Του Γιάννη Παντελάκη
Το πρωινό στις 22 Απριλίου του 2105, ξυπνήσαμε με τον υπουργό Δ. Μάρδα να προκαλεί τρόμο δηλώνοντας ότι λείπουν 350 - 400 εκατ. ευρώ για την καταβολή μισθών και συντάξεων. Δυο ώρες αργότερα, ο υπουργός σε νέες δηλώσεις του εμφανίστηκε καθησυχαστικός. Διανύοντας την απόσταση από το σπίτι του μέχρι το γραφείο του, βρήκε τα χρήματα! Το πρωινό της 27ης Μαρτίου φέτος, ξυπνήσαμε με τον ίδιο υπουργό (αλλά με διαφορετικό χαρτοφυλάκιο) να δηλώνει πως θ'' αναζητήσει επενδυτές ανάμεσα στους πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα! Σ'' αυτούς που ζουν στην Ειδομένη, στο λιμάνι του Πειραιά και τα στρατόπεδα σχηματίζοντας ουρές για να πάρουν συσσίτιο! Ο υπουργός Μάρδας κάποια στιγμή θα πάψει να είναι υπουργός. Και αυτό είναι το πιο επώδυνο, θα επιστρέψει στα Πανεπιστήμια να διδάσκει παιδιά.
Το θέμα δεν προσφέρεται για κριτική με βάση το κόμμα το οποίο τον τοποθέτησε υπουργό. Ο κ. Μάρδας θα μπορούσε ν'' ανήκει σε οποιοδήποτε κόμμα, να είναι υπουργός οποιασδήποτε κυβέρνησης. Άλλωστε ήταν όχι υπουργός, αλλά γενικός γραμματέας εμπορίου στο υπουργείο Ανάπτυξης επί κυβέρνησης Σημίτη και διευθύνων σύμβουλος του οργανισμού εξωτερικού εμπορίου με την ίδια κυβέρνηση. Περιπτώσεις σαν κι αυτή του κ. Μάρδα μπορεί κάποιος να συναντήσει οπουδήποτε.
Δεν είναι ο μοναδικός, υπάρχουν πολλοί με ανάλογο προφίλ. Άνθρωποι που έχουν δυο χαρακτηριστικά. Κάνουν δηλώσεις (άρα μεταφέρουν έναν τρόπο σκέψης) που αντικειμενικά μπορούν να χαρακτηριστούν επιεικώς επιπόλαιες και γραφικές. Μετά από ανάλογες δηλώσεις, όσο ακραίες και αν είναι, παραμένουν ανενόχλητοι στις θέσεις τους. Και όλα αυτά συμβαίνουν όχι σε μια ανέμελη εποχή, αλλά σε καιρούς μια πολύπλευρης κρίσης στους οποίους πολλοί προσδοκούν προτάσεις, ιδέες, πολιτικές και πρακτικές που θα εφαρμοστούν από ικανούς ανθρώπους και θα βγάλουν τη χώρα από τον βούρκο.
Το πρόβλημα, προφανώς συνδέεται με την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού. Αλλά φαντάζομαι ότι σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι ικανοί άνθρωποι για να διαχειριστούν μ'' έναν ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο το χαρτοφυλάκιο του κ. Μάρδα ή του κάθε κ. Μάρδα. Άρα, το ζήτημα είναι γιατί ένας πρωθυπουργός (όπως ο κ. Τσίπρας στην προκειμένη περίπτωση) επιλέγει τον κ. Μάρδα και μάλιστα σε δυο κυβερνήσεις του για να υλοποιήσει ένα τομέα της κυβερνητικής πολιτικής σε τόσο δύσκολες εποχές. Αξίζει να θυμηθούμε, μάλιστα, ότι ειδικά στην πρώτη διακυβέρνηση (όπου ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν ως αντιμνημονιακός) ο κ. Μάρδας τοποθετήθηκε υπουργός, παρότι έναν μήνα πριν τις εκλογές είχε γράψει άρθρο με το οποίο έκανε κριτική και κατά της Ν.Δ., αλλά και κατά του ΣΥΡΙΖΑ: «Οι λαϊκιστές της δεξιάς –που σκίζουν φύλλο - φύλλο το μνημόνιο– και της αριστεράς –που θα το σχίσουν μια και εξω– προσπαθούν να δείξουν στους ψηφοφόρους πόσο κακοί είναι ή θα είναι απέναντι στην τρόικα…».
Η απάντηση που αφορά στην επιλογή Τσίπρα να τοποθετεί… Μάρδες στην κυβέρνηση ή αλλού χωράει περισσότερες από μια εκδοχές. Ωστόσο νομίζω ότι όλες συνδέονται με τη διάθεση του ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να κερδίσει την εξουσία να μαζέψει στις τάξεις του οποιονδήποτε. Αρκεί να φέρνει ψήφους και να κερδίζει εντυπώσεις. Όπως, η αλήθεια είναι, συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν με άλλες κυβερνήσεις...
