Του Θανάση Χειμωνά
Πριν από πέντε χρόνια και κάτι, όταν αρθρογραφούσα ακόμη στα Νέα, είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο με τίτλο «Νοστράδαμος πολύ αριστερός» (ο τίτλος είχε μπει από την εφημερίδα). Εκεί μιλούσα για μια νέα μορφή «Αριστεράς» η οποία σύντομα επρόκειτο να κυριαρχήσει στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα. «Μια Αριστερά “νικήτρια” που δεν θα “τρώει ξύλο” όπως τις προηγούμενες δεκαετίες. Μόνο θα δέρνει αυτή. Μια Αριστερά εθνολαϊκή, που δεν θα ντρέπεται να βροντοφωνάξει την “ελληνικότητά” της, που θα ξαναφτιάξει τη Μεγάλη Ελλάδα που τόσοι ονειρεύονται. Μια Αριστερά που θα κάνει όλες τις “αντιλαϊκές” και “ανθελληνικές” φωνές να σωπάσουν μια για πάντα. Με κάθε κόστος και μέσο». Συμπλήρωνα πως αυτό θα συνέβαινε είτε με τη μορφή κάποιου νέου κόμματος είτε «με τη μετάλλαξη ενός από τα ήδη υπάρχοντα στον χώρο της Αριστεράς» καταλήγοντας: «Σε εποχές που οι δύο παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις φυτοζωούν το πολιτικό αυτό τερατούργημα ίσως χτυπήσει μέχρι και πρωτιά. Και αν οι άνθρωποι αυτοί έρθουν στην εξουσία; Ε, τότε ενδεχομένως να ζήσουμε την “κοινοβουλευτική χούντα” για την οποία τόσοι (από αυτούς) μιλάνε σήμερα».
Ο καθένας μπορεί να κρίνει κατά πόσο έπεσα τελικά μέσα ή όχι. Σήμερα έχω ένα άλλο προαίσθημα. Ελαφρώς διαφορετικό αλλά –φοβάμαι- με την ίδια δυσάρεστη κατάληξη για όλους μας.
Θεωρώ πως το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ κάποια στιγμή θα εκλείψει. Αυτό δεν θα συμβεί τόσο άμεσα και ανώδυνα όσο πιστεύουν κάποιοι αλλά θα συμβεί. Πιστεύω μάλιστα πως σε μερικά χρόνια δεν θα υφίσταται καν κόμμα με τέτοιο όνομα και αρκετά νυν στελέχη του είτε θα έχουν φύγει από την Ελλάδα είτε θα βρίσκονται ενώπιον Ειδικού Δικαστηρίου. Τώρα όμως ο κίνδυνος ανατέλλει από την άλλη πλευρά (αν βεβαίως αποδεχτούμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί την Αριστερά κάτι για το οποίο προσωπικά αμφιβάλλω).
Τα τέρατα που έχει διαπράξει τα τελευταία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ, η βία –ψυχολογική αλλά και σωματική- που άσκησε κατά καιρούς, η παραπλάνηση την πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και η επώδυνη ανικανότητά του στη διακυβέρνηση της χώρας προκάλεσαν δικαιολογημένη οργή. Αποτέλεσμα αυτής ήταν ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας να μετακινηθεί προς τα δεξιά ούτως ώστε να πάει κόντρα στην «Αριστερά» που υποτίθεται πως πρεσβεύει ο Τσίπρας. Φυσικά, η νυν κυβέρνηση έχει αποδειχθεί πολύ πιο συντηρητική σε αρκετά θέματα από εκείνη του Σαμαρά αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Όσο περνούν οι μέρες λοιπόν παρατηρούμε ένα ολοένα αυξανόμενο κομμάτι της κοινωνίας να συντηρητικοποιείται. Να ασπάζεται δηλαδή ακραίες εθνικιστικές, ρατσιστικές, ομοφοβικές θέσεις μόνο και μόνο ως αντίδραση στον δήθεν προοδευτισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Η δεξιόστροφή αυτή «αντεπίθεση» ξεκινά φυσικά από τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς, καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας και επεκτείνεται ακόμα και σε τμήματα της Κεντροαριστεράς. Παρατηρούμε δε την έξαρση ενός «αντικομμουνισμού» που θυμίζει άλλες εποχές. Προσοχή! Ως αντικομμουνισμό δεν αποκαλώ την απόρριψη της συγκεκριμένης ιδεολογίας αλλά τη λογική πως οι «κομμουνιστές» πρέπει να επιστρέψουν στη Μακρόνησο- μεταφορικά και, ενίοτε, κυριολεκτικά. Επίσης, ως «κομμουνιστής» δεν θα θεωρείται πλέον εκείνος που ακολουθεί την ιδεολογία του Μαρξ και του Ένγκελς, ο οπαδός –στην καλύτερη περίπτωση- του Αλιέντε και της Ρόζας Λούξεμπουργκ και –στην χειρότερη- του Στάλιν και του Πολ Ποτ. Οι συγκεκριμένοι «νεοδεξιοί» βλέπουν ένα κομμουνιστή στο πρόσωπο οποιουδήποτε δεν πιστεύει πως τα πλοιάρια των προσφύγων πρέπει να βυθίζονται με σφαίρες, οποιουδήποτε δεν υιοθετεί τη λογική πως η ομοφυλοφιλία είναι εκφυλιστική ασθένεια, οποιουδήποτε πιστεύει πως στο Πολυτεχνείο υπήρχαν νεκροί, οποιουδήποτε δεν είναι έτοιμος να πολεμήσει για να ξαναπάρουμε την Πόλη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του ιδεολογικού εκφυλισμού –και αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο- αποτέλεσε το άρθρο της Ξένιας Κουναλάκη στην Καθημερινή με τίτλο «Ο Θεός της σφαγής». Ή , πιο σωστά, τα σχόλια κάτω από αυτό στο φεϊσμπουκικό προφίλ της αρθρογράφου αλλά και γενικότερα στα σόσιαλ μίντια. Η επιλογή της Κουναλάκη να γράψει ένα light κειμενάκι όπου ευχόταν χιουμοριστικά να κλείδωνε κάποιος στο ελικόπτερο τον Ντόναλντ Τραμπ ώστε να συνεχίσει να κυβερνά ο Μπάρακ Ομπάμα ξεσήκωσε έναν οχετό ύβρεων, απειλών και σεξιστικών σχολίων που θύμισε σε μέγιστο βαθμό τις παλιές καλές εποχές που ακόμη και ένα αστειάκι σε βάρος του Αλέξη Τσίπρα αντιμετωπιζόταν με διαδικτυακό λιντσάρισμα από τους συριζοταλιμπάν. Όποιος γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα θα διαπίστωσε πως ο όχλος των ελλήνων «τραμπικών» που επιτέθηκε στην Κουναλάκη δεν αποτελείτο κυρίως από χρυσαυγίτες αλλά και από πολλούς δήθεν φιλελευθέρους και κεντρώους, εκπροσώπους του «Μετώπου της Λογικής». Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται κάτι τέτοιο. Και, δυστυχώς, πρόκειται για ένα φαινόμενο που έχει αρχίσει να ξεφεύγει πλέον από τον μικρόκοσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Το υπερσυντηρητικό αυτό πλήθος δεν διαθέτει, ακόμα, τον δικό του Τσίπρα. Σίγουρα θα επιθυμούσε τον ίδιο τον Τραμπ αλλά αυτός έχει δουλειές στην Αμερική. Φοβάμαι ωστόσο πως σύντομα θα τον βρει. Ο «Έλληνας Τραμπ» ενδεχομένως να ξεπηδήσει μέσα από κάποιο πολιτικό κόμμα (πιθανώς από την Νέα Δημοκρατία αλλά όχι υποχρεωτικά). Ίσως πάλι να είναι κάποιος άσχετος VIP που κάποια στιγμή θα αποφασίσει να «πάρει την κατάσταση στα χέρια του», όπως συνέβη στις ΗΠΑ. Δεν αποκλείεται τέλος να ξεφυτρώσει μέσα από τον βούρκο των σόσιαλ μίντια. Το θέμα είναι πως όταν θα συμβεί αυτό, τα πράγματα θα είναι ήδη πολύ δύσκολα.
Το 2010 ο Τσίπρας άλωσε τον χώρο της Αριστεράς υποσχόμενος μια ρεβάνς. Μια εκδίκηση για την ήττα του Εμφυλίου. Ο Έλληνας Τραμπ πιθανότατα θα συσπειρώσει τους οπαδούς τους τάζοντας το τέλος της «Ηγεμονίας της Αριστεράς». Καλώντας σε ένα νέο Γράμμο-Βίτσι, με θύματα όχι μόνο τους –όποιους- κομμουνιστές αλλά και τους μετανάστες, τις κάθε μορφής μειονότητες, τον προοδευτικό κόσμο της χώρας, όποιον έχει αντίθετη άποψη. Το ακραία δεξιό αυτό «κίνημα» είτε θα αφομοιώσει την Νέα Δημοκρατία είτε –το πιο πιθανό- θα δημιουργήσει έναν νέο πολιτικό σχηματισμό ανακυκλώνοντας την κλισέ της εναντίωσης στο «Παλιό» που αξιοποίησε στο έπακρο ο Τσίπρας.
Η Ελλάδα έχει ήδη συμπληρώσει την πιο δύσκολη επταετία της από εκείνη του 1967-74. Πέρα από την κρίση, τη λιτότητα και το ξεχαρβάλωμα του κρατικού μηχανισμού έχει υποστεί μια αδιανόητη ηθική και ιδεολογική παρακμή με βασικό πρωταγωνιστή τον ΣΥΡΙΖΑ. Η επόμενη κυβέρνηση οφείλει να είναι εντελώς διαφορετική. Θα πρέπει να απομονώσει τα ακραία στοιχεία, να κυβερνήσει με σύνεση, να οδηγήσει τη χώρα στη συναίνεση. Ας μη ζήσουμε τον εφιάλτη ενός νέου μορφώματος τύπου ΣΥΡΙΖΑ, τη φορά αυτή γνήσια ακροδεξιού.
