Του Αντώνη Πανούτσου
Παραφράζοντας το «Βασιλιάς του Claridge's», το προσωνύμιο που είχε δοθεί στον Γεώργιο τον Β' από τους αντιπάλους του που τον κατηγορούσαν ότι κυβερνούσε την Ελλάδα από σουίτα του λονδρέζικου ξενοδοχείου, 16ος πρωθυπουργός από την μεταπολίτευση δεν θα είναι ο Πρωθυπουργός του Hyatt.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος για να παραστεί στην τετραμερή Σύνοδο Ελλάδας – Βουλγαρίας – Ρουμανίας – Σερβίας, την διοργάνωσε στο Hyatt, δίπλα στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» θα πρέπει να βγει από το bunker του Μαξίμου για να κυβερνήσει την Ελλάδα. Αν όχι την Δευτέρα που για να μιλήσει στο συνέδριο του ΣΒΒΕ στην Θεσσαλονίκη η εκδήλωση θα γίνει και πάλι στο Hyatt τον Σεπτέμβριο στην ΔΕΘ.
Το να μιλάει από ξενοδοχείο αεροδρομίου ο πρωθυπουργός που έφτιαξε το Taj Mahal του ρουσφετιού, με το γραφείο πρωθυπουργού της Θεσσαλονίκης, είναι ειρωνεία της μοίρας. Δίκαιη τιμωρία όμως για μια κυβέρνηση που εκτίμησε ότι το πρώτο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης θα είναι η εκδήλωση μερικών ακροδεξιών εθνικιστών και μερικών έξαλλων παπάδων.
Αντίθετα με αυτά που υπολόγιζαν ή κυκλοφορούσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, η οργή για την συμφωνία Ελλάδας – FYROM για το Μακεδονικό δεν αφορούσε τρεις νομούς αλλά ολόκληρη την Βόρεια Ελλάδα. Στην χθεσινή δημοσκόπηση της MRB, το 78% των πολιτών της Βορείου Ελλάδας έβρισκε την συμφωνία την κακή.
Σε σύγκριση με ένα 9% που την αντιμετώπιζε θετικά. Με την υπόλοιπη Ελλάδα να μην είναι πολύ μακριά αφού οι αντίστοιχοι αριθμοί ήταν 64% - 14%, η ανάγκη παρουσίας της κυβέρνησης τον Σεπτέμβριο στην ΔΕΘ, που θα κορυφωθεί με την ομιλία του πρωθυπουργού, αναμένεται με ενδιαφέρον. Με το μεγαλύτερο αγκάθι στην επικοινωνιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ να είναι ότι μέχρι τον Σεπτέμβριο το θέμα της Βόρειας Μακεδονίας θα μένει στην επιφάνεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως είναι λογικό θα προτιμούσε να δει το Μακεδονικό να ξεθωριάζει. Ακόμα και η μετονομασία της συμφωνίας Ελλάδας – FYROM σε «συμφωνία των Πρεσπών» βρίσκεται σε αυτή την κατεύθυνση. Μια συμφωνία για το Μακεδονικό, αφορά πάντα το Μακεδονικό. Μια συμφωνία των Πρεσπών μπορεί να αφορά τα δικαιώματα αλιείας στην λίμνη.
Το ιδανικό για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το «η συμφωνία των Πρεσπών» να επαναλαμβάνεται, οι διαδηλωτές να ξεθυμάνουν στην ζέστη και τον Σεπτέμβριο ο Τσίπρας να πάει στην ΔΕΘ, με τους minions του να χαρακτηρίζουν τις διαμαρτυρίες περσινά ξινά σταφύλια και ότι το θέμα τώρα είναι η Ελλάδα έξω από τα μνημόνια.
Το πρόβλημα του όμως είναι ότι όλο και κάτι θα κρατάει το Μακεδονικό στην επιφάνεια. Ο Κοτζιάς και ο Τσίπρας θα πρέπει να πάνε στην διάσκεψη του ΝΑΤΟ. Ο Καμμένος αν πάει, οι 587 δηλώσεις του ότι δεν δέχεται την μετονομασία της FYROM θα ξαναπαίξουν. Αν δεν πάει θα υπάρξει πρωινή συνέντευξη Kammenos in the morning Νο2, που θα εξηγήσει γιατί δεν πήγε, με τις δηλώσεις του να ανασκευάζονται από τον ίδιο στις βραδινές ειδήσεις του Χατζηνικολάου. Μπορεί να μην συμβαίνει συχνά αλλά τα sequel, ιδίως των κωμωδιών, είναι μεγάλες επιτυχίες.
Ταυτόχρονα, στο Μακεδονικό ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα άλλο πρόβλημα. Την παρουσία των βουλευτών του Βορρά του στις περιφέρειες τους, λόγω των δυναμικών, διεθνιστικών δηλώσεων για το Μακεδονικό των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στον Νότο.
Σημαίνει ότι ο Γιάννης Μπαλάφας από την Β' Αθηνών και ο Νίκος Καρανίκας από του Μαξίμου μπορούν να ανακαινίζουν το αριστερό τους προφίλ μιλώντας για ακροδεξιά, φασιστικά και γραφικά στοιχεία ή φασίστες και εθνικιστές στα συλλαλητήρια της Μακεδονίας, κάνοντας την ζωή δύσκολη στους συναγωνιστές του Βορρά.
Αν όχι στον αγλαό Τριαντάφυλλο Μηταφίδη, σίγουρα όμως στην Έφη Αχτσιόγλου και την Κατερίνα Νοτοπούλου, που όπως γράφτηκε θα εξαργυρώσουν στην πρωθυπουργική εύνοια κατεβαίνοντας υποψήφιες στην Α' Θεσσαλονίκης και θα πρέπει να κάνουν προεκλογική εκστρατεία.
Το φαινόμενο βουλευτές να μιλάνε με την ασφάλεια της απόστασης ισχύει με την χθεσινή ομιλία του Γιουκλίντ Τσακαλώτου στην Βουλή. Ένα χιλιόμετρο από το Μετς και πέντε από την Φιλοθέη, από το βήμα της Βουλής για τον Γιουκλίντ ήταν εύκολο να βλέπει το μεταναστευτικό όχι σαν μια ορδή μεταναστών αλλά σαν τον Χασάν, την Αϊσέ και την Φατμέ.
Αμφιβάλω αν η ίδια ομιλία θα μπορούσε να γίνει 200+ χιλιόμετρα πιο πέρα, στην Λέσβο και την Χίο που το μεταναστευτικό – προσφυγικό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην καθημερινή του ζωή. Η απόσταση όμως από τα γεγονότα, το πολιτικό cocooning είναι το χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ των ύστερων ημερών.
Με τον ζωτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκινάει από την Ευρώπη, που θα ηγείτο της αριστερής επανάστασης, να περιορίζεται στην Ελλάδα και τελικά στην Αθήνα και την ασφαλή φωλίτσα του Μαξίμου, που η εικόνα του χαρισματικού παιδιού που θα έκανε την Ελλάδα περήφανη, μπορεί ακόμα να κρατιέται ζωντανή.
