και απαιτήθηκαν 186 ημέρες.
Τι φανερώνουν αυτά τα στοιχεία; Πως ο Έλληνας του ιδιωτικού τομέα εργάζεται σκληρά για να συντηρεί έναν υπερβολικά μεγάλο δημόσιο τομέα.
Σιγά το νέο, θα πει ο αναγνώστης. Χρειαζόμαστε το ΚΕΦΙΜ για να το καταλάβουμε; Το ζούμε στο πετσί μας από την αποφράδα ημέρα που ασχοληθήκαμε με το επιχειρείν ή την παροχή υπηρεσιών. Τουλάχιστον αν «τρουπώναμε» στο Δημόσιο, κάθε μήνα θα είχαμε τον μισθό μας και θα κοιμόμασταν ήσυχοι χωρίς το φόβο της απόλυσης. Και μπορεί να είχαμε και τα «τυχερά» μας.
Η μελέτη του ΚΕΦΙΜ αποδεικνύει γιατί στην Ελλάδα χρειάζεται μια μεγάλη τομή. Δεν αρκεί ο δραστικός περιορισμός των δημοσίων υπαλλήλων -εγώ τα τελευταία χρόνια ακούω βέβαια μόνο για προσλήψεις- χρειάζονται και οι αποκρατικοποιήσεις. Να φύγουν από το Δημόσιο όλες οι κρατικές επιχειρήσεις των οποίων τα ελλείμματα καλύπτει, με την μια ή την άλλη μορφή, ο κρατικός προϋπολογισμός.
Ας σημειωθεί πως η Ελλάδα χρεοκόπησε όχι εξαιτίας του ιδιωτικού τομέα, αλλά για τα ελλείμματα του Δημοσίου. Βέβαια, το θύμα του πρώτου και του τρίτου μνημονίου ήταν ο ιδιωτικός τομέας, οι επιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι. Ουδείς δημόσιος υπάλληλος έχασε τη δουλειά του, όταν στον ιδιωτικό τομέα έγινε ένας Αρμαγεδώνας.
Το ερώτημα του 1.000.000 δολαρίων είναι: υπάρχει πολιτική βούληση για να περιορισθεί δραστικά ο δημόσιος τομέας; Με δεδομένο ότι όλες οι κυβερνήσεις στοχεύουν στην επανεκλογή τους, πολιτική βούληση υπάρχει μόνον στις εξαγγελίες. Στην πράξη καμιά κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να καταβάλει το βαρύ πολιτικό κόστος του μετασχηματισμού του ελληνικού κράτους. Γιατί αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Ο επανασχεδιασμός του Δημοσίου, ώστε με λιγότερους υπαλλήλους να εξυπηρετούνται πληρέστερα οι πολίτες.
Κακά τα ψέματα. Αν δεν μειωθούν δραστικά οι ημέρες που εργάζονται οι Έλληνες για να αντεπεξέλθουν στις φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις τους, η ανάπτυξη θα είναι περιστασιακή και αποτέλεσμα συγκυριών. Δεν θα έχει σταθερά χαρακτηριστικά. Και το κυριότερο: κανένα από τα Ελληνόπουλα που δουλεύουν στο εξωτερικό δεν πρόκειται να επιστρέψει.
Γιατί να το κάνει άλλωστε; Για να πληρώνει περισσότερους φόρους και εισφορές, χωρίς τις ανάλογες κοινωνικές παροχές; Γιατί να αφήσει πίσω του ένα επίπεδο ζωής πιο ανθρώπινο, πιο πολιτισμένο, από αυτό που επικρατεί στην πατρίδα μας; Ουδείς επιθυμεί να γίνει ο είλωτας ενός παμφάγου Δημοσίου.
Την μελέτη του ΚΕΦΙΜ ας την διαβάσουν στην κυβέρνηση και ας προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ένα οικονομικό περιβάλλον πιο φιλικό στον ιδιωτικό τομέα. Στο κάτω-κάτω αυτό υποσχέθηκαν.
