Τoυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Ο ιδεοληπτικός διακατέχεται από συνεχείς κρίσεις μεγαλείου που τον ωθούν στην ανάληψη «σωτήριων» για το λαό, πρωτοβουλιών. Συνήθως, αναπτύσσει μία ιδιάζουσα ναρκισσιστική «ιδιόλεκτο» με τον εαυτό του, θεωρώντας ότι θα σώσει τον κόσμο! Μπορεί να πιστεύει ότι είναι «εντεταλμένος» από μία ανώτερη δύναμη να στρατευθεί στις δυνάμεις του καλού, το οποίο εκπροσωπείται άλλοτε από την κοινωνική δικαιοσύνη της «ισότητας» κι άλλοτε από τη λάμψη της ανώτερης εθνικής καταβολής.
Σε ό τι μας αφορά, παράγουμε πολύ περισσότερους «σωτήρες» από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε. Εξυπακούεται βέβαια, ότι το «ελληνικό» DNA, αποτελεί τη βάση πολλαπλασιασμού επαναστατών και πατριωτών με τέτοια συχνότητα που είναι δύσκολο να βρεθεί αρκετός χώρος για επανάσταση. Ίσως και γι αυτό συνηθίζουμε να «επαναστατούμε» μεταξύ μας, θέλοντας πάντα να σώσουμε, με το ζόρι, ο ένας τον άλλον.
Ο χρόνος εν τω μεταξύ, μαζεύει επικίνδυνα, για την κυβέρνηση και όλα δείχνουν ότι το μέχρι πρότινος, αρραγές κόμμα μπαίνει σε τροχιά διάλυσης. Ο πρώην πασόκος Κουρουμπλής φωτογραφίζεται με χρυσαυγίτες μητροπολίτες, ο νεόκοπος αριστερός Κώστας Αρβανίτης εξεγείρεται, η Έλενα Κουντουρά μιλάει σε ακροατήριο 10 ατόμων, με την τοπική ΣΥΡΙΖΑ να στρέφεται εναντίον και έπεται κωμικοτραγική συνέχεια ως τις εκλογές. Γενικότερα, οι πάντες στον ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν την παλιά τους ταυτότητα απέναντι στην αποκαθήλωση των συμβόλων που έρχεται.
Το αισιόδοξο συμπέρασμα είναι ότι το «κλουβί με τις τρελές» γεμίζει με ικανοποιητική συχνότητα, διασπώντας το μέτωπο του «αριστεροδεξιού» κινήματος υπέρ σοσιαλισμού και πατρίδος. Ο καθένας τους φαντάζεται ότι θα μαζέψει τα κομμάτια του παγόβουνου που θα αποκολληθούν και θα πλέουν μόνα στη θάλασσα.
Τι θα τους συμβεί στην πραγματικότητα; Το πιθανότερο είναι πως κάποιοι εξ αριστερών σύντροφοι μπορούν να ελπίζουν στην πρόσκαιρη ικανοποίηση του μεγαλείου τους. Αυτό δηλαδή που ενέπνεε το παλαιό 3% του ΣΥΡΙΖΑ. Το σύνθημά τους ήταν πάντα η αντίδραση και ο εξτρεμισμός. Μ΄αυτό κέρδισαν μέσα σε ένα χρόνο και τις τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Μ΄αυτό πορεύτηκαν για χρόνια ως πολιτική πρόταση και μ΄αυτό πότισαν τα μυαλά κάθε νέας γενιάς, ειδικά στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Με κάτι ανάλογο πιστεύουν ότι και τώρα θα διασωθούν από την ελεύθερη πτώση του κόμματος στις εκλογές.
Το ζήτημα είναι ότι ο λαϊκισμός τεμαχίζεται. Σπάει και κατακερματίζεται σε κομμάτια αδύναμα να διεκδικήσουν ρόλο στις νέες φράξιες του πολιτικού συστήματος. Μπορούν να παρασύρουν ποσοστά επαναστατημένου «λαού» αλλά δεν πρόκειται κανένας από αυτούς να βρεθεί σε θέση καθοριστικού παράγοντα των εξελίξεων, μετεκλογικά.
Ποιος ξέρει, ίσως η πρόνοια της ιστορίας επιφυλάσσει τη διάσπαση των οπαδών του άρρωστου αριστερού κρατισμού για να δώσει χώρο στην ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Μπορεί πάλι, να ανοίγει χώρους ένταξης της κάθε παρέας που θα αρκεστεί σε εσωστρεφείς οραματισμούς και όχι στην άσκοπη και μάταιη διεκδίκηση της εξουσίας.
Στο κάτω κάτω, σε έναν κόσμο που ψάχνει περισσότερη γενναιότητα, τα περιθώρια για τους λαϊκιστές μάλλον στενεύουν στα όρια των ομάδων τους και στα «ειδικά» ακροατήρια που συνήθως γοητεύουν. Μένει να δούμε μόνο που και πως θα καταλήξουν τα απόνερα από την «άγονη πλεύση» του ΣΥΡΙΖΑ στους επόμενους μήνες. Πάντως, οι φιλόδοξοι «κληρονόμοι» φαίνεται να λαμβάνουν θέση περισυλλογής ναυαγών και είναι έτοιμοι να κατεβάσουν τις «σωσίβιες λέμβους»…
Παρόλα αυτά, η ιστορική απορία έχει ήδη καταγραφεί για τους περισσότερους εξ ημών: Γιατί ψηφίσατε αυτούς τους ανθρώπους;
