Του Παναγιώτη Περγαντά *
Η συνεχής και μακροχρόνια μεταπολεμικά οικονομική ανάπτυξη που έζησε η Ελλάδα, την οδήγησε στο κλαμπ των αναπτυγμένων χωρών. Η βελτίωση των συνθηκών ζωής του μέσου Έλληνα δεν είχε προηγούμενο. Η Ελλάδα έφτασε το 2008 να βρίσκεται στην 18 θέση παγκοσμίως με βάση των δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης (Human Development Index), πάνω από την Ιταλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Γερμανία.
Οι περισσότεροι οικονομικοί δείκτες την πρώτη δεκαετία του 21 αιώνα μαρτυρούσαν πως η Ελλάδα ήταν πολύ πιο κοντά στον πυρήνα της Ευρώπης, παρά στον υπό ανάπτυξη κόσμο των Δυτικών Βαλκανίων, όπου κυριαρχούσε η ανισότητα, τα καρτέλ και η συνεργασία τους με τον κρατικό μηχανισμό.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων ζούσε μια επίπλαστη ευμάρεια και αυτό γιατί αντίθετα με την οικονομική πρόοδο της χώρας, σε πολιτικό επίπεδο η Ελλάδα, παρέμεινε όμηρος της αριστερής ιδεοληψίας και του κρατισμού. Απόδειξη αποτελεί το γεγονός πως ακόμη και μετά την κατάρρευση του σιδηρούν παραπετάσματος, ο κρατισμός παρέμεινε η κυρίαρχη αντίληψη οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, στη χώρα που το κράτος συνεργαζόταν με τους εθνικούς εργολάβους οι οποίοι ανενδοίαστα δήλωναν πως «είμαστε με το γκουβέρνο».
Ενός κράτους που έγινε βορά λαϊκιστών πολιτικών που δεν σχεδίαζαν αλλά που χαϊδεύαν τα αυτιά και τις τσέπες των πολιτικών πελατών τους. Ενός κράτους που επικράτησε ο λαϊκισμός και ο ανεξέλεγκτος δικαιωματισμός. Ενός κράτους που διογκωνόταν και που για να συντηρηθεί, δανειζόταν και φορολογούσε υπερβολικά εισοδήματα και μισθούς.
Ενός κράτους που το 2010 με βάση το Δείκτη Οικονομικής Ελευθερίας (Index of Economic Freedom), που αντικατοπτρίζει την ευημερία μιας κοινωνίας και που υπολογίζεται με βάση τους θεσμούς και τις πολιτικές που εφαρμόζει κάθε χώρα σε πέντε πεδία, μεταξύ των οποίων το μέγεθος του κράτους και οι συντελεστές φόρου, βρίσκονταν στην 73η θέση κάτω όχι μόνο από τις χώρες του σκληρού πυρήνα της Ευρώπης αλλά και από την Αλβανία 53η, τα Σκόπια 56η, τη Ρουμανία 63η και μόλις δύο θέσεις πάνω από τη Βουλγαρία που ήταν στην 75η θέση. Όλα τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα πως η Ελλάδα, παρ'' όλη την οικονομική πρόοδο με όρους ΑΕΠ, δεν είχε καταφέρει να απαγκιστρωθεί από το βαλκανικό παρελθόν της.
Το 2010 τα ξένοιαστα καλοκαιρινά προμνημονιακά βράδια, είχαν δώσει τη θέση τους σε μια μακρά περίοδο ανασφάλειας και αβεβαιότητας όπου αγανακτισμένοι και μη πολίτες αναρωτιούνταν, συζητούσαν και προβληματίζονταν για το αύριο. Οι Έλληνες ήταν τόσο απορροφημένοι από τους όρους την νέας μνημονικής πραγματικότητας που δεν έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην είσοδο στην καθημερινότητα τους, ξεχασμένων ασθενειών που μεταδίδονται από τα κουνούπια, όπως ο ιός του Δυτικού Νείλου.
Μιας ασθένειας που το 2010 καταγράφηκαν 262 κρούσματα με 35 νεκρούς. Μιας ασθένειας της οποίας κρούσματα και θανάτους, είχαμε και άλλα έτη έκτοτε. Μίας ασθένειας που το φετινό καλοκαίρι, εμφανίζεται με ιδιαίτερη ένταση στη Δυτική Αττική και όχι μόνο.
Η σύνθετη επιδημιολογία και η απρόβλεπτη κυκλοφορία του ιού του Δυτικού Νείλου δεν επιτρέπει ασφαλείς προβλέψεις, μπορεί όμως κάποιος ξεκάθαρα να διακρίνει μια θετική συσχέτιση των κρουσμάτων σε περιοχές σχετικά υποβαθμισμένες όπως η Δυτική Αττική και η Δυτική Θεσσαλονίκη.
Περιοχές με υποβαθμισμένες υποδομές και ελλιπή αποχετευτικά δίκτυα, που δημιουργούν πληθώρα εστιών αναπαραγωγής κουνουπιών, εστιών που δύσκολα ελέγχονται από τα προγράμματα καταπολέμησης κουνουπιών που εκτελούνται, αν εκτελούνται. Και αυτό γιατί σε πολλές περιπτώσεις οι σχετικοί διαγωνισμοί είναι φωτογραφικοί και διέπονται από μονοπωλιακές πρακτικές, ενώ είναι σύνηθες το φαινόμενο να δημοπρατούνται δύο φορές τα ίδια έργα.
Αρκετά συχνά μάλιστα στα σχετικά τεύχη δημοπράτησης, ζητούνται μέσα τα οποία δεν χρησιμοποιούνται ποτέ, τα ίδια μέσα μάλιστα δηλώνονται ταυτόχρονα σε διαφορετικές περιοχές της χώρας, την ίδια στιγμή που υπάρχει απουσία ή αδυναμία εποπτείας, πιστοποίησης και τεκμηρίωσης των ψεκαστικών εφαρμογών. Αν κάποιος εποπτικός φορέας της κεντρικής διοίκησης προέβαινε στην πλέον απλή διασταύρωση του αριθμό των στρεμμάτων που έχουν «δηλωθεί» ότι ψεκάστηκαν, με την ποσότητα των εντομοκτόνων που έχουν διατεθεί, θα έμενε έκπληκτος από το αποτέλεσμα.
Η καταπολέμηση των κουνουπιών αποτελεί δυστυχώς άλλη μια κλασική περίπτωση όπου το κράτος εθελοτυφλεί για τις στρεβλώσεις του ανταγωνισμού, άλλη μια περίπτωση όπου σχεδόν κανείς δεν ενοχλείται από τις κρατικές ρυθμιστικές παρεμβάσεις, που όλο και πιο συχνά οδηγούν σε μονοπωλιακές πρακτικές.
Τα σχεδόν τέσσερα χρόνια καταστροφικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν φέρει την Ελλάδα να είναι τελευταία από τις ανεπτυγμένες χώρες με βάση των Δείκτη Δίκαιης Ανάπτυξης (Inclusive Development Index) για το 2018 και να βρίσκεται πολύ πιο κάτω από τις υπό ανάπτυξη γειτονικές χώρες των Βαλκανίων όπως η Βουλγαρία, τα Σκόπια και η Αλβανία.
Επίσης η Ελλάδα είναι ουραγός στην Ε.Ε. για το 2018 μαζί με τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία σε θέματα διαφθοράς σύμφωνα με την Διεθνή Διαφάνεια (Transparency International), έναν διεθνή οργανισμό που ασχολείται με την καταπολέμηση της διαφθοράς στον κόσμο. Στην Ελλάδα δεν βιώνουμε μια κρίση, ζούμε μια καταστροφή και η μόνη ελπίδα πλέον είναι από τις επόμενες εκλογές να προκύψει μια σοβαρή δημοκρατική κυβέρνηση, που θα αναλάβει το μεγάλο και δύσκολο έργο της ανόρθωσης της χώρας.
Το μεγάλο στοίχημα για την επόμενη κυβέρνηση θα είναι να επαναφέρει τη διαφάνεια και να αντιμετωπίσει τη διαφθορά και το πλέγμα συμφερόντων διαπλοκής και επιρροής που έχει διαμορφωθεί και αποτρέπει δεκαετίες τώρα, τον υγιή ανταγωνισμό.
Πρωταρχικό μέλημα της επόμενης κυβέρνησης είναι να δημιουργήσει ένα υγιές και σταθερό θεσμικό πλαίσιο που θα βελτιώσει τις ελεγκτικές λειτουργίες του κράτους και που δεν θα επιτρέπει την επικράτηση συντεχνιακών συμφερόντων που εμποδίζουν την ανάπτυξη της χώρας.
Απαραίτητη προϋπόθεση για αυτό είναι να πετύχουμε την αποδόμηση του κρατισμού. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, τώρα που αποδομείται η μεταπολεμική ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς η οποία μετέτρεψε ένα ευρωπαϊκό κράτος, σε μία υποβαθμισμένη χώρα των δυτικών Βαλκανίων.
* Ο Παναγιώτης Περγαντάς είναι Βιολόγος Επιχειρηματίας στο Μητρώο Πολιτικών Στελεχών της ΝΔ
