Του Γιάννη Παντελάκη
Λίγες ημέρες πριν, ρεπόρτερ ιδιωτικού καναλιού ρωτάει έναν πρόσφυγα για τον προορισμό του. «Θέλουμε να πάμε στην Μακεδονία», απαντάει αυτός στα Αγγλικά. «Θέλουμε να πάμε στα Σκόπια», μεταφράζει στους υπότιτλους το κανάλι. Μέσα σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της εικόνας αυτής, κατανοεί κάποιος τι έχει συμβεί σε αυτή την χώρα με το ζήτημα που ονομάζεται «Μακεδονικό». Όλοι αποκαλούν την γειτονική μας χώρα με το όνομα Μακεδονία (η πλειονότητα των χωρών, άλλα και των πολιτών παγκοσμίως) και εμείς εξακολουθούμε να ζούμε σ έναν παράλληλο κόσμο.
Σ' αυτόν τον δικό μας κόσμο, πιστεύουμε ότι έχουμε λύσει το πρόβλημα, το οποίο παρόλα αυτά, έχει πάρει την προαναφερόμενη εξέλιξη με ενός είδους «ντε φάκτο» αναγνώριση. Και το πιστεύουμε τόσο, ώστε οι δημοσιογράφοι των καναλιών, την λέξη «Μακεδονία» να μην την μεταφράζουν ούτε καν ως FYROM, αλλά ως «Σκόπια»! Ενδεχομένως να υπάρχουν μάλιστα και άνθρωποι που να αγνοούν ότι «Σκόπια» είναι το όνομα της πρωτεύουσας της χώρας και όχι το όνομα της χώρας.
Για το πρόβλημα αυτό, έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί εκατομμύρια λέξεις. Επάνω στο πρόβλημα αυτό χτίστηκαν πολιτικές καριέρες και κόμματα. Μέσα από το πρόβλημα αυτό αναδείχτηκαν λαϊκισμοί, εθνικισμοί, πατριδοκαπηλείες και άλλες τέτοιες κοινωνικές συμπεριφορές. Το πρόβλημα αυτό αποτέλεσε τουλάχιστον το πρόσχημα για να πέσει μια κυβέρνηση και να ακολουθήσουν ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Με το πρόβλημα αυτό ασχολήθηκαν σύνοδοι κορυφής και αμέτρητα υπουργικά συμβούλια κυβερνήσεων διαφόρων χρωμάτων. Το πρόβλημα, προκάλεσε εμπάργκο προϊόντων που οργάνωναν κυβερνήσεις και δημοσιογράφοι!
Αναρωτιέμαι αν κάποιος έχει να προσθέσει τίποτα σε όλα αυτά τα γνωστά με τα οποία αναλώθηκε τεράστιος πολιτικός χρόνος στο παρελθόν με αποφάσεις που οδήγησαν στο προαναφερόμενο αποτέλεσμα. Αυτό της αναγνώρισης της γειτονικής χώρας από σχεδόν όλους και με την εκ διαμέτρου αντίθετη δική μας συμπεριφορά να παραπέμπει σε γαλατικό χωριό, σαν να ζούμε στον δικό μας κόσμο.
Αυτό που ίσως έχει σημασία να αναφέρουμε -ανεξάρτητα από την έκβαση της υπόθεσης Μουζάλα- είναι πως από την ανακίνηση του θέματος βγάλαμε μερικά ενδεχομένως χρήσιμα συμπεράσματα:
1) Η πατριδοκαπηλεία, είναι κάτι το οποίο έχει διαχρονική αξία, αρέσει σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στα οποία αρκετοί πολιτικοί, κόμματα, ιεράρχες κ.α. εξακολουθούν να χαϊδεύουν τα αυτιά.
2) Υπάρχουν κόμματα και πολιτικοί που δεν ενοχλούνται από την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ή Τούρκων στα Ελληνικά νησιά που θα καταγράφουν τους πρόσφυγες-μετανάστες, άλλα δηλώνουν προσχηματικά ότι ενοχλούνται επειδή ένας υπουργός (όχι επαγγελματίας πολιτικός) χρησιμοποίησε έναν όρο και παρ ότι ζήτησε συγνώμη (πράξη ξένη για τους επαγγελματίες πολιτικούς) και επιμένουν στην παραίτησή του.
3) Η χώρα που έχασε την ευκαιρία να λύσει το ζήτημα όπως με το περίφημο πακέτο Πινέιρο (με σύνθετες και ακριβείς ονομασίες της γειτονικής χώρας όπως «Βόρεια Μακεδονία», «Σλαβομακεδονία» κ.α.), εξακολουθεί περισσότερα από 24 χρόνια μετά να συμπεριφέρεται με έναν αποδεδειγμένα-εκ του αποτελέσματος-λάθος τρόπο…
