Είναι ίδιον των Δυτικών δημοκρατιών να αυτομαστιγώνονται. Την επιθετική συμπεριφορά αυταρχικών καθεστώτων να την αποδίδουν σε δικές τους αβελτηρίες και παραλείψεις και όχι στη φύση αυτών των αυταρχικών καθεστώτων.
Έτσι, με αφορμή την εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία, άρχισαν να ακούγονται και πάλι οι φωνές που υποστηρίζουν πως για την επιθετική συμπεριφορά του Πούτιν ευθύνεται η Δύση, γιατί στις προηγούμενες δεκαετίες δεν περιέβαλλε τη μετακομμουνιστική Ρωσία με σεβασμό, αναγνωρίζοντας τον παγκόσμιο ρόλο της.
Όλοι αυτοί κάνουν πως αγνοούν ότι το σοβιετικό καθεστώς ήταν το πιο τυραννικό καθεστώς, υπεύθυνο για τη δυστυχία, την εξαθλίωση και τον θάνατο εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών στην Ανατολική Ευρώπη και όχι μόνο, και η ανάμνηση του προκαλούσε τραυματικές μνήμες στα θύματά του.
Ήταν απολύτως λογικό τα κράτη που απελευθερώθηκαν από τον κομμουνιστικό ζυγό να επιδιώκουν να διασφαλιστούν πως ποτέ πια δεν θα επαναλαμβανόταν η Ιστορία. 45 χρόνια σοβιετικής κατοχής ήταν πολλά.
Πώς μπορούσαν αυτό να το πετύχουν; Ζητώντας να ενταχθούν στη μοναδική συλλογική δομή ασφάλειας που υπήρχε στην Ευρώπη: στο ΝΑΤΟ.
Μπορούσαν οι Δυτικές Δημοκρατίες να αρνηθούν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης στις χώρες που αποτίναξαν τον κομμουνιστικό ζυγό; Ακόμα και σήμερα, πλην των αμετανόητων νοσταλγών της ΕΣΣΔ, ουδείς πολίτης με δημοκρατικό φρόνημα θα υποστηρίξει πως κακώς εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ αυτές οι χώρες. Και βέβαια, τότε, σε χρόνο ενεστώτα, όλοι είχαν συμφωνήσει πως η προστασία των πρώην λαϊκών δημοκρατιών ήταν υποχρέωση της Δύσης.
Τα γράφω όλα αυτά γιατί όταν οι σημερινοί μαζοχιστές επικαλούνται τις ευθύνες των Δυτικών Δημοκρατιών για την επιθετικότητα της Ρωσίας, ουσιαστικά μας λένε πως κακώς εντάξαμε όλες αυτές τις χώρες στο ΝΑΤΟ, γιατί έτσι προκαλέσαμε τη Ρωσία. Πως κακώς σεβαστήκαμε την ελεύθερη βούληση των εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών των κρατών της Ανατολικής Ευρώπης που επιζητούσαν την ασφάλειά τους.
Πως πάνω από τις αρχές και τις αξίες του Δυτικού πολιτισμού έπρεπε να βάλουμε την έγνοια μας πώς δεν θα στενοχωρήσουμε μια εκπεσούσα υπερδύναμη, υπεύθυνη για εκατομμύρια εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας.
Αν κάπου ευθύνεται η Δύση είναι στο ότι δεν έστειλε σαφέστατο μήνυμα στον Πούτιν όταν εισέβαλε στη Γεωργία, μια ανεξάρτητη χώρα, γιατί έκρινε πως η εξωτερική πολιτική της έβλαπτε τα ρωσικά συμφέροντα. Τότε η Δύση, με βασική υπεύθυνη την Ανατολικογερμανίδα Μέρκελ, έκλεισε τα μάτια της σε αυτήν την εισβολή και συνέχισε να συμπεριφέρεται στη Ρωσία του Πούτιν σαν να μην συνέβη τίποτα.
Ήταν επόμενο ο Πούτιν—ο οποίος από το 2007 εκδήλωσε δημοσίως την πρόθεση του για ανασύσταση του σοβιετικού imperium προσαρμοσμένο στον 21ο αιώνα—να εκλάβει την αδυναμία της Δύσης ως δική του δύναμη και να κτυπήσει στη συνέχεια, το 2014, την Ουκρανία. Η συνέχεια είναι γνωστή και το πρόβλημα είναι πού και πώς θα σταματήσει.
Συνεπώς, τα σημερινά προβλήματα δεν έχουν προκύψει από στρατηγικά λάθη των Δυτικών Δημοκρατιών—γιατί τακτικά λάθη έγιναν, όπως προανέφερα—αλλά από την επιθετική φύση του ρωσικού καθεστώτος που επιδιώκει να πάρει μια ρεβάνς από την Ιστορία. Όσοι δεν το βλέπουν αυτό πολύ σύντομα θα πέσουν από τα σύννεφα.
Ο Πούτιν τους πρόλαβε, όταν δήλωσε μόλις προχθές πως επιθυμεί μια ειρηνική συνύπαρξη όπως στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου.
Για ρωτήστε τους Πολωνούς, τους Τσέχους και τις λοιπές χώρες του Παραπετάσματος τι θα σήμαινε αυτό για τις δημοκρατίες τους;
