Αν απορείτε γιατί οι συζητήσεις για την ελληνική οικονομία κρατάνε πάντα πολύ και γιατί οι απαιτήσεις των δανειστών είναι πάντα τόσο ασφυκτικές, η απάντηση είναι απλή: Γιατί για τους ξένους οι ελληνικές κυβερνήσεις- και κατ'' επέκταση οι Έλληνες- είναι απατεώνες. Αυτά τα αποδεικτικά τούς έχουν δώσει οι Έλληνες κυβερνήτες εδώ και 10 χρόνια.
Το κούρεμα του χρέους έχει απορριφθεί εδώ και πολύ καιρό εξ αιτίας αυτής της πεποίθησης. «Πρώτα να εφαρμόσουν μια υπεύθυνη πολιτική και μετά να ζητάνε» είναι το διαρκές μότο των δανειστών. Όλων των δανειστών. Δηλαδή όλων των ευρωπαϊκών χωρών, των ΗΠΑ και των τρίτων χωρών που μετέχουν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Το κακό δεν άρχισε ακριβώς το 2009 με τις απανωτές κρούσεις της ΕΚΤ προς την ελληνική κυβέρνηση και την Τράπεζα Ελλάδος για το έλλειμμα που εκτροχιαζόταν. Άρχισε μετά το 2011. Αφού οι εκπρόσωποι των δανειστών - οι τροϊκανοί - άρχισαν να εξοργίζονται από την κοροϊδία που υφίσταντο από την κυβέρνηση και τους υπουργούς.
Τα στοιχεία που ζητούσαν εμφανίζονταν λειψά. Όταν δεν ήταν ψεύτικα. Καταγραφή του δημόσιου τομέα, που ήταν η πηγή της ρεμούλας και της σπατάλης δεν υπήρχε, αλλά και δεν γινόταν! Υπουργοί και υπηρεσίες αρνούνταν να υπάρξουν. Αρνούνταν να τα καταγράψουν ή να τα εμφανίσουν.
Στη μεγάλη εικόνα, αυτά που είχαν συμφωνηθεί με το πρώτο μνημόνιο δεν εφαρμόζονταν εκτός από τα «εύκολα», που ήταν οι περικοπές στις συντάξεις και στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα. Ακολούθησαν οι απολύσεις των μόνων που εργάζονταν πραγματικά στο δημόσιο: Των συμβασιούχων. Για να μην αγγιχτούν οι μόνιμοι. Ακόμα κι αν εργάζονταν έχοντας συμπληρώσει συντάξιμα χρόνια.
Οι φορολογικές υπηρεσίες έκαναν slow down- και κάνουν ακόμα- για να μην ελεγχθούν εκατοντάδες ύποπτες φορολογικές υποθέσεις και να μην αγγιχτούν χιλιάδες μπαταχτσήδες φοροφυγάδες, τους οποίους το διεφθαρμένο φορολογικό σύστημα και το υπουργείο κρατούσε σε ομηρία ή σε ασυλία.
Ό,τι αφορούσε σε αξιολογήσεις δεν εφαρμόστηκε ποτέ- και δεν εφαρμόζεται ακόμα- όπως και ό,τι αφορά σε κανόνες ανάληψης και εκτέλεσης δημόσιων έργων. Η διαπλοκή ευημερούσε και ευημερεί.
Ό,τι παράγει έλλειμμα από το δημόσιο, όπως η αναξιοποίητη ή «χαρισμένη» δημόσια περιουσία παρέμενε όπως ήταν και παραμένει. Τα στοιχεία της εξακολουθούν και είναι άγνωστα στην ολότητά τους. Δεν ξέρει το κράτος τι έχει!
Τα 101 κλειστά επαγγέλματα, που στοιχίζουν πιο ακριβά στους πολίτες, εξακολουθούν και είναι στην πλειονότητά τους κλειστά. Και προστατευμένα από το κομματικό κυβερνητικό πελατειακό κράτος.
Οι εταιρίες κοινής ωφέλειας εξακολουθούσαν και εξακολουθούν να είναι χοάνες προσλήψεων κομματικών φίλων, κοστίζοντας στους πολίτες πολλαπλάσια από όσο πρέπει. Εξακολουθούσαν και εξακολουθούν να λειτουργούν με τεχνογνωσία του 20ου αιώνα, αφού η τεχνολογία εμποδίζεται από τους καρεκλοκένταυρους συνδικαλιστές και πολίτικούς προστάτες τους.
Το κυνήγι της φοροδιαφυγής εξακολουθεί και είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο. Οι πλούσιοι ούτε που έχουν αγγιχτεί από το κράτος και η μισή μεσαία τάξη φοροδιαφεύγει ανενόχλητη, χωρίς δηλώσεις ή με πλαστές δηλώσεις, χωρίς να δηλώνει αυτά που βγάζει. Ενώ η άλλη μισή, οι μισθωτοί δηλαδή , και οι συνταξιούχοι, αιμοδοτούν το 80% των εσόδων του κράτους.
Κτηματολόγιο δεν υπάρχει ακόμα, ενώ τα κατεχόμενα από Άγγλους και Ιταλούς κάποτε Επτάνησα και Δωδεκάνησα έχουν εδώ και 200 χρόνια! Όπως και η Κύπρος. Τα αυθαίρετα θριαμβεύουν στη θέση τους και παίρνουν και παράταση 30ετίας, ενώ τα πρό του 1975 νομιμοποιούνται.
Οι αντικειμενικές και οι εμπορικές αξίες δεν εξισώνονται, όπως έχει υπογραφεί στα μνημόνια και έχει αποφασίσει και το Ανώτατο Δικαστήριο, ενώ το κράτος εξακολουθεί και υπερφορολογεί τα ακίνητα σε επίπεδο δήμευσης.
Τα νομικά και οικονομικά μέτρα για τόνωση της παραγωγής και αύξηση των εξαγωγών και των επενδύσεων έμεναν στα χαρτιά των μνημονίων. Και κάθε φορά που έρχονταν τα κλιμάκια των δανειστών για να δουν, να επιθεωρήσουν και να αξιολογήσουν την οικονομία βρίσκονταν μπροστά στο τίποτε επί της ουσίας και στην διαρκή κοροϊδία από τους υπουργούς. Οι οποίοι, έδειχναν κατά τα άλλα προθυμότατοι. Και ήταν.
Ήταν πρόθυμοι όλοι σχεδόν οι υπουργοί όλων των κυβερνήσεων να κάνουν αυτό που έκαναν: Να καταστρέφουν οτιδήποτε ήταν του ιδιωτικού τομέα και να προστατεύουν τους κομματικούς τους στρατούς στο δημόσιο. Από τους καθηγητές πανεπιστημίου μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο του υπουργείου τους.
Και αφού τη λούστηκαν την ελληνική κυβερνητική κουτοπονηριά- που δεν είχε καμιά σχέση με αντίσταση, πελατειακό ήταν το θέμα- έσφιξαν τα λουριά στο δεύτερο μνημόνιο και υποχρέωσαν την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου να ευθυγραμμιστεί, αλλά μάταια. Από τη μία μεριά οι εξωφρενικές απαιτήσεις για περικοπές που στέγνωναν την κατανάλωση και από την άλλη μεριά η συνέχιση της προστασίας του πελατειακού δημόσιου οδήγησαν τον Σόιμπλε και τους Φινλανδούς με τους Ολλανδούς να ξεμπερδεύουν με τους «απείθαρχους Έλληνες». Και πόνταραν στον Τσίπρα!
Εκεί πια αποθεώθηκε η αφερεγγυότητα και η κοροϊδία της ελληνικής κυβέρνησης. Έναντι και του λαού και των δανειστών. Μέχρι που ερρίφθη ο κύβος και έσφιξαν τα λουριά το καλοκαίρι του 2015 με τα γνωστά αποτελέσματα. Νέα χρεωκοπία, νέο μνημόνιο, αλλά…
…αλλά αυτή τη φορά οι αντιστάσεις της ελληνικής κυβέρνησης ήταν πολύ λιγότερες, τουλάχιστον σε νομοθετικό επίπεδο. Τα πάντα γράφτηκαν και τα πάντα ψηφίστηκαν. Από κει που με το παραμικρό οι προηγούμενες κυβερνήσεις απειλούνταν με ανατροπή από τους βουλευτές τους. Που αποχωρούσαν. Εφαρμόστηκαν τα μέτρα; Ελάχιστα! Εδώ ακριβώς είμαστε τώρα.
Η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να ζητάει την Άρτα και τα Γιάννενα, αλλά οι κουτόφραγκοι έχουν πάρει το μάθημά τους. Πρώτα θα τα εφαρμόσετε ΟΛΑ και μετά ΘΑ ΔΟΥΜΕ. Κούρεμα χρέους ξεχάστε το. Επιμήκυνση, και αυτή με τη γκεστάπο στο Χίλτον κάθε τρίμηνο για επιθεώρηση. Μα, δεν είδατε ότι είμαστε καλά παιδιά και τα έχουμε υπογράψει όλα; Μέχρι και όλη τη δημόσια περιουσία σας δώσαμε ενέχυρο και για αξιοποίηση, να πλουτίζετε. Μέχρι και την πατρίδα μας πουλήσαμε στους Σκοπιανούς για χάρη σας. «Αυτά μας τα 'παν κι άλλοι. Πρώτα θα τα κάνετε πράξη ΟΛΑ όσα υπογράψατε και μετά ΘΑ ΔΟΥΜΕ. Α! Και επιμήκυνση. Μέχρι το 2.500 μετά Χριστόν θα πληρώνετε και θα είσαστε υπό επιτήρηση. Εξυπνάδες στους παγκόσμιους δανειστές, τοκογλύφους και κεφαλαιοκράτες από κλεφτρόνια της γειτονιάς, τέλος».
Κι όποιος ρωτήσει «καλά, κι αυτοί άγιοι είναι, δεν κλέβουν; Δεν παρανομούν;» η απάντηση είναι απλή. Αυτοί δεν παίζουν στα ζάρια το μέλλον της χώρας τους για μια μερσεντέ και για να κλέβουν το δημόσιο κορβανά σε βάρος του. Ούτε παράγουν 100 και ξοδεύουν 1000 σαν χώρες. Όταν κλέβουν, κλέβουν χοντρά. Και κλέβουν άλλους. Όχι τους εαυτούς τους. Είναι ληστές, δεν είναι ξεφτίλες. Έχουν άλλους για ξεφτίλες. Κυρίως τους πιο εξυπνάκηδες.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
