Του Δημήτρη Καμπουράκη
Και ο Γιώργος μίλησε. Αν κατάλαβα καλά, καταχέριασε την Βάρτζελη επειδή πήγε στον Σύριζα. Το ίδιο τον Ραγκούση και την Μαριλίζα κι ας μην κατονόμασε κανένα τους. Υποθέτω ότι τα λόγια του εκτοξεύτηκαν και εναντίον του Χρυσοχοΐδη ή της Μενδώνη. Προσπάθησε να σταθεί στην μέση ανάμεσα σε Τσίπρα και Κυριάκο, αν και οι λεγόμενοι «Γιωργακικοί» προς Σύριζα μεριά πήγαν μαζικά.
Ναι, αλλά όπως ο Σημίτης δεν μπορεί να το παίζει αμέτοχος και απενοχοποιημένος όταν στο υπουργικό του συμβούλιο χόρευαν οι μίζες, έτσι και ο Γιώργος δεν μπορεί να το παίζει μακρινός παρατηρητής και αφ υψηλού κατήγορος όταν τα βασικότερα στελέχη του αρχηγικού και πρωθυπουργικού του επιτελείου, κάνουν σήμερα καριέρα στο κόμμα που κατηγορούσε τον ίδιο ως Πινοσέτ και εγκάθετο του ΔΝΤ.
Όταν η διευθύντρια του γραφείου του (Βάρτζελη), ο στενότερος συνεργάτης του (Ραγκούσης), η γραμματέας του κόμματος του (Ξενογιαννακοπούλου), ένας εκ των κυβερνητικών του εκπροσώπων του (Τόλκας) και δεν ξέρω πόσοι άλλοι ακόμα (από την σκληρή ηγετική του ομάδα) προσκυνούν σήμερα τον Τσίπρα, τότε κάποιο λάθος κάνει στην γενικόλογη ανάλυση του. Και κυρίως, κάποιο λάθος είχε κάνει στα κριτήρια με τα οποία επέλεγε τους συνεργάτες του.
Δεν θέλω να αδικώ τον Γιώργο Παπανδρέου. Το χω ήδη κάνει κάμποσες φορές, ενώ όσο περνούν τα χρόνια αποδεικνύεται (στα μάτια μου τουλάχιστον) ότι μπορεί κανείς να του καταλογίσει μύρια όσα, όχι όμως κακή προαίρεση. Έχει μια ενατένιση των πραγμάτων που σε πρώτο χρόνο μπορεί να με έβγαζε απ' τα ρούχα μου, μακροχρόνια όμως μου άφησε εν τέλει μια γεύση συμπάθειας. Ο Γιώργος αποδείχθηκε ότι είναι μια πολιτική φάτσα εξαϋλωμένη απ' τα γήινα (πόσο μάλλον από τα ελληνικά γήινα), που σε όλα όσα έλεγε είχε δίκιο και παραλλήλως σε όλα άδικο.
Δεν αποκλείεται το λαδάκι του καντηλιού του μεγάλου κόμματος που έφτιαξε ο πατέρας του, να τέλειωνε νομοτελειακά την εποχή του Γιώργου και αυτός απλώς να επιτέλεσε άθελα του τον ιστορικό ρόλο που του επιφύλαξε η ιστορία. Συχνά πυκνά κατηγόρησε τον Βενιζέλο ότι με την ομάδα του τον υπονόμευσε και ουσιαστικά τον γκρέμισε, ας ρίξει όμως κι αυτός μια ματιά να δει που βρίσκεται και τι κάνει σήμερα η δική του πιστή ομάδα, η οποία υποτίθεται ότι θα τον προφύλασσε από τις επιθέσεις των εσωτερικών του εχθρών. Απ' τα σημερινά της, μπορεί να βγάλει τελική άποψη και για την τότε ποιότητα της.
Δεν είμαι οπαδός των ιστορικών νομοτελειών, αλλά όπως το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας πρώτο ενέδωσε στον λαϊκισμό και πρώτο (δέκα χρόνια μετά) τον παραμέρισε, μάλλον και πρώτη στην Ευρώπη αυτοκτόνησε η ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Ήταν πολύ καλομαθημένη πια για να αντέξει στις καινούριες σκληρές συνθήκες. Διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη και τα κομμάτια της τα νέμονται άλλοι, πιο σκληροτράχηλοι.
Κατηγορήσαμε πρόσωπα για αυτή την πορεία, αλλά τελικά τόσα ήταν τα ψωμιά του Πασοκ ως μεγάλο κόμμα. Τουναντίον, το βλέπουμε τώρα να κάνει μια ωραιότατη και ανθεκτικότατη καριέρα ως μικρό.
