Τι μας διδάσκει η ιστορία; Πως όταν μια κλειστή ομάδα ανθρώπων αποφασίσει να κάνει γνωστή την παρουσία της, καταφεύγει στον εξτρεμισμό. Στόχος των πρώτων ζηλωτών που αναλαμβάνουν αυτή την αποστολή, δεν είναι να πείσουν τις μάζες. Τουναντίον τις προκαλούν για να κάνουν όσο γίνεται μεγαλύτερο θόρυβο. Γι' αυτό μην φρίττετε με όσα έγραψε ο Καρτερός για τον Τσιόδρα. Όσο πιο κατάπτυστα ήταν, τόσο καλύτερα υπηρετούσαν τον σκοπό του Θανάση.
Στόχος των ιδεολογικοπολιτικών καμικάζι σαν τον Καρτερό, δεν είναι η λαϊκή πλειοψηφία αλλά η συσπείρωση και στρατολόγηση των λίγων φανατικών που βρίσκονται χαμένοι και άπρακτοι μέσα στον κοινωνικό σωρό. Με την συσπείρωση τους δημιουργείται ένα πρόπλασμα στρατεύματος υπέρ του «ιερού σκοπού», ο οποίος ως την ώρα της επίθεσης βρίσκεται στο απόλυτο περιθώριο. Μετά τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους.
Αυτοί οι πρώτοι ζηλωτές-εξτρεμιστές, συνήθως έχουν κακή τύχη στο τέλος. Συνειδητά ή ασυνείδητα, ως πρωταγωνιστές ή ως υποχείρια, θυσιάζονται για να φυτέψουν τον πρώτο σπόρο του «αγώνα», που θα δώσει καρπούς στην επόμενη ή στην μεθεπόμενη φουρνιά «αγωνιστών». Οι πρώτοι, ως τρομοκράτες, βομβιστές ή δολοφόνοι (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), εξοργίζουν τον πολύ κόσμο και τελικά το τρώνε το κεφάλι τους (πάλι, κυριολεκτικά ή μεταφορικά).
Συχνότατα δε, οι ίδιοι οι μαθητές τους αφού πατήσουν πάνω στα «επιτεύγματα» των δασκάλων και ηρώων τους, στην συνέχεια το γυρίζουν από τον εξτρεμισμό στην πολιτική ορθότητα και γίνονται οι πρώτοι που τους αποκηρύττουν. Τα ξέρουν αυτά οι ζηλωτές, δεν τους πειράζουν, αρκεί να γίνει η δουλειά. Εξάλλου ποιος είναι συνειδητός ζηλωτής δίχως να είναι και οπαδός χιλιαστικών αντιλήψεων για την ιστορία που θα τον δικαιώσει κάποτε στο μακρινό μέλλον;
Ο Καρτερός, όταν επιτίθεται στον Τσιόδρα με τόση σφοδρότητα και αμετροέπεια, αυτή ακριβώς την δουλειά κάνει. Μετατρέπεται σε ζηλωτή, με τον πιο συνειδητό και απόλυτο τρόπο. Όταν έπιανε το μολύβι ήξερε καλά πως απ’ αυτούς που θα διάβαζαν το κείμενο του για τον Τσιόδρα, ένα 90-95% θα αναφωνούσε «μα καλά, τσίπα δεν έχει αυτός ο τύπος;» Ήξερε όμως επίσης ότι υπήρχε κι ένα 5-10% φανατικών που θα φώναζε ανακουφισμένο «επιτέλους, να κάποιος που μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε».
Αυτούς θέλει σήμερα ο Καρτερός. Αυτούς αναζητούν οι προκλητικές του λέξεις και οι ξετσίπωτοι χαρακτηρισμοί του για τον Τσιόδρα. Μα γιατί, θα ρωτήσετε. Είναι δυνατόν ένα μεγάλο και μαζικό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ να απευθύνεται στο 5% ή στο 10% του πληθυσμού; Εγώ όμως δεν μιλώ για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά για τον Καρτερό, για τον Σουσλόφ της παραδοσιακής (αλλά μάχιμης) κομμουνιστικής σκέψης του κόμματος του. Διότι ο Καρτερός, με την οξύτατη πολιτική του ματιά, καταλαβαίνει αυτό που οι υπόλοιποι καλοπερασμένοι (πια) Συριζαίοι αδυνατούν να αντιληφθούν.
Βλέπει την πολιτική ερημοποίηση που συντελείται γύρω από το άλλοτε κραταιό κόμμα του Αλέξη και διαισθάνεται με φρίκη την διαμόρφωση των προϋποθέσεων για μακροπρόθεσμη πολιτική ηγεμονία της κεντροδεξιάς στην χώρα. Προφανώς ο Καρτερός ακούει τις σποραδικές προτάσεις του Αλέξη για το ευρωομόλογο ή για τα 30 δις ενισχύσεις και γελά. Ξέρει ότι η δύναμη πυρός του Προέδρου του μειώνεται δραματικά μέρα με τη μέρα, είναι σαν μια αλεπού να κλωτσά έναν ελέφαντα ελπίζοντας να τον εκτοπίσει.
Και το δαιμόνιο μυαλό του αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει ουσιαστικά να ξεκινήσει από την αρχή. Να ξαναστήσει το υπόβαθρο φανατισμού που φτιάχνει ομάδες κι έπειτα λόχους και στην συνέχεια τάγματα και συντάγματα και στρατιές εξουσίας. Ο Καρτερός ήδη κατάλαβε ότι το παλιό νικηφόρο στράτευμα που πήρε την εξουσία το 2015, μεταλλάχθηκε πια σε μια χάβρα πολιτικών ρεμπεσκέδων που ο Κυριάκος τους έχει για πρόγευμα.
Οπότε αφήνοντας κατά μέρος τις συμβατικές πολιτικές τακτικές, ο Θανάσης επιτίθεται κατ’ ευθείαν στο σύμβολο της εποχής, στον Τσιόδρα. μ’ αυτή την επιχείρηση εξασφάλισε τον μέγιστο θόρυβο που θα ξυπνήσει τους ναρκωμένους αγωνιστές της κοιμισμένης και ηττοπαθούς αριστεράς. Επιτίθεται σ’ αυτόν που η παρουσία του ενσωματώνει την κοινωνική και πολιτική στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς τον ορθολογισμό, προς την υγιή σκέψη, προς την αναγνώριση των άξιων και των αξιοπρεπών ανθρώπων.
Η επίθεση του Καρτερού στον Τσιόδρα είναι η απόπειρα κήρυξης ενός καινούριου πολιτικού αντάρτικου. Είναι ένα καμπανάκι στον Αλέξη ότι πρέπει να ξαναγυρίσει στις ρίζες του διότι ενσωματώθηκε στα αστικά ήθη και από παρτιζάνος του 2008-2015 μεταβλήθηκε σε συμβιβασμένο γραφειοκράτη του 2020 που οδεύει νομοτελειακά σε καινούρια ήττα. Θα αντιτείνετε ότι ο Καρτερός είναι ο πιο original άνθρωπος του Αλέξη. Είναι, αλλά όσο ο Αλέξης κρατά το κομμουνιστικό τσεκούρι. Κοντολογίς, με το τσεκούρι είναι ο Θανάσης, δεν τον ενδιαφέρει ποιος το κρατά.
Ο Καρτερός επιτιθέμενος σκαιώς στον Τσιόδρα, έβαλε μπροστά τα στήθη του για να ανασύρει από την αφάνεια τις σκληρές ομάδες των φανατικών του ΣΥΡΙΖΑ και να τους δώσει τον χαμένο τους ρόλο στον δημόσιο διάλογο. Και ως ζηλωτής, δεν ενδιαφέρεται διόλου για την γνώμη των μαζών οι οποίες στέκονται στο πλευρό του εθνικού μας λοιμοξιολόγου. Ο Θανάσης ενδιαφέρεται μόνο για τα χαμένα Συριζαϊκά πρόβατα που ψάχνουν απεγνωσμένα βοσκό να ξανασυσπειρωθούν. Όσο για τον ίδιον, έχει κάνει τόσες φορές τον ζηλωτή στην ζωή του, που την έχει κυριολεκτικά γραμμένη την κοινωνική κατακραυγή. Ο βρεγμένος, την βροχή δεν την φοβάται. Την χαίρεται.
