Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Ό Πέτρος ο Γιόχαν και ο Φραντς δούλευαν στον Μπράουν στον Φίσερ στον Κραφτ. Ο Μπράουν ο Φίσερ ο Κραφτ αχώριστοι γίνανε φτιάχνοντας τραστ... Ποτέ τους δεν διάβασαν Μαρξ, ιδέα δεν είχαν για τραστ και για κραχ».
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του Πέτρου Κόκκαλη ως υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ για το Ευρωκοινοβούλιο, μου κόλλησαν οι στίχοι του Νεγρεπόντη στο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου. Επίκαιρος ο Πέτρος, επίκαιρος κι ο Λοΐζος σ΄ένα αντιφατικό και περίεργο πολιτικό συνειρμό. Λόγω των ημερών, των έργων και των συνθηκών ΣΥΡΙΖΑ...
Στο παραμύθι του τραγουδιού ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς, έχτιζαν ανυποψίαστοι τον Καπιταλισμό, χωρίς να αισθάνονται ενοχές. Η κοινή μοίρα τους έκανε αχώριστους, χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί. Όπως αχώριστοι έγιναν και τα αφεντικά τους, ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ. Γνωρίζοντας όμως, γιατί...
Ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς πριν πάρουν χαμπάρι τι είπε ο Μαρξ, πήγαν στον πόλεμο και αλληλοεξοντώθηκαν. Όχι όμως, ο Μπράουν, ο Φίσερ και ο Κραφτ. Και τότε σκεφτήκαν πως εχθρός ήταν ο μόνο ο Μαρξ...
Μακάρι ο Πέτρος, ο Γιόχαν κι ο Φραντς να διάβαζαν Μαρξ...
Φταίει τώρα ο Πέτρος Κόκκαλης που θα είναι υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ; Ούτε καν τον ξέρω τον άνθρωπο για να κρίνω το "ηθικό πλεονέκτημα" του χαρακτήρα του ή το ανεκμετάλλευτο πολιτικό του εκτόπισμα. Έχω ακούσει διάφορα για κάποια κοινωνική του δράση, για ενδιαφέρον περί start ups και για "οικολογικές" αναζητήσεις. Επίσης, το ότι ανήκει στην οικογένεια Κόκκαλη θα μπορούσε να μην έχει καμία σημασία για τις προσωπικές του επιλογές, μολονότι που η συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν ειδικά τη στιγμή, φανερώνει μία σχετική αφέλεια...
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Στο ότι τον Πέτρο, που φύσει και θέσει, ανήκει στην ομάδα του Μπράουν, του Φίσερ του Κραφτ, ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τόσο απροκάλυπτα να τον βάλει στην παρέα του Γιόχαν και Φραντς. Που ο Αλέξης Τσίπρας έχει το θράσος να αποχαρακτηρίζει το «κεφάλαιο» και τα «τραστ» για να μετατρέψει τις δικές τους «μάγισσες» του παρελθόντος σε «νεράιδες» ενός περίεργου αριστερού μέλλοντος.
Και όλα αυτά, να γίνονται αποδεκτά από ένα κοινό θολωμένο από τις ιδεοληπτικές ριπές μιας ακαθόριστης ιδεολογίας, χαμένης στην ημιμάθεια, στο μίσος και στον φανατισμό. Ένα κοινό ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί πολύ εύκολα να βρίζει πριν από λίγο, την οικογένεια Κόκκαλη και την άλλη στιγμή, να δικαιολογεί τις επιλογές Τσίπρα στο πρόσωπο του γιού του.
Λίγο μας νοιάζει ο ίδιος ο Πέτρος. Εκείνο που μας μπερδεύει είναι οι βόλτες του μεταξύ «λαού» και «κεφαλαίου», σε μία συριζαίικη «ταξική» πολιτεία, όπου οι διαχωρισμοί αποτελούσαν ως τώρα, το πιο εμβληματικό τείχος. Μεταξύ δαιμονοποιημένης ελίτ και καταπιεσμένων κοινωνικών τάξεων.
Τελικά, σύντροφοι, ποια είναι η διαπλοκή στη χώρα; Κάντε τον κόπο να βγάλετε μια υπογεγραμμένη λίστα με ονόματα να ξέρουμε ποιον να μισούμε. Γιατί στο τέλος, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να τρώμε τα λυσσακά μας και να πέφτουμε κάτω από τα τανκς. Ακριβώς, σαν τον Γιόχαν, τον Φραντς. Χωρίς όμως, τον Πέτρο, τον Μπράουν, τον Φίσερ, τον Κραφτ. Γιατί κανένας τους δεν διάβασε Μαρξ...
