Του Σάκη Μουμτζή
Ξεκινάμε σήμερα το εγχείρημα να παρουσιάσουμε τα σημαντικότερα γεγονότα του Εμφυλίου πολέμου 1943-1949, μέσα από τις σελίδες του «Φιλελεύθερου».
Επειδή θέλω να είμαι τίμιος με τον αναγνώστη ξεκαθαρίζω, ευθύς εξ αρχής, πως η ερμηνεία μου δεν θα είναι αντικειμενική, γιατί δεν υπάρχει αντικειμενική εξιστόρηση. Με δεδομένο πως ο χώρος της ιστορικής επιστήμης είναι ένα πεδίο όπου διεξάγεται έντονος ιδεολογικός αγώνας, είναι λογικό ο κάθε ιστορικός, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης, να προσεγγίζει και να ερμηνεύει τα γεγονότα υπό το πρίσμα των γενικότερων πεποιθήσεων του. Ουδέτερη ερμηνεία δεν υπάρχει στην ιστορική επιστήμη.
Συνεπώς, η δική μου ματιά γίνεται από τον χώρο στον οποίο πρόσκειμαι ιδεολογικά και πολιτικά και έχει καταχωρηθεί στην ιστορία ως ο χώρος των νικητών. Σκοπός μου είναι μέσα από την ακολουθία αυτών των κειμένων, που υπακούουν σε μια χρονολογική σειρά, να δώσω στον αναγνώστη να κατανοήσει όλα τα γεγονότα που, επί δεκαετίες, αποκρύπτει ή διαστρεβλώνει η αφήγηση των ιστορικών της Αριστεράς.
Η Αριστερά μετά την πτώση της δικτατορίας στήριξε την ηγεμονία της πάνω στην ερμηνεία που αυτή έδωσε και επέβαλε για τον Εμφύλιο πόλεμο. Την κατέστησε καταστατική αρχή της Μεταπολίτευσης. Αν θέλουμε λοιπόν να τσακίσουμε αυτήν την ηγεμονία, οφείλουμε πρώτα-πρώτα να αποδομήσουμε το συγκεκριμένο ερμηνευτικό σχήμα.
Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται αυτό, ας μην γκρινιάζει και μην μεμψιμοιρεί μετά. Ο ιδεολογικός αγώνας είναι σκληρός και δεν χωρούν εκπτώσεις και παραχωρήσεις. Η αντίληψη «τι τα θες και τα σκαλίζεις τώρα», έφερε την πλήρη επικράτηση των ιδεών της Αριστεράς, καθώς αυτή «θέλει και τα σκαλίζει». Και άριστα πράττει από την σκοπιά της.
Μονομερής υποστολή της σημαίας των ιδεών μας είναι ιδεολογικός κατευνασμός, που είναι ό,τι χειρότερο για μια μεγάλη παράταξη. Οι μεγάλες παρατάξεις είναι υπερήφανες για την ιστορία τους. Δεν ντρέπονται και δεν κρύβονται, πολύ δε περισσότερο όταν η εξέλιξη των γεγονότων τις δικαίωσε πλήρως.
Στην πατρίδα μας συμβαίνει το πρωτοφανές. Οι ηττημένοι του Εμφυλίου, οι ηττημένοι της Ιστορίας, να είναι νικητές στην μάχη των ιδεών, γιατί ο αντίπαλος δεν κατέβηκε καν να αγωνιστεί. Η Αριστερά, μέχρι πρότινος, κέρδιζε άνευ αγώνος.
Γνωρίζω πως πονάνε αυτά, αλλά πρέπει να τα λέμε. Οι μπούρδες πως «τιμάμε την Αριστερά και τους αγώνες της», αντί να συμφιλιώσουν αποθρασύνουν, γιατί ο ιδεολογικός αντίπαλος δεν θέλει να συμφιλιωθεί. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Αφού νικά!
Στα κείμενα μου που θα δημοσιευθούν στον «Φιλελεύθερο» θα προσπαθήσω να αναδείξω τις λησμονημένες πτυχές του Εμφυλίου πολέμου, να φωτίσω, στο μέτρο των δυνάμεων μου, τις πολλές γκρίζες περιοχές του και στο τέλος να κάνω τον αναγνώστη, που είχε την υπομονή να τρέξει παρέα με τον «Φιλελεύθερο» αυτόν τον Μαραθώνιο, να αισθανθεί υπερήφανος που βρίσκεται στο στρατόπεδο των νικητών.
Καλή ανάγνωση.
Φωτογραφία: APImages
