Της Μαρίας Χούκλη
Πιο εύκολα περνάει μια καμήλα από την τρύπα της βελόνας, παρά πρόσφυγας από τα σύνορα πολλών χωρών. Η οργάνωση OXFAM υπολόγισε κατά πόσο η Διεθνής Κοινότητα αντιμετωπίζει επαρκώς –στο μέτρο που αναλογεί σε κάθε χώρα– το καταστροφικό σπιράλ της προσφυγικής κρίσης. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Οι πλουσιότερες δυτικές οικονομίες συμμετέχουν ελάχιστα στην ανάληψη του ανθρωπιστικού βάρους. Η σύγκριση είναι καθηλωτική. Ο Λίβανος με πληθυσμό μόλις 4 εκατομμύρια ανθρώπους, φιλοξενεί 1,2 εκατομμύρια πρόσφυγες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες με πληθυσμό περίπου 320 εκατομμύρια ανθρώπους δέχεται να αναλάβει τη φιλοξενία μόλις 11.500 προσφύγων! Η Ιορδανία δαπάνησε μέσα σε ένα χρόνο 870 εκατομμύρια δολάρια ως αρωγή στους φυγάδες του πολέμου, ενώ η Γαλλία μόλις 68 εκατομμύρια δολάρια. Ο λογαριασμός είναι ντροπιαστικός και για άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Η Βρετανία, στο μερίδιο που της αναλογεί, ανταποκρίθηκε κατά το 1/4, η Ισπανία κατά 2%, Ολλανδία κατά 7%. Η καθ' ημάς «επονείδιστη» Γερμανία άγγιξε το 75% της οικονομικής αλληλεγγύης που οφείλει και ξεπέρασε το 100% τον αριθμό των προσφύγων που της αναλογούν, λόγω μεγέθους και δημοσιονομικής ευρωστίας.
Η Ενωμένη Ευρώπη δεν υπάρχει. Δεν είναι ούτε Ενωμένη, ούτε Ευρώπη. Ζαλισμένη και φοβισμένη από τα όντως σοβαρότατα προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει, επέστρεψε στον 19ο αιώνα των εθνικών κρατών. Αντί να υιοθετήσει τη λογική «η ισχύς εν τη ενώσει», αναζητά τον αδύναμο παίκτη για να του φορτώσει τον μουντζούρη, με αντάλλαγμα καθρεφτάκια. Η πρόταση του Βρετανού αρθρογράφου Gideon Rachman στους FT να ανταλλάξει η Ελλάδα το χρέος της με πρόσφυγες θα μπορούσε να θεωρηθεί τρολιά, αν δεν την υπέγραφε ο σοβαρός δημοσιογράφος και δεν την φιλοξενούσε η ναυαρχίδα του ευρωπαϊκού οικονομικού Τύπου, η οποία έχει μάτια και αυτιά στα άδυτα των ευρω-ιερατείων. Ήδη ο Βέλγος υπουργός Εσωτερικών το ξεστόμισε. Να δημιουργεί καταυλισμός 300.000 - 400.000 στο λεκανοπέδιο της Αττικής και η υπόλοιποι 27 θα συνδράμουν την 28η, εμάς να αντεπεξέλθουμε στα έξοδα. Για πολλά μπορεί να κατηγορηθεί η Ελλάδα, αλλά αυτό που μεθοδεύεται εις βάρος της μοιάζει με τιμωρία η οποία θα έκανε τον Χαμουραμπί να μοιάζει με κορασίδα. Ένας από τους διαβόητους νόμους του όριζε ότι αν κάποιος έχει χρέος και δεν μπορεί να το πληρώσει, του δίνεται η δυνατότητα να πουλήσει τον ίδιο, τη γυναίκα του και τα παιδιά του σαν σκλάβους για εργασία και να αποκτήσουν την ελευθερία τους μετά από τρία χρόνια. Εν προκειμένω, δεν μας προτείνεται να γίνουμε σκλάβοι, αλλά να δημιουργήσουμε καταυλισμούς εκτοπισμένων από πολέμους, φυσικές καταστροφές και φτώχεια, με αντάλλαγμα να μας σβηστεί το χρέος. Πώς το είχε πει ο Bismarck; Πολύ ωραία ιδέα, αρκεί να βρούμε έναν λαό που δεν θα τον λυπόμαστε για να την εφαρμόσουμε. Πάλι καλά που ο αρθρογράφος περιλαμβάνει και τις πιθανές ενστάσεις ότι κάτι τέτοιο θα ήταν ανήθικο ή παράνομο για την Ευρώπη. Ο Rachman το «τερματίζει» –για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της νεανικής αργκό– όταν επικαλείται το μοντέλο των καταυλισμών με τους εκπατρισμένους μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο!
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε ακριβώς για να μην ξαναϋπάρξουν γκέτο, για να μην επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου, για να προτάσσονται η αλληλεγγύη και ο ανθρωπισμός.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε από τις στάχτες χωρών και ανθρώπων, από την πυρηνική καταστροφή που προκάλεσε ο ρατσισμός και το παρανοϊκό δόγμα της Αρίας φυλής.
Θα το πληρώσουμε όλοι πολύ ακριβά –μεταφορικά και κυριολεκτικά–, αν γυρίσουμε πίσω στα μολυβένια χρόνια των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
